เสแสร้ง
1527 คำ
โรงแรม
ผมนัดแอมออกมาเจอกันที่โรงแรมประจำของเรา เพราะมีเรื่องที่ต้องตกลงกัน
“เราจะต้องห่างกันนานแค่ไหน กี่วัน กี่เดือน หรือเป็นปีไหม...? ถ้าเป็นแบบนั้นจริงแอมคงทนคิดถึงคิมไม่ได้แน่ๆ ...”
“ไม่นานหรอก...คิมจะพยายามเกลี้ยกล่อมแม่ให้นะ แต่ตอนนี้แอมต้องอยู่เฉยๆ ก่อน พยายามอย่าให้แม่คิมเจอหน้า คิมกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่...”
“ไม่มีทางหรอก ไม่มีทางที่แม่ของคิมจะยอมรับแอม...”
“ไม่ต้องห่วงนะ...คิมเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ แม่เขารักคิมมากเขาไม่กล้าขัดใจคิมนานหรอก แต่แอมต้องใจเย็นๆ ก่อนนะ...”
“แล้วเรื่องแต่งงานของเราละ ที่คิมบอกว่าจะแต่งกับแอม...คิมยังจะแต่งกับแอมอยู่ใช่ไหม...?”
“แต่งสิ...คิมบอกแล้วไงคิมจะแต่งงานกับแอม เพราะคนที่คิมรักคือแอมนะ...”
“แล้วถ้าคิมมาแต่งงานกับแอมจริงๆ แล้วภรรยาของคิมละ...คิมจะจัดการยังไง...?”
“คิมแค่แต่งงานตามคำสั่งแม่ เรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน คิมยังมีสิทธิ์ที่จะไปแต่งงานกับคนที่คิมรักได้...และคนนั้นก็คือแอมนะ”
“งั้นแปลว่า...ถ้าเราแต่งงานกัน คิมจะมาจดทะเบียนสมรสกับแอมใช่ไหม...?”
ผมมองหน้าแอมแล้วก็พยักหน้าตอบเธอ เธอดีใจมากเข้ามากอดผมแน่นๆ
“แอมจะรอนะ แอมจะไม่ไปวุ่นวายแอมจะอยู่เฉยๆ รอคิมนะ เราจะได้แต่งงานกันและเราก็จะได้จดทะเบียนสมรสกัน...”
....
3 วันผ่านไป
บ้านของคิมหันต์
“พี่คิมกลับมาแล้วหรอคะ...?”
“จี...?”
“ค่ะ...จีเอง ไม่เจอหน้าพี่คิมตั้งเป็นเดือน ดูพี่คิมหน้าตายังสดชื่นดีนะคะ...?”
“เอ่อ...จีมาตั้งแต่เมื่อไหร่...?”
“จีมาถึงตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะ จีทำเรื่องย้ายพ่อมารักษาที่โรงพยาบาลใกล้ๆ บ้านเรานะคะ...”
“ก็ดีนะ จีจะได้กลับมาอยู่บ้านสักที จีไม่อยู่พี่กินอะไรไม่ค่อยลงเลย...”
“จีก็นึกว่าพี่กินอิ่มนอนหลับดีสะอีก เห็นพี่ไม่เห็นจะสนใจโทรไปหาจีเลยว่าจีเป็นยังไงบ้าง หรือว่าพ่อจีอาการเป็นยังไงดีขึ้นไหม...”
“คือ...ช่วงนี้พี่งานยุ่งๆ นะ เลยไม่มีเวลาแม้แต่จะจับโทรศัพท์เลย...”
“ไม่เป็นไรค่ะ...พี่ไม่ได้ไปเยี่ยมพ่อจีเพราะอาจจะติดงานและมันคงไกลเกินพี่อาจจะเดินทางลำบาก นี่จีย้ายพ่อมารักษาใกล้ๆแล้ว พี่คงปรีกเวลาไปหาพ่อจีได้บ้างสักนิดใช่ไหมคะ...?”
จีจ้องหน้าผมแปลกๆ สายตาที่เธอมองผมเหมือนเธอกำลังจับผิดอะไรผมอยู่ หรือว่าเธอจะรู้แล้วเรื่องที่ผมกับแอม
“เย็นนี้คุณแม่ชวนเรา 2 คนไปทานข้าวที่บ้านนะคะ พี่ขึ้นไปอาบน้ำเถอะค่ะ...”
“จ่ะ...”
ผมตอบเธอแค่นั้นแล้วเธอก็ก้มจัดการอาหารในตู้เย็นต่อ
…...
