วิชญ์กลับออกมาจากโรงพยาบาลที่ลูกชายของเขากับเพียงใจนอนพักรักษาตัวอยู่ แล้วตรงกลับไปที่บ้านจากนั้น จอดรถลงได้ไม่นาน รถอีกคันขับเข้ามาจอดขนาบข้างรถของเขาพอดี นึกแปลกใจที่เห็นรถคันนี้ในบ้านอีกครั้ง หลังจากไม่ได้ใส่ใจว่าพบครั้งสุดท้ายเมื่อไร
ทันทีที่คนขับเปิดประตูรถลงมา วิชญ์ก็ครางชื่ออีกฝ่ายเสียงเบา หญิงสาวหัวอ่อนเมื่อห้าปีก่อน ในวันนี้เปลี่ยนไปราวกับคนละคน ชนิตาแต่งตัวจัดจ้าน เปรี้ยวเข็ดฟัน กิริยาอ่อนหวานนุ่มนวลแบบที่เคยพบไม่มีในตัวเธออีกแล้ว จะเพราะอะไรวิชญ์ก็ไม่อยากไปค้นหาคำตอบกับมันนัก
“น้ำตาล”
“ไงคะ ยังจำชื่อภรรยาของคุณได้อีกเหรอ นึกว่าทำงานจนลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่าง”
วิชญ์ไม่สนใจฟัง เขาเดินเลี่ยงเข้าบ้านไปโดยมีเสียงรองเท้าส้นสูงห้านิ้วกระทบพื้นหินอ่อนตามมาไม่ทิ้งระยะ ก่อนจะแยกขึ้นบันไดก็แว่วเสียงอีกฝ่ายบอกให้ได้ยิน
“ฉันมาเก็บของที่เหลือ”
วิชญ์ไม่ได้ว่าอะไร เขาเกือบยักไหล่ด้วยซ้ำแล้
