ต้าซ๊อตระกูลหยาง

เหมาอาหาร

ทุกวันเจียซินจะเอาผักออกไปส่งลูกค้าประจำของเธอในตอนเช้า พร้อมทั้งเก็บผักไปขายเช้าละ 4 กระบุง หากวันไหนขายไม่หมดก็จะเหลือเพียงไม่กี่กำ เธอก็นำมาทำอาหารไปขายตอนกลางวันต่อ

จนตอนนี้เธอมีลูกค้าประจำเพิ่มมาอีก 1 เจ้า เป็นเพราะการแนะนำจากเจ้าของร้านบะหมี่ที่หาลูกค้ามาช่วยเธอ วันนี้เป็นเวลาครบ 1 เดือนที่เธอต้องจ่ายค่าเช่าห้องแล้วหญิงสาวจริงเตรียมถือเงินมาจ่ายก่อนออกไปขายข้าวแกงที่ตลาดมืด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" พี่เลี่ยงหรูจ๊ะ ฉันเอาค่าห้องมาจ่ายจ้ะ "

เจียซินเคาะประตูหน้าห้องเพื่อเรียกให้เลี่ยงหรูออกมารับค่าเช่าห้อง

แอดดดดด

" อ้าว อาซินเองหรือลูก อาหรูออกไปธุระข้างนอกมีอะไรเหรอ " เป็นแม่เลี่ยงที่เดินออกมาเปิดประตู ตอนนี้นางเดินได้คล่องแล้วและสามารถอยู่คนเดียวได้แล้ว วันนี้เลี่ยงหรูจึงออกไปหาสมัครงาน

" ฉันจะมาจ่ายค่าเช่าห้องจ้ะป้า "

" ขอบใจมากนะอาซิน ขายดี ๆ นะลูก "

" จ้ะป้า ฉันขอตัวก่อนนะจ๊ะฟ้าฝนไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ "

" ไปเถอะลูก "

หญิงสาวยื่นเงินให้แก่แม่เลี่ยงทันที เมื่อหมดธุระเธอจึงขอตัวไปขายของต่อ วันนี้สภาพอากาศไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

เจียซินหาบของไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางก็มีลูกค้าเรียกซื้ออาหารกับเธอไปด้วย หนึ่งเดือนที่ผ่านมาลูกค้าและผู้คนที่อาศัยอยู่ละเเวกนี้รู้จักเธอมากขึ้นแล้ว แม้แต่พ่อค้าแม่ค้าในตลาดมืดหรือดูแลตลาดก็เป็นลูกค้าของเธอทั้งนั้น

" มาแล้วหรืออาซิน ไป ๆ เข้าไป มีคนรอเหมาอาหารของเธออยู่ข้างในน่ะ "

ผู้คุมที่อยู่ด้านหน้ารีบเปิดตูให้เจียซินทันทีที่เห็นเธอมา เพราะเจ้านายของพวกเขารอเธออยู่นานแล้ว

" ใครเหรอพี่ " แม้หญิงสาวจะรีบเดินเข้าไป แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาถาม

" เฮียหยางน่ะ "

" เฮียหยางหรือ " หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ในระหว่างที่เดินไปที่โต๊ะตัวเดิมที่ยังว่างอยู่

" มาแล้วหรือแม่ค้า นี่เฮียหยางเป็นเจ้าของตลาดแห่งนี้ " ดูแลตลาดที่ยืนรอเจียซินอยู่กับหยางหยางรีบแนะนำให้หญิงสาวรู้จักกับเจ้านายของตัวเอง

" สวัสดีจ้ะเฮียหยาง ขอโทษที่ให้รอนานนะจ๊ะ " ทั้งสองมองหน้ากันผ่าน ๆ เพียงแวบเดียว เจียซินก้มหน้าก้มตาจัดหม้ออาหารของเธอให้พร้อมขาย