บ้านแม่คิมหันต์
“ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้ากันแบบนี้มาหลายเดือนแล้วน๊ะ...?”
“คุณป้านั่นแหละติดหลานสาวจนลืมกลับบ้าน...”
ฟ้าใสแซวแม่คิมหันต์เพราะว่าเธอติดหลานสาวที่เกิดจากลูกสาวคนโตที่แต่งงานกับชาวต่างชาติและย้ายไปอยู่อมเริกาด้วยกัน แม่คิมหันต์จึงไปช่วยเลี้ยงหลานอยู่หลายเดือน
“ก็ยัยเจนนี่มันกำลังน่ารักเลย พูดเจื้อยแจ้วป้าก็หลงงจะแย่...”
“สงสัยคงต้องให้จีมีหลานให้คุณป้าสักคนแล้วละคะ คุณป้าจะได้ไม่ต้องหนีบ้านไปไหนไกลๆ ...”
จีรวรรณอึ้งไปทันทีที่โดนฟ้าใสแซว คิมหันต์หันหน้ามามองจีรวรรณนิ่งๆ ว่าเธอจะทำสีหน้ายังไง
“ว่าไงตาคิม...หนูจี เมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่สักที...?”
“เอ่อ...คือ”
“จีอยากมีลูกนะคะ แต่ไม่รู้ว่าพี่คิมเขาอยากมีลูกหรือเปล่า...?”
“ผมยังไม่อยากมีครับ.,”
ทุกคนในห้องอึ้งไปทันที บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มอึมครึมขึ้นมาเพราะคำพูดของจีรวรรณและคำตอบของคิมหันต์
“ไม่มีก็ไม่มี...เอาไว้พร้อมแล้วค่อยมีก็ได้ ทำการบ้านกันบ่อยๆ เดี๋ยวพอมาปุ๊ปจะหลงกันจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น...5555”
แม่ของคิมหันต์หัวเราะชอบใจจนฟ้าใสที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องหัวเราะตามเพื่อเปลี่ยนบรนยากาศ แต่คิมหันต์และจีรวรรณที่ดูท่าจะไม่สนุกด้วยสะเลย
หลังจากทานข้าวเสร็จคิมหันต์และจีรวรรณก็ขอตัวกลับบ้านทันที แต่ระหว่างทางที่เขาขับรถก็มีข้อความไลน์จากเอมอรส่งมาหาตลอด
Line
Line
Line
Line
Line
เสียงขัอความในไลน์ดังติดๆ กันจนจีรวรรณหันมามองที่โทรศัพท์เขา
“น่าจะเป็นเรื่องงานนะ...”
“นี่ 2 ทุ่มแล้วนะคะ...?”
“พอดีมีเอกสารบางอย่างที่ยังไม่เรียบร้อยนะ มันเร่งด่วนด้วย พี่ให้ลูกน้องที่โรงงานช่วยดูให้ก่อน...”
จีรวรรณมองหน้าคิมหันต์นิ่งๆ แล้วพยักหน้ารับว่าเข้าใจ จนเขาขับมาถึงบ้าน
“จี...”
“คะ...?”
“คือ...พี่ขอเข้าไปเคลียร์งานที่โรงงานแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวพี่รีบกลับ...?”
“ค่ะ.”
เธอยอมให้เขาไปง่ายๆ โดยไม่ถามอะไรต่อ
“แค่วันนี้วันเดียวนะ หลังจากวันนี้พี่จะพยายามกลับบ้านเร็วขึ้น แล้วก็จะมีเวลาให้จีมากขึ้นนะ...”
“ค่ะ...”
“ไม่ต้องรอพี่นะ จีหลับไปก่อนได้เลยนะ พี่มีกุญแจเดี๊ยวพี่ไขเข้ามาเองได้...”
“ค่ะ...”
เธอมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มรับ เขาจ้องหน้าเธอแล้วก็ยิ้มให้เธอพร้อมกับเดินเข้ามาใช้มือยีหัวเธอเบาๆ
“ไปนอนได้แล้วไป...”
เธอจ้องหน้าเขานิ่งๆ แล้วจับมือเขาออกจากหัวเธอจนเขามองอย่างแปลกใจ
“พี่ทำเหมือนจีเป็นเด็กตลอดเลย จีโตแล้วนะคะ...พี่รีบไปเคลียร์งานเถอะแล้วรีบกลับนะคะ”
“โอเคจ่ะ...”
