PSYCHO ROMANCE+ :: CHAPTER 2 [70%]
1226 คำ
ในช่วงเย็นฉันก็หิ้วอาหารญี่ปุ่นมาที่หน้าบ้านของปืนที่เงียบสงบ ก่อนจะนั่งรอเขาที่หน้าประตูรั้วซึ่งมีเก้าอี้หินอ่อนอยู่ กระทั่งได้ยินเสียงตระโกนโวยวายดังขึ้นมา ทำให้ฉันหันไปมองก็พบว่าปืนกำลังเดินมากับเพื่อนที่ฉันรู้จักคือนัทกับทีน แต่อีกสองคนฉันไม่รู้จักหรอกนะ
“ว้าว พี่สาวมาจริงๆ ด้วย”
“ไงพวกนาย ไปไหนกันมาล่ะ?”
“ผมกับไอ้ปืนไปเดินเที่ยวมาครับ แต่ไม่คิดว่าพี่สาวจะทำตามที่พูดด้วย”
“ฉันเป็นคนที่พูดจริงทำจริงนะ และนี่ก็คืออาหารญี่ปุ่นชุดใหญ่ที่ฉันสั่งมากินด้วย”
“เอาออกไป” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงของปืนก็ดังขึ้น ทำให้ฉันมองสบตากับร่างสูงที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ เขาไขกุญแจรั้วและประตูบ้าน แต่ทว่าฉันกลับถูกฝ่ามือหนาของนัทและทีนคว้าตามไปด้วย
“เฮ้ยพวกมึง! กูบอกว่ายังไง”
“แหม มึงจะอะไรนักหนาวะไอ้ปืน พี่บัวอุตสาห์ซื้อของกินมาตั้งเยอะ ที่สำคัญตอนนี้พี่บัวเป็นผู้ปกครองมึงนะ”
“แล้วไง กูไม่ได้ขอสักหน่อย ไสหัวไปซะบัวสวรรค์”
“คำก็ไล่ สองคำก็ไล่...”
“ก็ไล่ให้ไปไง!”
“ฉันไม่ไป มีอะไรมะ?” ฉันเท้าเอวยิ้มให้กับปืนที่ดูจะหัวเสียมาก และที่สำคัญคือเพื่อนของเขาเข้าข้างฉัน มันดีตรงนี้ล่ะ ร่างสูงไม่พอใจฉันก่อนจะเดินกระทืบเท้าขึ้นห้องไป ส่วนฉันก็ถามหาห้องครัวเพื่อจะได้เอาจานมาใส่อาหารญี่ปุ่น
“นี่ ปืนอยู่คนเดียวเหรอ?”
“ใช่ครับ มันอยู่คนเดียวเพราะมีปัญหากับที่บ้าน แต่ว่าเรื่องเงินทองพ่อกับแม่มันก็ให้ไม่ขาดนะ ง่ำๆ”
“แล้วไม่มีใครอยู่กับเขาเลยเหรอ?” ถามเพื่อความแน่ใจไง เพราะฉันรู้ว่ามีแต่ยิ้มแค่นั้นที่เคยอยู่ที่นี่
“ไม่มีครับ พี่สาวของไอ้ปืนก็ไปอยู่เกาหลีกับแฟน ส่วนยิ้มก็ย้ายออกไปเพราะมีแฟนเหมือนกัน ไอ้ปืนก็เลยเป็นอย่างที่เห็นเนี่ยล่ะครับ” เพื่อนของปืนต่างพากันกินอาหารญี่ปุ่นที่เยอะจนกินไม่หมด ฉันนั่งกินกับพวกเขาและพูดคุยเล่นกันอย่างสนุก พวกเขาเปิดเกม Play Station 4 ยอดฮิตให้ฉันเล่นด้วย จนเวลาดึกพอควรฉันก็ยังไม่เห็นปืนลงมาจากห้อง
“นี่ปืนจะไม่ลงมากินอะไรเลยเหรอเนี่ย?”