" ไม่เป็นไร รีบตักอาหารของเธอใส่ปิ่นโตนี่ก่อน ข้าวไม่ต้อง " ยังคงเป็นน้ำเสียงแข็งกระด้างเช่นเดิมที่เข้าใช้กับคนอื่น ๆ มีเพียงน้องสาวและคู่หมั้นในวัยเด็กของเขาเท่านั้นที่เขาจะอ่อนโยนด้วย

" จ๊ะ " เจียซินรีบตักอาหารใส่ปิ่นโตให้เจ้าของตลาดจนเต็มก่อนจะยื่นปิ่นโตคืนให้เจ้าตัว

" ขอบใจ นี่ค่าอาหาร 100 หยวน ฉันเหมาทั้งหมด ที่เหลือเธอก็ตักให้ลูกน้องฉันกินได้เลย "

หยางหยางรับปิ่นโตมาแล้วจึงเตรียมตัวจะเดินออกไปโดนไม่สนใจหญิงสาว แต่เป็นเจียซินเองที่รู้สึกคุ้นหน้าชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย แต่เธอคิดว่าคงไม่ใช่พี่ชายใจดีของเธอเพราะเขาย้ายไปอยู่ต่างเมืองนานแล้ว

" เดี๋ยวจ้ะเฮียหยาง เงินทอนจ้ะ " หญิงสาวยื่นเงินให้เจ้าของตลาด 80 หยวน แต่เจ้าตัวก็ไม่หันมาสนใจแม้แต่น้อย

" ไม่ต้อง " พูดจบหนุ่มเจ้าของตลาดก็เดินออกไปขึ้นรถของเขาทันที

" อะไรของเขานะ เงินตั้งเยอะไม่เสียดายหรือยังไง "

หญิงสาวยักไหล่เบา ๆ แล้วเก็บเงินเข้ากระเป๋า เธอเรียกผู้ดูแลและผู้คุมให้ผลัดเปลี่ยนกันมารับอาหารที่เจ้านายของพวกเขาได้จ่ายเงินเอาไว้ ไม่นานอาหารสองหม้อที่เธอเตรียมมาก็หมด

บนรถ

" อาหารพวกนี้จะอร่อยแน่นะอาชง "

หยางหยางเอ่ยถามมือขวาของเขาที่นั่งอยู่หน้ารถ หลายวันมาแล้วที่น้องสาวเพียงคนเดียวของเขาเบื่ออาหาร ไม่ว่าจะเป็นอาหารที่แม่ครัวที่บ้านทำให้ หรือแม้กระทั่งอาหารจากภัตตาคารดังหยางลี่ถิงก็ไม่สนใจ

เมื่อลูกน้องที่เข้าไปส่งเงินค่าเช่าแผงได้ยินเรื่องราวของน้องสาวเขาจึงได้แนะอาหารของแม่ค้าหาบเร่ที่ขายดีที่สุดในตอนนี้ จึงเป็นเหตุให้วันนี้เขาต้องมาดูด้วยตัวเองเพราะเป็นห่วงเรื่องความสะอาด

" อร่อยแน่นอนครับเฮียหยาง ถึงแม่ค้าจะแต่งตัวด้วยชุดเก่า ๆ แต่ผมเห็นว่าเธอสะอาดสะอ้านไม่น้อยเลยนะครับ ดูอย่างหม้อแกงที่เธอใช้ก็ถูกขัดจนเงาวับขนาดนั้น "

หยางหยางที่ได้ยินเช่นนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อ ตอนนี้สิ่งที่เขาห่วงที่สุดคือสุขภาพของน้องสาว เธอเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ในโลกใบนี้ เขาคงใช้ชีวิตจอยู่ไม่ได้แน่ ๆ หากเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาว

ไม่นานรถยนต์คันหรูก็เคลื่อนตัวมาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ หยางหยางพึ่งซื้อที่นี่เมื่อไม่กี่ปีก่อน ก่อนหน้านี้เขาต้องระหกระเหินพาน้องสาวลำบากลำบนมาหลายปี

" เอาอาหารในปิ่นโตไปใสจานแล้วยกตามฉันขึ้นไปบนห้อง "

" ค่ะ "