เขาขับรถออกไปจากบ้านแล้วตรงไปที่โรงแรมที่แอมรอเขาทันที
“แอม...คิมบอกแล้วไงเราต้องห่างกันสักพัก”
“แอมคิดถึงคิมนี่น่า แอมคิดถึงจนอดใจไม่ไหว.”
“วันนี้จีเขากลับมาแล้วด้วย คิมไม่อยากให้เขาจับได้ เพราะถ้าจีรู้แม่ก็ต้องรู้และก็ไม่ยอมแน่ๆ ...”
เอมอรเดินเข้าไปออดอ้อนเขา
“นี่แค่ 3 วันแอมก็คิดถึงคิมจะตายอยู่แล้วนะ คิมไม่คิดถึงแอมหรอ...?”
แอมกอดรั้งคอของเขาให้หันมามองหน้าเธอ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“อย่า...คิมอยู่นานไม่ได้นะ คิมต้องรีบกลับ”
เขายกมือขึ้นห้ามเธอแล้วพยายามหันหน้าหนี
“แต่แอมอยากนี่...คิมไม่อยากหรอ...?”
“...”
คิมหันต์หันมามองเอมอรด้วยสายตาเร่าร้อน ใจเขาเต้นตุ๊บๆ เพราะด้วยเสน่ห์อันยั่วยวนของเธอ
“เราก็รีบทำให้เสร็จแล้วก็แยกย้ายก็ได้นี่...”
“แค่แป๊บเดียวนะ...”
“อื้ม...”
เขาดันตัวเธอให้นอนราบไปกับเตียงนอน แล้วจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด โดยที่เธอก็จัดการกับเสื้อผ้าตัวเองเหมือนกัน ทั้ง 2 คนถอดเสื้อผ้าจนหมดไม่เหลือสักชิ้นบนร่างกาย คิมหันต์หันไปหยิบถุงยางออกจากกระเป๋าสตางค์ตัวเอง
“แอมเตรียมมาให้แล้ว...”
เอมอรยื่นซองถุงยางที่เธอเตรียมมาไว้ให้กับเขา เขายิ้มให้เธอแล้วรับมันมาจากมือเธอ แกะซองออกแล้วสวมมันเข้าใส่จนสุดลำ
“เร็วสิ...แอมไม่ไหวแล้วนะ...”
“อื้มมมมม....”
เขาสอดเสียบแท่งลำที่สวมใส่ถุงยางป้องกันเข้าไปในช่องทางรักกลางกายเธอจนสุดลำ เขาโน้มตัวเข้าหาตัวเธอช้าๆ เธอยิ้มดีใจกับอะไรบางอย่างที่ทำสำเร็จ แผนนี้จะต้องได้ผลและมันจะช่วยเร่งให้เธอสมหวังเร็วขึ้น
เวลา ตี 5
แกร็ก>>>
เขาแอบย่องเดินเข้ามาในบ้านเพื่อให้เบาที่สุด แต่ก็เห็นจีรวรรณที่นอนอยู่ที่โซฟา เขาเดินเข้าไปใกล้ๆ เธอมองใบหน้าเธอที่หลับสนิทอยู่
“บอกว่าไม่ต้องรอ ยังจะรออีก...”
เขายิ้มให้กับความดื้อรั้นของเธอ แต่ก็อุ้มช้อนตัวเธอให้ขึ้นไปนอนบนห้องด้วยกัน
วันรุ่งขึ้น
เวลา 7 โมงเช้า
“ตื่นแล้วหรอคะ...รีบมาทานข้าวเถอะค่ะเดี๋ยวพี่ไปทำงานไม่ทัน...”
“จ่ะ...”
“เมื่อคืนนี้พี่กลับมากี่โมงค่ะ...?”
“เอ่อ...น่าจะเที่ยงคืนนะ...”
เขาโกหกเธอเพราะไม่อยากให้เธอจับได้
“ขอบคุณนะคะที่พี่อุ้มจีขึ้นไปส่งบนห้อง...”
“จ่ะ...”
คิมหันต์รีบทานจนเสร็จแล้วก็รีบออกไปทำงาน โดยมีสายตาของจีรวรรณมองตามด้วยสายตานิ่งๆ
…..
เมื่อคืนนี้ตอนตี5
แกร๊ก>>>
“พี่คิมยังไม่มาอีกหรอเนี๊ย...”
ฉันตื่นมาตอนตี 5 พี่คิมก็ยังไม่กลับสักที พอได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด ก็เลยรีบแกล้งไปนอนหลับบนโซฟาอีกรอบ
- ผู้เขียน