“ช่างมันเถอะครับ”
“ไม่ได้สิ ดึกแล้วไม่หิวแย่หรือไง? ฉันอุตส่าห์แบ่งอาหารไว้ด้วย”
“งั้นพี่สาวก็ขึ้นไปตามสิครับ ห้องมันอยู่ซ้ายมือน่ะ” ฉันมองนัทที่ชี้นิ้วไปทางขึ้นบันไดที่มืดสนิท ดูวังเวงราวกับหนังฆาตกรรมเลย ขออย่าให้มีอะไรโผล่มาต่อที่ฉันกำลังขึ้นไปเลยนะ ยิ่งชอบดูหนังจำพวกนี้อยู่ด้วยนะฉัน เมื่อมาถึงห้องที่เพื่อนของปืนบอกฉันก็ชะงักตัวเองอยู่ที่หน้าห้องที่มีป้ายอักษรตัว P ภาษาอังกฤษ ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตูห้องของเขาอยู่นานแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันเลยถือวิสาสะบิดลูกบิดที่ไม่ได้ล็อคเข้าไปในห้องของปืน ซึ่งแน่นอนว่าครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้เข้ามาในห้องของเด็กผู้ชายแบบนี้
“มืดจังแหะ” ภายในห้องของปืนมืดสลัวมีแค่แสงโคมไฟจากหัวเตียงเท่านั้นที่เปิดอยู่ เตียงนอนขนาดใหญ่เป็นสีดำทั้งชุด มีโต๊ะทำงานและชั้นหนังสือ ตามผนังห้องก็มีกรอบรูปของภาพวาดศิลปะและอีกรูปที่ฉันพอจะเดาได้ว่าน่าจะเป็นรูปครอบครัว ทุกคนยิ้มหมดยกเว้นแค่ปืนเท่านั้นที่ยืนทำหน้านิ่ง ห้องของปืนกว้างมากจนฉันเดินไปหยุดที่เตียงนอน ถึงแม้จะดูไม่เรียบร้อยตามประสา แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดซกมกเป็นขยะ ห้องของเด็กผู้ชายมีกลิ่นที่หอมแปลกๆ จนฉันรู้สึกหวั่นหัวใจยังไงชอบกล
“เข้ามาทำอะไร?”
“วะ ว้าย!”
ตุ้บ
ฉันตกใจสุดขีดที่ได้ยินเสียงเข้มแหบพร่าของปืน แน่นอนว่าหันกลับไปต้องตกใจจนขาไปสะดุดกับเตียงนอน ฉันมองต่ำไปที่ท่อนล่างของปืนที่นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวสีดำผืนเดียว เผยให้เห็นอกแกร่งที่ตามลำตัวมีน้ำราวกับเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ มือหนาเสยผมตัวเองขึ้นไป มองใบหน้าของฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์
“เข้ามาทำไม?”
“คะ คือว่าจะตามลงไปกินข้าว แต่ไม่รู้ว่านายอาบน้ำอยู่” น้ำเสียงของฉันขาดๆ หายๆ เพราะมัวแต่กำลังอึ้งกับหุ่นที่ดูดีของปืน ร่างสูงโน้มตัวลงมาเท้ามือลงข้างลำตัวฉัน ใบหน้าหล่อก็อยู่เสมอใบหน้าของฉัน ที่บอกตามตรงเลยนะ ใจเต้นแรงมาก
“เหรอ? แต่กล้าเข้ามาในห้องของผู้ชายแบบนี้ คงไม่ได้มาตามอย่างเดียว”
“ปืน...”
“ทำไม ฉันพูดอะไรผิด ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไงบัว?” ฉันถูกปืนผลักให้นอนลงกับเตียงนุ่ม ฝ่ามือหนาจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือหัว ทำเอาฉันเบิกตากว้างกับท่าทางที่หมิ่นเหม่แบบนี้
“ปะ ปืน จะทำอะไร?”
“ทำอะไร? ทำอะไรดีล่ะ ทำให้เธอไปจากฉันโดยเร็ว มีวิธีไหนบ้างล่ะที่คนเลวๆ อย่างฉันพอจะทำได้ หืม” ความรู้สึกตอนนี้ของฉันรู้สึกสั่นไหวไปหมด หัวใจเต้นรัวด้วยความตกใจเมื่อใบหน้าหล่อโน้มมาใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“ปืนอย่าทำแบบนี้”
“แบบไหน? แบบไหนที่จะทำให้เธอไปจากฉันได้เร็ว ฉันก็จะทำ”
“ปืน ขอร้อง” หัวใจเต้นแรงไม่ว่า แต่ทว่าความรู้สึกแบบนี้มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องบ้าๆ ที่เกิดกับตัวเอง ใช่ อดีตที่อาคินทำกับฉันไว้ อดีตที่ฉันลืมไปแล้ว ความรู้สึกตอนนี้มันทั้งตื่นเต้นและหวาดกลัวจนฉันสั่นไปหมด
“สั่นเหรอ? กลัวเหรอ? กลัวทำไมบัว... ชอบไม่ใช่หรือไง”
“อึก” ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง ภาพอดีตมันหลั่งเข้ามาจนฉันเม้มปากตัวเอง สบตากับเขาแน่นอนว่าปืนเองก็ไม่ได้สนใจหรอก เพราะเขาไม่เคยรู้ว่าฉันต้องเจออะไรมาบ้างกับเหตุการณ์คล้ายๆ แบบนี้
“อยากยุ่งกับฉันดีนักไม่ใช่หรือไง? ต้องการแบบนี้ฉันก็จัดให้ได้”
“อย่านะ...”
แกร๊ก
“ปะ ปืน”
“หือ? จอย” ร่างสูงผละออกจากตัวฉันทันทีเมื่อประตูห้องเปิดออก พร้อมกับร่างบางของหญิงสาวที่สวมชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับปืน ใบหน้าหวานมีผมสีดำประบ่ากำลังมองฉันกับปืนสลับกันไปมา
“ไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นนะจอย”
- ผู้เขียน
