“พี่รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่นี่”
ผมเอ่ยถามอย่างทนไม่ไหวระหว่างทางนั่งมาในรถ หันไปมองพี่กันต์เพราะเขาไม่ยอมตอบคำถามผมทันที
ใบหน้าคมคายมองตรงไปที่ถนนเบื้องหน้าอย่างกับกลัวว่าถ้าวอกแวกจะมีอะไรพุ่งตัดหน้ารถ ทั้งที่เวลาตีสองกว่าแบบนี้ถนนโคตรจะโล่ง
“พี่กันต์... ตอบผมสิ”
ผมยื่นมือไปเขย่าแขนเขา เซ้าซี้ให้ตอบ พี่กันต์สะบัดทิ้งกันที เขาเอ็ดผมเสียงฉุน
“อะไรของมึงวะ กูขับรถ”
“พี่ใช้ปากขับหรือไง”
“เออ! กูเดาเอา”
“ก็แค่เนี้ย แล้วทำไมพี่เดาถูก สมมุติว่าผมไม่ได้กลับมากับตะวันพี่ไม่รอถึงเช้าเลยเหรอ”
“ถ้าเป็นงั้นจริงกูจะฆ่ามึง”
“เหอะ! ผมขอให้พี่มารับหรือไง ก็บอกว่าจะค้างกับเพื่อน”
“แล้วโทรศัพท์มึงเป็นไร ไลน์ไม่ตอบ โทรหาก็ไม่ติด”
“อ๋อ แบตคงหมดน่ะ นี่พี่ตั้งใจมารับผมเลยเหรอ”
“ไม่รับมึงแล้วจะให้รับแมวที่ไหน”
“เอ้า! แค่สงสัยทำไมพี่ต้องมารับผม”
“....”
“เงียบทำไมตอบมาสิ!”
“มึงหุบปาก”
“ผมถามแค่นี้เอง
