“บัว”
“กลับกันเถอะ ขอร้องนะปืนอย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ฉันไม่อยากจำมันแล้ว” ปืนเดินตามฉันออกมาโดยไม่พูดอะไร ส่วนฉันก็เดินออกจากบ้านยังไม่ทันออกจากรั้วดีเลยก็ถูกฝ่ามือแกร่งคว้าแขนไว้
หมับ
“อ้ะ! อะ อาคิน”
“จะรีบไปไหนล่ะบัว ยังไม่ได้คุยกับอาเลยนะ”
“ปล่อยบัวก่อนสิ” ฉันมองสบตากับอาคินที่มองปืนอย่างหงุดหงิด และแน่นอนว่าสายตาแบบนี้คือการคาดหัวปืนไว้แล้ว ฉันแกะฝ่ามือเขาให้ออกแต่ก็ไม่ได้ผล
“ฉันว่านายกลับไปก่อนดีกว่านะ เพราะบัวมีเรื่องต้องคุยกับฉัน... ยาวเลยล่ะ”
“ได้สิ” ปืนตอบทันควัน ทำเอาฉันถึงกับอึ้งไปทันที ใช่แล้วไง เขารู้แล้วว่าฉันถูกคนตรงหน้ากระทำอะไรบ้าง เขาคงจะรังเกียจและขยะแขยงผู้หญิงอย่างฉันไปแล้วล่ะ ฉันปล่อยมือที่แกะมืออาคินออกและเดินตามร่างสูงที่พาฉันเข้าไปในบ้านอีกครั้ง
หมับ
“แต่ว่าผมมากลับบัว ผมกลับคนเดียวไม่ได้ เพราะผมไม่ชินทาง”
“แก...” ฉันถูกฝ่ามือร้อนของปืนดึงมือไว้และดึงมาจน
