EP.10 เป็นได้แค่เพื่อน
1299 คำ
EP.10 เป็นได้แค่เพื่อน
“วินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับครอบครัวของดาว แล้วต่อไปดาวจะทำยังไง”
ธาวินตกใจกับจำนวนเงินยี่สิบล้านที่ไผทยักยอกไปไม่น้อย คนชนชั้นกลางอย่างเขาไม่เคยรู้จักคำว่าเงินล้าน แค่เงินหมื่นเงินแสนยังต้องใช้เวลาเก็บหอมรอมริบหลายปี
“ดาวจะไปทำงานให้คุณชญานนท์ ไม่ถึงปีหรอกดาวก็จะใช้หนี้ให้คุณพ่อได้ทั้งหมด เขาจะถอนฟ้องคุณพ่อ อีกไม่นานหรอกวิน คุณพ่อก็จะกลับมาอยู่กับดาวกับคุณแม่เหมือนเดิม เราจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
แม้หญิงสาวจะยิ้มทว่าในใจกลับขมขื่น เหมือนน้ำท่วมปากไม่รู้จะอธิบายให้ธาวินเข้าใจได้อย่างไร เธอไม่อยากโกหก ทว่าความจริงมันไม่ส่งผลดีต่อตัวเธอเลยแม้แต่น้อย
“งานอะไรน่ะดาว ไม่ถึงปีรายได้ยี่สิบล้าน งานผิดกฎหมายใช่หรือเปล่า นายชญานนท์ดูเหมือนพวกมีอิทธิพลไม่น่าไว้ใจ เขาใช้ให้ดาวทำอะไรไม่ดีใช่มั้ย”
“ไม่ใช่งานผิดกฎหมายหรอกวิน เป็นงานที่ดาวเต็มใจ”
หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มแต่น้ำตากลับไหล หัวใจของชายหนุ่มหล่นหาย เมื่อเขาไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย ลำพังเงินเดือนไม่กี่บาทไม่รู้อีกกี่สิบปีเขาถึงจะมีเงินยี่สิบล้านไปชดใช้หนี้แทนหญิงสาว
“งานอะไรเราไม่เข้าใจ งานอะไรที่จะทำให้ดาวหาเงินมาคืนนายชญานนท์ได้ถึงยี่สิบล้าน งานอะไรหรือดาว”
“ก็ตัวดาวไงล่ะวิน นายชญานนท์ต้องการตัวดาว แค่ดาวยอมนอนกับเขาคุณพ่อก็จะไม่ติดคุก ทุกอย่างจะดีขึ้น จะไม่มีการฟ้องร้องหรือดำเนินคดีความใดๆ ทั้งสิ้น บ้านหลังนี้บ้านที่ดาวอยู่มาตั้งแต่เกิดมันก็ยังคงอยู่”
เมื่อถูกคาดคั้น สมองที่เต็มไปด้วยความเครียดก็ระเบิดออกมาในที่สุด นับดาวตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้โฮราวกับเด็กเล็กๆ ธาวินนั่งอึ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีออกไปจากบ้านของนับดาวโดยที่เขาไม่พูดอะไรเลยสักคำ
หญิงสาวปวดหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก ล้มตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่น ร้องไห้จนเกือบรุ่งเช้าก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด
เสียงนกตัวเล็กๆ บินมาเกาะอยู่ที่ขอบหน้าต่าง ส่งเสียงเจื้อยแจ้วปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากนิทรา นับดาวขยับตัวด้วยความเมื่อยขบ เธอยังสวมเสื้อผ้าชุดเดิมจากเมื่อวาน ทั้งยังนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นจนรุ่งเช้าดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก นับดาวแหงนหน้าดูเวลาบนนาฬิกาติดฝาผนัง ก่อนจะรีบลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปหามารดาที่โรงพยาบาล
เธอจัดการล็อกประตูรั้วเรียบร้อย ทว่าเมื่อหันกลับมาเธอก็พบกับธาวิน เขาเพิ่งออกจากบ้านเช่นกัน ทั้งคู่สบตากันก่อนที่นับดาวจะเป็นฝ่ายหลบตา เธอเดินเลี่ยงออกไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“เดี๋ยวก่อนสิดาว”
ธาวินพยายามเรียกหญิงสาว แต่นับดาวไม่หันกลับมาเธอยังคงเดินไปข้างหน้าราวกับไม่ได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่ม ธาวินจึงตัดสินใจวิ่งตาม
“ดาวเราขอโทษ เรารู้ว่าเมื่อคืนเราทำตัวแย่มาก เราไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอเสียใจนะ”
นับดาวหันกลับมา ก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่ของชายหนุ่มเอาไว้
