ขณะที่ผู้หมวดสาวขาโหดกำลังนั่งทำงานด้วยท่าทางเนือยๆ อยู่นั้น เสียงลากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานก็ดังขึ้น และไม่บอกเธอก็รู้ว่าเป็นใคร
“มีอะไรหรือเปล่าลาล่า” ช่อมาลีขยับริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยถาม ขณะที่ดวงตากลมโตทั้งสองข้างยังคงกวาดอ่านแฟ้มคดีอาชญากรรมที่วางอยู่ตรงหน้า
“แกดูนี่สิยะ ใช่พ่อนักฆ่าหน้าอ่อนของแกหรือเปล่า” หลังจากทรุดกายลงนั่งในฝั่งตรงกันข้าม ลูคัสก็เอ่ยอย่างใคร่รู้พลางยื่นหนังสือพิมพ์มาตรงหน้าเธอ
“นี่มัน!...” แม่สาวห้าวอ้าปากค้าง ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
“เหมือนใช่ไหมล่ะแก”
“เหมือน…เหมือนมากๆ” ช่อมาลีเพ่งมองภาพที่ปรากฏบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ ก่อนจะเอ่ยคล้ายคนละเมอ ทว่าวินาทีถัดมากลับฉุกคิดถึงความจริง แล้วรำพันออกมาพร้อมทำหน้าเศร้า
“แต่เขาตายไปแล้วนะ”
“มันก็ใช่ แต่ฉันว่าบุคลิกเหมือนมากๆ แกลองไปดูให้เห็นกับตาดีไหม” ลูคัสเอ่ยแนะ เพราะถึงแม้เขาจะเห็นมากับตาว่าพ่อนักฆ่าหน้าอ่อนโดนระ