ชายหนุ่มยื่นปิ่นโตอาหารให้กับแม่บ้านแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของน้องสาวของเขาด้วยความเป็นห่วง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

" ลี่ถิง พี่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม " ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านในเขาจึงค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป

แอดดดด

" เฮีย พ่อกับแม่มาด้วยไหม คุณอาทั้งสองกับพี่สาวคนสวยก็มาด้วยใช่ไหม "

ผลจากการสูญเสียทุกคนรอบข้างอย่างกะทันหันทำให้เด็กสาวช็อกจนหมดสติไปหลายวัน ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาในวัย 9 ปี ความทรงจำของเธอก็สับสนปนกันไปหมด

พ่อแม่ของพวกเขาก็เป็นอาจารย์ ในมหาวิทยาลัย ก่อนเกิดการปฏิวัติเพียง 2 ปี พ่อของเขาได้ย้ายเขาในวัย 14 ปีและน้องสาวในวัย 7 ปี ให้ย้ายไปอยู่ที่ชนบทกับตาและยายโดยที่ไม่บอกเหตุผลอะไรเลย

2 ปีต่อมาเป็นช่วงปฏิวัติตาและยายของเขาเสียไปในช่วงนั้นพวกเขาไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว เขาจึงพยายามโทรติดต่อกับพ่อและแม่แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้

หยางหยางจึงได้พาหยางลี่ถิงเดินทางเข้ามาหาพ่อและแม่ ที่บ้านในตัวเมืองเซี่ยงไฮ้

พอมาเห็นสภาพบ้านสองพี่น้องต่างกอดกัน นั่งร้องไห้จนน้องสาวของเขาช็อกหมดสติไป ผู้คนแถวนั้นรีบเข้ามาบอกว่าครอบครัวของเขาและครอบครัวหลี่อวินสหายของบิดาเขา ได้ถูกเหล่าทหารแดงจับตัวไปหมดแล้ว บางคนก็บอกว่าพ่อและแม่ของพวกเขารวมทั้งครอบครัวหลี่ถูกฆ่าทิ้งไปทั้งหมด 5 คน

นั่นถือเป็นข่าวร้ายจนเขาและน้องสาวไม่อาจตั้งรับได้ทัน จากเดิมทีเพิ่งเสียตากับยายไปก็ว่าหนักแล้วพอกลับเข้ามาในเมืองใหญ่ก็ยังต้องมาเสียครอบครัวไปอีก

สองพี่น้องต้องไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน จนกระทั่งหยางหยางใช้เงินเก็บที่มี หาห้องเช่าเล็ก ๆ ให้น้องสาวและตัวเองอยู่

ในช่วงเวลานั้นถือเป็นช่วงที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตของพวกเขา แม้แต่ข้าวจะกินแต่ละมื้อยังลำบาก หยางหยางต้องออกไปหารับจ้างทำงานเพื่อจะได้มีเงินมาซื้อข้าวให้น้องสาวของเขากิน

ส่วนน้องสาวพอฟื้นขึ้นมาความทรงจำของเธอก็สลับไปสลับมาจนไม่อาจแยกได้ว่าอันไหนคือความจริงหรืออันไหนคือความฝัน

กว่าเขาจะมีวันนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาต่อสู้ดิ้นรนไม่เคยปริปากบ่นว่าเหน็ดเหนื่อยแม้แต่คำเดียว ท้ายที่สุดความสำเร็จก็ไม่ทรยศคนที่พยายาม

หยางหยางหันมาเอาดีเรื่องการค้าเพราะอาชีพนี้ถือเป็นอาชีพที่ทำเงินได้เร็วที่สุด เขาเป็นคนกลางหาของมาขาย รับมาขายไปอาศัยส่วนต่างเป็นรายได้ จนวันนี้เขามีตลาดเป็นของตัวเอง แต่ก็ยังมีพวกขี้อิจฉาคอยก่อกวนอยู่ตลอด

" ลี่ถิง น้องกินข้าวสักหน่อยเถอะ พี่จะตามหาพี่สาวคนสวยมาให้น้องให้ได้ "

หยางหยางรับถาดอาหารจากแม่บ้านที่จัดขึ้นมาให้ เขาตักอาหารไปจ่อที่ปากของน้องสาวและหลอกล่อให้ลี่ถิงยอมกินข้าวเดี๋ยวว่าง่าย

พี่สาวคนสวยที่ลี่ถิงต้องการพบก็คือคู่หมั้นคู่หมายในวัยเด็กของเขา ตั้งแต่ตอนที่พ่อและแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่เคยได้พูดคุยหมั้นหมายกับสหายสนิท ว่าจะให้ลูกชายและลูกสาวของตนแต่งงานเป็นทองแผ่นเดียวกัน

" จริงนะเฮีย เฮียต้องพาพี่สาวคนสวยมาหาอาถิงให้ได้นะ อาถิงจะรอ "

" ได้ เฮียสัญญา เฮียจะตามหาพี่สาวคนสวยของน้องให้เจอ "

วันนี้ลี่ถิงกินข้าวได้เยอะเป็นพิเศษ จนหยางหยางป้อนข้าวน้องสาวแทบไม่ทัน ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ เป็นเพราะอาหารอร่อย หรือเป็นเพราะอาถิงอยากเจอพี่สาวคนสวยกันนะ

" ดูแลลี่ถิงให้ดีด้วยนะคุณพยาบาล ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับน้องสาวของผมก็รีบบอกเข่อชงได้เลย "

" ได้ค่ะคุณหยาง ซีอินจะดูแลคุณลี่ถิงให้ดีค่ะ "

ไม่ใช่ว่าหยางหยางจะดูไม่ออกว่าพยาบาลคิดกับเขาอย่างไร นี่จึงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาให้เธอแจ้งผ่านผู้ช่วยของเขา ผู้หญิงที่เขาจะยอมให้เข้าใกล้มีเพียงน้องสาวและคู่หมั้นตัวน้อยที่เขาออกตามหามาตลอดหลายปี

หลายชั่วโมงต่อมา

" เฮียหยางครับ ที่ตลาดเกิดเรื่องครับ พวกไอ้โง้วมันพาคนมาทำลายข้าวของในตลาดทั้งทำร้ายทุบตีพ่อค้าแม่ค้าในนั้นด้วยครับ "

หยางหยางรีบวิ่งไปที่รถทันที ทั้งที่ลูกน้องยังรายงานเหตุการณ์ยังไม่จบ

" เพิ่มคนดูแลที่บ้านด้วยนะอาชง นายอยู่เฝ้าที่นี่ดูแลน้องสาวของฉันให้ดี อากว้านนายไปกับฉัน "

" ครับเฮียหยาง/ครับ "

หยางหยางรีบไปช่วยทุกคนที่ตลาดโดยไม่สนว่าฟ้ามืดทั้งฝนก็เริ่มตั้งเค้ากำลังจะตกแล้ว ไม่ถึง 15 นาทีรถยนต์คันใหญ่ก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าประตูทางเข้าตลาดมืด

ปึก

ทุกคนลงจากรถก็ได้ยินเสียงอึกกะทึกครึกโครมดังมาจากด้านในของตลาด หยางหยางและลูกน้องก้าวขาหมายจะเข้าไปด้านในเพื่อช่วยทุกคนอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันสังเกตว่าอีกมุมหนึ่งมีคู่แข่งของเขาซุ่มรออยู่กับลูกน้องอีกนับ 10 คน

" ไปเร็วเข้าซือกว้าน " หยางหยางเรียกลูกน้องยังไม่ทันขาดคำก็มีชายฉกรรจ์พุ่งเข้ามาหาเขา

ฉึบ เสียงใบมีดที่แหลมคมปักเข้าที่ตัวของหยางหยาง แม้เขาจะเบี่ยงหลบแต่ไม่พ้นอยู่ดี

" เฮียหยางระวัง!! " ซือกว้านร้องเสียงดังด้วยความตกใจ แต่ผู้ที่ถูกทำร้านกลับไม่มีเสียงครวญครางเจ็บปวดเลย

