เอาคืน : 1.2
1116 คำ
"เจ้านี่ดวงแข็งเสียจริง"
เสียงกระซิบแบบกัดฟันพูดดังให้ได้ยินแค่สองคน เฟิงซูเหยาสวมกอดตอบอีกคนพร้อมเล็บทั้งห้าที่จิกลงผ่านผ้าไหมเนื้อดีหวังให้อีกคนเจ็บปวด
"โอ๊ย!" เจินซู่ร้องออกมาเมื่อเล็บแหลมคมจิกบาดเนื้อนางผ่านเสื้อผ้า
"ท่านแม่เป็นอันใด" เจินเม่ยที่อยู่ใกล้ทั้งสองคนได้ยินเสียงร้องของมารดาจึงปรี่เข้าไปดูอาการ
"ฮูหยินรองคงเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เซียนเอ๋อร์ช่วยพาท่านไปพักที่กระโจมรับรองได้ไหมเจ้าคะท่านพ่อ"
เฟิงซูเหยาแสร้งทำเสียงอ่อนหวานอย่างห่วงใยคนที่พูดถึง
"ดีเหมือนกัน พ่อฝากเจ้าด้วย สักประเดี๋ยวต้องพาทหารออกไปลาดตระเวนแล้ว"
"ท่านพ่อวางใจ เซียนเอ๋อร์จะต้อนรับฮูหยินรองและท่านพี่อย่างดีเจ้าค่ะ"
"ท่านพี่จะไปแล้วหรือเจ้าคะ"
เจินซู่รีบเรียกฟ่างเสวียนสวี่เอาไว้ ทว่าอีกคนกลับไม่สนใจเดินออกจากกระโจมนี้ไปราวไม่ได้ยินเสียงเรียกนั้น
"ไปกันเถอะเจ้าค่ะ เซียนเอ๋อร์จะพาฮูหยินรองและท่านพี่ไปพักผ่อน"
"โอ๊ย!"
"เจ้าทำอะไรท่านแม่ข้า"
เจินเม่ยรีบผลักเฟิงซูเหยาออกห่างมารดาเมื่อเจินซู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้งหลังถูกเฟิงซูเหยากดที่จุดกลางหลังให้เจ็บถึงภายใน
เจินซู่ขมวดคิ้วจนหว่างคิ้วย่นเข้าหากัน ดวงตาถลึงมองเฟิงซูเหยาที่มอบความเจ็บปวดให้นางถึงสองครั้งติด
"ข้าแค่เห็นร่างกายฮูหยินรองเกร็ง ๆ เกรงว่าน่าจะเคล็ดขัดยอกตอนเดินทางจึงช่วยนวดให้"
"นวดบ้าบออะไรแม่ข้าร้องเหมือนเจ็บปวดปานนั้น"
เจินเม่ยตะคอกเสียงใส่อย่างเอาเรื่อง
"ฮูหยินรองแค่ถูกนวดสองครั้งพี่รองก็โวยวายดิ้นพล่าน ๆ แล้ว หากพวกท่านเจอเหตุการณ์เช่นข้ากับอาถังที่ถูกพวกโจรเอาดาบจ่อคอจะไม่กรีดร้องเสียงลั่นป่าเลยหรือเจ้าคะ"
เฟิงซูเหยาเริ่มรื้อฟื้นเรื่องที่นางกับสาวใช้เจอมาต่อหน้าสองแม่ลูกเพื่อดูท่าทีของทั้งสอง
"น่าจะถูกโจรสามคนนั้นบั่นคอให้สิ้นซาก"
เจินเม่ยโมโหที่มารดาถูกทำร้ายจึงพูดไม่คิดออกไป
"พี่รองข้าช่างเก่งกาจเดาถูกด้วยว่าโจรที่ดักปล้นพวกข้ามีกันสามคน"
คนถูกจับพิรุธได้ถึงกับหน้าซีดปากสั่น
เจินซู่อยากจะลงโทษบุตรสาวปากไวคนนี้นักแต่กลัวจะยิ่งเผยความจริงออกมาจึงได้แต่แก้ตัวให้
"ท่านพี่เล่าให้พวกข้าฟังตอนที่มาถึงที่นี่"
"ท่านพ่อเล่าให้พวกท่านฟัง?"
เฟิงซูเหยาเดินวนรอบตัวสองแม่ลูกช้า ๆ สายตาดุดันมองเจินซู่และเจินเม่ยอย่างละอายแทน
"น่าแปลกนะเจ้าคะ คุณหนูสามยังไม่เคยเล่าให้ท่านแม่ทัพฟ่างฟังละเอียดขนาดนี้เลย"
ครั้งนี้อาถังฉลาดขึ้นมาแล้ว นางเข้าใจคำว่าแผนตีงูที่คุณหนูนางกล่าวก่อนหน้าคืออะไรจึงรีบเสริมขึ้น
"หุบปาก! เป็นแค่คนใช้อย่างสะเออะมาสอดตอนเจ้านายเขาคุยกัน"
เจินซู่ตะคอกอาถังเสียงลั่น ส่วนเจินเม่ยเตรียมปรี่เข้าไปหมายจะลงโทษสาวใช้ที่กล้าพูดแทรกพวกนาง
หมับ!
