“อะไรกันเนี้ย?” กล่องเครื่องเพชรที่เขารู้สึกคุ้นเคย
“ลองดูก่อนไหมครับ หากไม่แน่ใจไม่ต้องรับก็ได้ครับ” อัศนัยยื่นกล่องให้ปรีดีดู เขาได้กล่องนี้มาจากโจรรายหนึ่ง ที่อุกอาจขนาดเข้าโจรกรรมช่วงกลางวันแสกๆ เป็นหนึ่งในของกลางที่เขาบังเอิญจำได้
“คุณเอามาจากไหน มันควรอยู่ในธนาคารไม่ใช่เหรอ” ปรีดีรับกล่อง เขาเปิดดูแล้วรู้สึกตกใจมากกว่าเก่า
“กล่องนี้เป็นของกลางในคดีที่ผมรับผิดชอบครับ”
“คุณเป็นตำรวจ เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ย?” ปรีดีถามต่อ เขารู้สึกคุ้นหน้าชายตรงหน้าพิกล
“ผมเคยเจอท่านครับ เมื่อประมาณปลายปีก่อน ในห้องทำงานของมาหยา” อัศนัยตอบ
“อ้อ...เพื่อนยัยหยา คนที่เคยอยู่สถานสงเคราะห์” ปรีดีพยักหน้า แต่ก็ไม่วายสงสัยอยู่ดี “ว่าแต่เจ้านี่”
“ตามที่ผมบอกครับ มันคือของกลาง” อัศนัยอธิบายต่อ
“ของกลาง”
“ครับมันถูกขโมยมา”
“ผมงง ของชิ้นนี้ควรอยู่ในธนาคารนี่ แล้วถูกขโมยได้ไง”
“บ้านหลังที่ถูกยกเค้า คือนายห
