ตะวันถามน้ำเสียงนิ่งๆ แต่กลับทำให้หัวใจของมาหยาแทบหยุดเต้น เธอถอนใจแรงๆ จำใจหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับเขา เธอเชิดหน้าขึ้นต่อกรสายตาของเขา แม้ว่าความรู้สึกข้างในของเธอจะหวาดกลัวสักแค่ไหนก็ตามเขาก็จะไม่มีวันได้รู้
“เรื่องของ ‘ลูก’ หยา ไม่ใช่เรื่องของคุณค่ะ!” มาหยาเค้นเสียงตอบ “เราไม่มีอะไรต้องคุยกันเลย”
“หยา เธอหลบผมไม่ได้ตลอดหรอกนะ ลองเปิดใจคุยกัน ผมพร้อมรับฟังทุกเรื่อง” ตะวันขยับเข้ามาอีกหนึ่งก้าว แต่เหมือนเขายังไม่พอใจ ตะวันเอื้อมจับต้นแขนทั้งสองข้าง ล็อกตัวมาหยาไว้ “เธอท้องกับผม ผมมีสิทธิในตัว ‘ลูก’ ครึ่งหนึ่งเหมือนกับเธอนะหยา!!”
“ใช่ค่ะ หยาท้องกับคุณ แต่ ‘ลูก’ จะเป็นของหยาคนเดียว เราหย่ากันแล้วนะคะ อย่าลืมสิ”
มาหยาท้วง แววตาของเธอเรียบไร้คลื่นความกลัว เวลานี้สติของเธอกลับคืนมาแล้ว หากเธออยากเอาชนะชายตรงหน้า เธอต้องผ่านจุดนี้ไปให้ได้ ตะวันจ้องหน้ามาหยา เขารวบมือเธอด้วยมือข้างเดียว ใช