"อย่าแตะต้องคนของข้า"
เฟิงซูเหยาจับมือที่ง้างเตรียมตบสาวใช้ตนเอาไว้ ลงแรงบีบที่ข้อมือน้อยจนเจินเม่ยใบหน้าเหยเกเรียกมารดาให้เข้าช่วยเหลือ
"ท่านแม่ช่วยด้วยข้าเจ็บ ปีศาจ นางเซียนเซียนถูกปีศาจเข้าสิงแล้ว"
เจินเม่ยพูดจาเรื่อยเปื่อยเพราะความเจ็บ
"ปล่อยลูกข้านะ"
เจินซู่ปรี่เข้ามาหวังจะทำร้ายเฟิงซูเหยา
เพียะ!
เสียงฝ่ามือกระทบเนื้ออ่อนบนใบหน้าดังขึ้น เฟิงซูเหยาล้มลงกับพื้นราวแรงตบนั้นรุนแรงมหาศาล
"ทำอะไรกัน!" เสียงบุรุษผู้มาเยือนคนใหม่ดังขึ้น
"ท่านพี่อี้เฟย"
เจินเม่ยเรียกชื่อบุรุษเจ้าของเสียงอย่างสนิทสนม
"เซียนเซียนเจ้าเป็นอันใดบ้าง"
อี้เฟยนั่งคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อช่วยพยุงอีกคนที่นั่งเงียบก้มหน้าอยู่กับพื้น
ตอนที่เจินซู่ปรี่เข้ามาหวังจะทำร้ายนาง เฟิงซูเหยาจะหลบก็หลบทัน ทว่าหางตานางเห็นอี้เฟยกำลังเดินมาทางนี้พอดีจึงปล่อยให้ตนเองถูกทำร้าย จัดฉากจากเป็นผู้กระทำกลายเป็นผู้ถูกกระทำแทน
"คุณหนูเจ็บมากไหมเจ้าคะ" อาถังรีบปรี่เข้ามาดูคุณหนูนาง เฟิงซูเหยาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น
"เลือด! คุณหนูเลือดออก"
อาถังเห็นมุมปากเฟิงซูเหยามีเลือดซึมออกมาถึงกับตกใจ
"ฟ่างฮูหยินรองทำเกินไปแล้ว"
อี้เฟยเอื้อมมือจับปลายคางเฟิงซูเหยาเพื่อดูอาการพร้อมกับตวัดสายตามองหน้าคนที่ทำร้ายร่างกายว่าที่คู่หมั้นตน
"หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น"
ใช่! แค่แรงตบเท่ามดกัดของเจินซู่ไม่ถึงกับทำเฟิงซูเหยาปากแตกเลือดออก ทั้งหมดเพราะเฟิงซูเหยาต้องการป้ายสีให้เจินซู่ดูเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายจึงกัดปากตัวเองเพื่อเรียกเลือดนั้น
"ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้วยังกล้าโกหกต่อหน้าข้าอีก ช่างผิดหวังแทนแม่ทัพใหญ่ฟ่างเสียจริง"
หมับ!
อี้เฟยอุ้มเฟิงซูเหยาที่แสดงบทบาทอ่อนแอขึ้นมาในอ้อมกอด คนถูกกระทำตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขนาดนี้
"ข้าขอประกาศไว้ตรงนี้ ฟ่างเซียนเซียนคือว่าที่คู่หมั้นของข้า หากใครกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเส้นผม ข้าจะไม่ไว้หน้าคนผู้นั้น!"
อี้เฟยประกาศเสียงดังฟังชัดก่อนจะพาเฟิงซูเหยาที่อยู่ในอ้อมกอดออกจากกระโจมนี้ไป
"กรี๊ด!!" เสียงกรีดร้องบาดหูของเจินเม่ยดังตามหลัง
"ท่านแม่! ข้าไม่ยอม ข้าไม่ยอมเสียท่านพี่อี้เฟยไป"
เจินเม่ยกรีดร้องราวคนเสียสติ ร่างเล็กสั่นเทา สองมือกำหมัดแน่นด้วยความเกรี้ยวโกรธ
"กล้าดียังไงมาแย่งคนที่ลูกข้าชอบพอ"
เจินซู่คับแค้นใจเหลือคณา ตอนนั้นตนก็ถูกมารดาของฟ่างเซียนเซียนแย่งคนรักไปแล้วหนหนึ่ง มารุ่นลูกยังจะถูกบุตรสาวมารหัวใจแย่งคนรักบุตรสาวไปอีก
นางจะปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่ได้ หากโลกนี้มีเทียนเจินเม่ย ต้องไม่มีฟ่างเซียนเซียนอยู่ร่วมหายใจ!
- ผู้เขียน