พลั่ก ตุบ ตุบ

ฉึบ ฉึบ ฉึบ

" โอ๊ยย! "

"อ๊าค! "

เสียงตะลุมบอนกันชุลมุนไปหมดเมื่ออีกฝ่ายที่ซุ่มดูอยู่พาลูกน้องออกมาสมทบ แต่หยางหยางใจเด็ดพอที่จะดึกมีดออกจากตัวเขามาเป็นอาวุธเพื่อใช้กับฝั่งตรงข้ามต่อ

" มึงโผล่หัวออกมาแล้วเหรอไอ้โง่ " แม้ร่างกายจะเจ็บปวดเพียงใดแต่หยางหยางก็ยังคงมีแรงพอจะทักทายศัตรูของตัวเอง

" กูชื่อโง้ว ปากดีไม่เลิกเลยนะมึงน่ะลูกอมลูกปืนกูหน่อยเป็นไร "

ยังไม่ทันที่ถงโง้วจะได้พูดอะไรต่อ เหล่าผู้คุมที่จัดการกับคนก่อกวนด้านในหมดแล้วก็รีบออกมาดูที่หน้าตลาด ถงโง้วเห็นท่าไม่ดีอย่างนั้นจึงตัดสินใจลั่นปืนใส่หยางหยางไปหนึ่งนัด

ปัง

" อึก "

ยิ่งเห็นหยางหยางเพลี่ยงพล้ำทางฝ่ายของคู่อริยิ่งฮึกเหิมเข้ามาตะลุมบอกลกันมากกว่าเดิม

" นายพาเฮียหยางออกไปจากตรงนี้เร็วเข้า! " ซือกว้านหันไปสั่งลูกน้องที่อยู่ใกล้ที่สุดให้รีบมาพาเจ้านายออกไป ส่วนตัวเขารีบเข้าไปขวางอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน

" ครับลูกพี่ "

ชายหนุ่มรีบรับคำสั่งแล้วพาตัวของหยางหยางออกไปจากจุดที่ชุลมุนทันที ทั้งสองลากสังขาล กันไปได้ไม่ไกลสักเท่าไหร่หยางหยางก็บอกให้ลูกน้องทิ้งเขาไว้ตรงนั้นแล้วกลับไปช่วยทุกคนต่อ

" วางฉันไว้ตรงนี้ อึก กะ..กลับไปช่วยทุกคนซะ! "

"แต่เฮียครั... "

" หยุด แล้วทำตามที่ฉันสั่ง! "

ยังไม่ทันที่ลูกน้องจะพูดจบก็ลูกห้ามเอาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มจึงจำต้องทิ้งผูเป็นนายเอาไว้ตรงนี้แล้วรีบกลับไปช่วยทุกคน

" ครับเฮียหยาง แล้วผผมจะรีบกลับมา "

หลังจากที่ลูกน้องวิ่งกลับไปที่ตลาดแล้วหยางหยางจึงรีบขยับตัวเข้าไปอยู่ข้างตึกที่เป็นซอยทางเข้าห้องเช่า เขาเปิดดูแผลที่อยู่กลางลำตัว แม้ทั้งสองแผลจะไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็เจ็บไม่น้อย

" เฮ้ย พี่ชายเกิดอะไรขึ้นเนี่ย "

เจียซินที่กำลังรีบกลับเข้าห้องเพราะฝนกำลังลงเม็ด เธอพึ่งเดินออกไปซื้อเครื่องปรุงอาหาร ระหว่างทางเธอได้ยินผู้คนพูดกันว่าเกิดเรื่องที่ตลาดมืด หญิงสาวจึงเร่งฝีเท้าหมายจะกลับเข้าห้องเพราะกลัวอันตราย

" เธอ! " หยางหยางเงยหน้าขึ้นมาดูว่าเป็นใครที่เรียกเขา เขาพอจะจำได้ว่านั่นคือแม่ค้าที่เขาพึ่งซื้ออาหารกับเธอเมื่อตอนกลางวัน

" เอ๊ะ เฮียเจ้าของตลาดนี่น๊า! "