เพียงใจนั่งเงียบตลอดการรับประทานอาหาร เป็นครั้งแรกที่ความอึดอัดกระจ่างชัดในแววตา และคุณสำลีสังเกตเห็นเช่นกัน ท่านไม่ทราบว่าระหว่างเจ้านายซึ่งก็คือบุตรชายของตนกับแม่หนูคนนี้ที่เป็นลูกจ้างมีเรื่องบาดหมางอะไรกันหรือไม่ แต่เห็นแบบนั้นแล้วให้ไม่สบายใจไปด้วย ทันทีที่เห็นแขกรุ่นลูกรวบช้อนเลยถามขึ้น
“อิ่มแล้วหรือหนู”
เพียงใจฝืนยิ้มตอบแกนๆ “ค่ะ”
“ชวนอยู่เสียดึกเลย เดี๋ยวให้แจ้ไปส่งให้นะ” ท่านหมายถึงคนรถที่เป็นคนรับใช้คนหนึ่งของท่าน แต่แล้วปฏิกิริยาของอีกคนก็เด่นชัดขึ้นมาทันที
“ผมอิ่มแล้วพอดี ว่าจะออกไปข้างนอกหน่อย เดี๋ยวผมไปส่งเองครับ”
ได้ยินว่าจะต้องออกไปกับเขา เพียงใจก็รีบปฏิเสธทันที ไม่ใช่การเล่นตัวใดๆ แต่เธอไม่อยากไปกับเขาจริงๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”
“ไปเถอะหนู ดึกแบบนี้น่ากลัวออก” คุณสำลีไม่ทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างบุตรชายกับแม่หนูตรงหน้า จึงเห็นดีเห็นงามไปด้วย
สุดท้ายจึงต้องขึ้น
