เอาคืน : 1.2

1116 คำ
"เจ้านี่ดวงแข็งเสียจริง" เสียงกระซิบแบบกัดฟันพูดดังให้ได้ยินแค่สองคน เฟิงซูเหยาสวมกอดตอบอีกคนพร้อมเล็บทั้งห้าที่จิกลงผ่านผ้าไหมเนื้อดีหวังให้อีกคนเจ็บปวด "โอ๊ย!" เจินซู่ร้องออกมาเมื่อเล็บแหลมคมจิกบาดเนื้อนางผ่านเสื้อผ้า "ท่านแม่เป็นอันใด" เจินเม่ยที่อยู่ใกล้ทั้งสองคนได้ยินเสียงร้องของมารดาจึงปรี่เข้าไปดูอาการ "ฮูหยินรองคงเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เซียนเอ๋อร์ช่วยพาท่านไปพักที่กระโจมรับรองได้ไหมเจ้าคะท่านพ่อ" เฟิงซูเหยาแสร้งทำเสียงอ่อนหวานอย่างห่วงใยคนที่พูดถึง "ดีเหมือนกัน พ่อฝากเจ้าด้วย สักประเดี๋ยวต้องพาทหารออกไปลาดตระเวนแล้ว" "ท่านพ่อวางใจ เซียนเอ๋อร์จะต้อนรับฮูหยินรองและท่านพี่อย่างดีเจ้าค่ะ" "ท่านพี่จะไปแล้วหรือเจ้าคะ" เจินซู่รีบเรียกฟ่างเสวียนสวี่เอาไว้ ทว่าอีกคนกลับไม่สนใจเดินออกจากกระโจมนี้ไปราวไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น "ไปกันเถอะเจ้าค่ะ เซียนเอ๋อร์จะพาฮูหยินรองและท่านพี่ไปพักผ่อน" "โอ๊ย!" "เจ้าทำอะไรท่านแม่ข้า" เจินเม่ยรีบผลักเฟิงซูเหยาออกห่างมารดาเมื่อเจินซู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งหลังถูกเฟิงซูเหยากดที่จุดกลางหลังให้เจ็บถึงภายใน เจินซู่ขมวดคิ้วจนหว่างคิ้วย่นเข้าหากัน ดวงตาถลึงมองเฟิงซูเหยาที่มอบความเจ็บปวดให้นางถึงสองครั้งติด "ข้าแค่เห็นร่างกายฮูหยินรองเกร็ง ๆ เกรงว่าน่าจะเคล็ดขัดยอกตอนเดินทางจึงช่วยนวดให้" "นวดบ้าบออะไรแม่ข้าร้องเหมือนเจ็บปวดปานนั้น" เจินเม่ยตะคอกเสียงใส่อย่างเอาเรื่อง "ฮูหยินรองแค่ถูกนวดสองครั้งพี่รองก็โวยวายดิ้นพล่าน ๆ แล้ว หากพวกท่านเจอเหตุการณ์เช่นข้ากับอาถังที่ถูกพวกโจรเอาดาบจ่อคอจะไม่กรีดร้องเสียงลั่นป่าเลยหรือเจ้าคะ" เฟิงซูเหยาเริ่มรื้อฟื้นเรื่องที่นางกับสาวใช้เจอมาต่อหน้าสองแม่ลูกเพื่อดูท่าทีของทั้งสอง "น่าจะถูกโจรสามคนนั้นบั่นคอให้สิ้นซาก" เจินเม่ยโมโหที่มารดาถูกทำร้ายจึงพูดไม่คิดออกไป "พี่รองข้าช่างเก่งกาจเดาถูกด้วยว่าโจรที่ดักปล้นพวกข้ามีกันสามคน" คนถูกจับพิรุธได้ถึงกับหน้าซีดปากสั่น เจินซู่อยากจะลงโทษบุตรสาวปากไวคนนี้นักแต่กลัวจะยิ่งเผยความจริงออกมาจึงได้แต่แก้ตัวให้ "ท่านพี่เล่าให้พวกข้าฟังตอนที่มาถึงที่นี่" "ท่านพ่อเล่าให้พวกท่านฟัง?" เฟิงซูเหยาเดินวนรอบตัวสองแม่ลูกช้า ๆ สายตาดุดันมองเจินซู่และเจินเม่ยอย่างละอายแทน "น่าแปลกนะเจ้าคะ คุณหนูสามยังไม่เคยเล่าให้ท่านแม่ทัพฟ่างฟังละเอียดขนาดนี้เลย" ครั้งนี้อาถังฉลาดขึ้นมาแล้ว นางเข้าใจคำว่าแผนตีงูที่คุณหนูนางกล่าวก่อนหน้าคืออะไรจึงรีบเสริมขึ้น "หุบปาก! เป็นแค่คนใช้อย่างสะเออะมาสอดตอนเจ้านายเขาคุยกัน" เจินซู่ตะคอกอาถังเสียงลั่น ส่วนเจินเม่ยเตรียมปรี่เข้าไปหมายจะลงโทษสาวใช้ที่กล้าพูดแทรกพวกนาง หมับ! "อย่าแตะต้องคนของข้า" เฟิงซูเหยาจับมือที่ง้างเตรียมตบสาวใช้ตนเอาไว้ ลงแรงบีบที่ข้อมือน้อยจนเจินเม่ยใบหน้าเหยเกเรียกมารดาให้เข้าช่วยเหลือ "ท่านแม่ช่วยด้วยข้าเจ็บ ปีศาจ นางเซียนเซียนถูกปีศาจเข้าสิงแล้ว" เจินเม่ยพูดจาเรื่อยเปื่อยเพราะความเจ็บ "ปล่อยลูกข้านะ" เจินซู่ปรี่เข้ามาหวังจะทำร้ายเฟิงซูเหยา เพียะ! เสียงฝ่ามือกระทบเนื้ออ่อนบนใบหน้าดังขึ้น เฟิงซูเหยาล้มลงกับพื้นราวแรงตบนั้นรุนแรงมหาศาล "ทำอะไรกัน!" เสียงบุรุษผู้มาเยือนคนใหม่ดังขึ้น "ท่านพี่อี้เฟย" เจินเม่ยเรียกชื่อบุรุษเจ้าของเสียงอย่างสนิทสนม "เซียนเซียนเจ้าเป็นอันใดบ้าง" อี้เฟยนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อช่วยพยุงอีกคนที่นั่งเงียบก้มหน้าอยู่กับพื้น ตอนที่เจินซู่ปรี่เข้ามาหวังจะทำร้ายนาง เฟิงซูเหยาจะหลบก็หลบทัน ทว่าหางตานางเห็นอี้เฟยกำลังเดินมาทางนี้พอดีจึงปล่อยให้ตนเองถูกทำร้าย จัดฉากจากเป็นผู้กระทำกลายเป็นผู้ถูกกระทำแทน "คุณหนูเจ็บมากไหมเจ้าคะ" อาถังรีบปรี่เข้ามาดูคุณหนูนาง เฟิงซูเหยาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น "เลือด! คุณหนูเลือดออก" อาถังเห็นมุมปากเฟิงซูเหยามีเลือดซึมออกมาถึงกับตกใจ "ฟ่างฮูหยินรองทำเกินไปแล้ว" อี้เฟยเอื้อมมือจับปลายคางเฟิงซูเหยาเพื่อดูอาการพร้อมกับตวัดสายตามองหน้าคนที่ทำร้ายร่างกายว่าที่คู่หมั้นตน "หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น" ใช่! แค่แรงตบเท่ามดกัดของเจินซู่ไม่ถึงกับทำเฟิงซูเหยาปากแตกเลือดออก ทั้งหมดเพราะเฟิงซูเหยาต้องการป้ายสีให้เจินซู่ดูเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายจึงกัดปากตัวเองเพื่อเรียกเลือดนั้น "ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้วยังกล้าโกหกต่อหน้าข้าอีก ช่างผิดหวังแทนแม่ทัพใหญ่ฟ่างเสียจริง" หมับ! อี้เฟยอุ้มเฟิงซูเหยาที่แสดงบทบาทอ่อนแอขึ้นมาในอ้อมกอด คนถูกกระทำตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้ "ข้าขอประกาศไว้ตรงนี้ ฟ่างเซียนเซียนคือว่าที่คู่หมั้นของข้า หากใครกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเส้นผม ข้าจะไม่ไว้หน้าคนผู้นั้น!" อี้เฟยประกาศเสียงดังฟังชัดก่อนจะพาเฟิงซูเหยาที่อยู่ในอ้อมกอดออกจากกระโจมนี้ไป "กรี๊ด!!" เสียงกรีดร้องบาดหูของเจินเม่ยดังตามหลัง "ท่านแม่! ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมเสียท่านพี่อี้เฟยไป" เจินเม่ยกรีดร้องราวคนเสียสติ ร่างเล็กสั่นเทา สองมือกำหมัดแน่นด้วยความเกรี้ยวโกรธ "กล้าดียังไงมาแย่งคนที่ลูกข้าชอบพอ" เจินซู่คับแค้นใจเหลือคณา ตอนนั้นตนก็ถูกมารดาของฟ่างเซียนเซียนแย่งคนรักไปแล้วหนหนึ่ง มารุ่นลูกยังจะถูกบุตรสาวมารหัวใจแย่งคนรักบุตรสาวไปอีก นางจะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่ได้ หากโลกนี้มีเทียนเจินเม่ย ต้องไม่มีฟ่างเซียนเซียนอยู่ร่วมหายใจ!
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม