“ผมจะบวช” วิชญ์บอกเมื่อเข้ามาในบ้านของเพียงใจแล้ว เธอหันมามองแล้วส่งยิ้มน้อยๆกลับไปให้ พร้อมกับว่า
“ขออนุโมทนาบุญด้วยนะคะ”
“วันเสาร์ต้นเดือนหน้านี้ คุณว่างใช่ไหม”
เพียงใจไม่ได้ตอบรับ แต่ไม่คิดจะไปงานอุปสมบทของเขา แม้งานจะจัดแบบเรียบง่ายตามคำบอกเล่าของเขา แต่มีบางอย่างในใจที่ทำให้ไม่อยากไปร่วมงานกับเขา
“ฉันไม่แน่ใจค่ะว่าจะไปได้ หยุดงานบ่อยเกรงใจพี่ๆในร้านน่ะค่ะ”
“ไปหน่อยไม่ได้เหรอ ผมอยากให้คุณกับลูกอยู่ในวันที่ผมได้บวช”
เธอทำแค่ยิ้มส่งกลับไปไม่ได้ตอบรับ แต่แววตาแบบนั้นวิชญ์รู้คำตอบดี ชายหนุ่มถึงกับถอนหายใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดีเมื่อได้เวลาโดยไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านไล่กลับ เขาก็ล่ำลาจากมาเมื่อเห็นสมควร
เพียงใจยกเรื่องงานมาอ้างในการที่จะมาไปงานบวชของเขา แต่ใจจริงๆวิชญ์รู้ว่ายังมีบางสิ่งติดอยู่ในใจของเธอ
รุ่งขึ้นคุณสำลีแวะมาพบเพียงใจที่บ้านแต่เช้า ท่านขนของเล่นและขนมมา
