เราสองคนนอนหอบหายใจเหนื่อยไม่ต่างกันสักนิด ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนกว่าปืนจะถอนตัวตนออกไปจนฉันรู้สึกถึงความว่างเปล่าอีกครั้ง ปืนพลิกตัวไปนอนลงข้างกาย ใบหน้าหล่อหลับตาลงแถมยังคงหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ฉันกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะขยับตัวขึ้นไปคร่อมร่างเขา จนดวงตาคมลืมขึ้นอีกครั้ง
“ลืมเรื่องราวร้ายๆ ไปได้หรือยัง?”
“ถ้าบอกว่ายัง... นายจะช่วยฉันแบบนี้อีกได้หรือเปล่า”
“โรคจิตนะเธอน่ะ”
“แล้วชอบไหมล่ะ? ถ้าคนโรคจิตทำแบบนี้”
“อ้ะ อืมมม... บัว!” ปืนเกร็งใบหน้าจนเส้นเลือดขึ้นตามลำคอ เมื่อฉันจับแท่งร้อนมารูดขึ้นลงอย่างรุนแรง ก่อนจะชันเข่าขึ้นเพื่อให้แท่งร้อนจดจ่ออยู่ที่กลางกายสาวที่เพิ่งผ่านศึกมาหมาดๆ ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะกดสะโพกลงนั่งทับกลืนกินความเป็นชายขนาดใหญ่ที่คืบคลานเข้ามา ปืนบีบเค้นทรวงอกอวบของฉัน บีบขย้ำอย่างเมามันจนฉันค่อยๆ เคลื่อนตัวอยู่บนร่างกายแกร่งที่เต็มไปด้วยเหงื่อและมัดกล้าม เด็กวัยสิบแปดป