“เราไม่ว่าอะไรวินหรอก ถ้าวินจะรังเกียจจนไม่อยากเป็นเพื่อนกับดาว ผู้หญิงไม่มีศักดิ์ศรีอย่างดาววินไม่ต้องพยายามพูดจาเพื่อถนอมน้ำใจหรอก”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะดาว เมื่อคืนเราช็อกจนพูดไม่ออก ถึงได้เดินออกไปอย่างนั้น ไม่ว่าดาวจะเป็นไงดาวจะทำอะไร ความรู้สึกที่เรามีต่อดาวก็ยังคงเหมือนเดิม”
“พอเถอะวิน ดาวไม่อยากฟัง ดาวเหนื่อยมามากพอแล้ว ปล่อยดาวไปตามทางของดาวเถอะ คนดีๆ อย่างวินไม่ควรมีเพื่อนน่ารังเกียจแบบดาว”
หญิงสาวสะบัดมือออกจากการจับกุมของธาวิน ทว่าชายหนุ่มกลับไม่ยอมแพ้เขาดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น นับดาวพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า
“เรารักดาวนะ ไม่ใช่แบบเพื่อนแต่แบบคนรัก เรารักมาตลอดแล้วจู่ๆ ดาวบอกว่าดาวจะยอมนอนกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เพื่อเงินยี่สิบล้าน ดาวจะไม่ให้เราช็อกจะไม่ให้เราเสียใจบ้างเลยอย่างนั้นหรือ”
ชายหนุ่มบีบไหล่หญิงสาวเอาไว้ เขามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจและประหลาดใจของหญิงสาว ชายหนุ่มรู้มาตลอดว่านับดาวไม่เคยคิดกับเขาเกินเลยมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีความหวัง ตราบใดที่เขายังเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดนับดาว
หวัง...ว่าความใกล้ชิดจะทำให้เธอมองเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง แต่แล้วก็เหมือนฟ้าผ่าลงตรงหน้า เขาหูอื้อตาลายเมื่อได้ยินว่าหญิงสาวจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินยี่สิบล้าน เขานอนคิดและคิดมาตลอดทั้งคืน จนรุ่งเช้าเขาจึงได้ข้อสรุป
“หนีไปกับเรานะดาว เราจะดูแลดาวเอง”
“ไม่ได้หรอกวินดาวทำอย่างนั้นไม่ได้ ดาวมีคุณพ่อมีคุณแม่ที่ต้องดูแล ดาวทิ้งท่านเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้หรอก”
หญิงสาวเสียงเครือ คิดหรือว่าเธออยากเลือกเดินไปยังหนทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามและกรวดทราย คิดหรือว่าเธออยากเหยียบย่างเข้าไปให้เท้ามีแต่รอยแผลเหวอะหวะ ไม่ว่าใครก็ไม่อยากเลือกเดินลงขุมนรกร้อน หากมีหนทางอื่นที่ดีกว่านี้
“ดาว”
ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวอย่างหมดความหวัง
“วิน นายยังเป็นเพื่อนที่เรารักเสมอและจะรักตลอดไป คนดีๆ อย่างวินจะต้องพบเจอผู้หญิงที่ดีพร้อมสำหรับวินแน่ๆ ลืมเสียเถอะว่าเคยพูดว่ารักดาว เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมเถอะนะ ดาวขอร้อง”
นับดาวดึงมือของชายหนุ่มมาแนบแก้มที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจของเธอเจ็บไม่ต่างไปจากหัวใจของธาวิน และอาจจะเจ็บยิ่งกว่าหลายร้อยหลายพันเท่า
“เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอกดาว แต่เราจะรอ เรารอดาวมาตลอดอีกแค่สองร้อยวันทำไมเราจะรอไม่ได้ ไม่ว่ายังไงดาวก็ยังเป็นดาวคนเดิมที่เรารัก”
นับดาวกลั้นสะอื้นโผเข้ากอดธาวิน ในโลกนี้มีคนที่รักและหวังดีอยู่เพียงไม่กี่คนและหนึ่งในนั้นก็คือธาวิน เพื่อนสนิทที่เธอรักมาก
“ขอบใจนะวิน แต่ดาวยังยืนยันคำเดิมว่ารักวินแบบเพื่อน”
เจ้าของร่างบางยังยืนยันคำเดิม ดวงตามุ่งมั่นไม่ได้ทำให้ธาวินถอดใจ หัวใจของเขาแข็งแกร่งพอที่จะรอจนกว่าจะได้รับความรักกลับมา ไม่ว่ามันจะนานสักเพียงไรก็ตาม
“ไม่เป็นไรเราจะรอ รอจนกว่าดาวจะเปลี่ยนใจ”
- ผู้เขียน
