“อา...ชิงเฉิง..เจ้าเจ็บหนักมากนัก ภายในย่อมเจ็บปวดมิใช่จะหายดี กายข้าหนาหนักเช่นนี้ หากกดทับลงไป มิรู้จะทำร้ายเจ้ามากน้อยเพียงใดอีก ข้ารักเจ้านักย่อมรอคอยเสียก่อน อย่างไรเจ้าก็มิพ้นมือข้า”
ชิงเฉิงลูบคางแกร่งเบาๆ และแตะริมฝีปากนุ่มด้วยนิ้วน้อยๆ นางหลุบดวงตาลง และกระซิบเบาๆที่อกแกร่ง
“ข้าอยากหน่ะเจ้าค่ะ เซี๊ยะกงช่วยข้าได้หรือไม่เจ้าคะ”
เซี๊ยะกงตาโตขึ้น ผุดลุกพรวดพราดและดึงนางขึ้นนั่งข้างกายทันใด รัดนางในอกแกร่งทันที
“เจ้ามิโกรธข้าจริงๆหรือ ถ้าข้าทำเช่นนั้นในยามนี้กับเจ้า”
เซี๊ยะกงถามอย่างโง่งม น้ำลายเหนียวหนืด ชิงเฉิงยกนิ้วขึ้นเกลี่ยริมฝีปากของเซี๊ยะกงเบาๆ และจุมพิตแลกปลายลิ้น ตวัดรุนแรงขึ้นอีกครั้ง สะกิดปลายนิ้วไล้เข้าในอกแกร่ง จิกปลายเล็บสะกิดตุ่มไต ในกายของเซี๊ยะกงเบาๆ
“ซี้ดดด...ฝุเหริน...ยั้งมือก่อนเถิด ข้าจะช่วยเจ้าแต่มิใช่ในสวนนี้ กลับเข้าเรือนก่อนเถิด ก่อนที่ข้าจะแทรกกาย
