นาทีต่อมา_
"คุณไม่นอนเหรอ" เสียงของคนตัวเล็กด้านข้างเอ่ยถาม เวลานอนแปลกสถานที่ เธอมักกังวลเรื่องสิ่งลี้ลับตามถ้อยคำบอกเล่าต่อๆกัน ไหนจะพิษไข้อุณหภูมิร่างกายสูงจนหลับตาไม่ลง ปวดมึนศีรษะแทบทุกนาที
แล้วคนตัวโตยังหอบโน๊ตบุ๊คมาทำงานบนเตียงอีก ถึงแม้จะเปิดแค่โครมไฟสลัวส่อง มันกลับกระทบคนหลับยากต้องหันมองตามด้วยนิสัยอยากรู้
"งานยังไม่เสร็จ" เขาให้คำตอบสั้นๆ ผมดกดำพึ่งสระหมาดๆโชยกลิ่นหอม ไร้การเซ็ทตัวเช่นวันอื่น เผยใบหน้าคมคายดูอายุอ่อนกว่าวัย เป็นเท่าตัวแถมดูเข้าถึงง่ายๆดั่งคนสนิทกัน
ตอนช่วงเขาไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย โมอาเลยรีบหยิบชุดนอนตัวเดิมมาสวมใส่ชั่วคราว ถึงจะเคยเห็นเรือนร่างกันแล้ว แต่ความเขินอายไม่มีน้อยลง รวมกระทั่งตอนนี้
"งั้นให้หนูกลับห้องดีไหม..อ๊ะ!" จังหวะจะลุกนั่งพิษไข้ดันเล่นงาน เซนอนทรุดลงตำแหน่งเก่า เรียกคนด้านข้างหันมองดูตามสัญชาตญาณแพทย์รักษาคนป่วย
"หนู?" น้ำเสียงเข้มย้อน
