รักกันในวันฟ้าใส

ตอนที่ 9 อยู่ได้ด้วยตัวเรา

หลังจากวันที่นีน่ามาที่ร้าน ไม่นานก็มีคนเข้ามาตรวจสอบภายในร้านทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย จนฟ้ารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุต้องทำให้ทุกคนเดือดร้อนเพราะเธอไม่มีความอดทนมากพอในวันนั้น

“เธอไม่ผิดสักหน่อย อีกอย่างตรวจสอบแล้วก็รู้กันแล้วว่าเธอไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ยัยนั่นพูดเลยสักนิด”

“แต่ฟ้าก็ทำให้ทุกคนเดือดร้อนอยู่ดี” ถึงทุกคนจะบอกแบบนั้น แต่ยังไงเธอก็ยังเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดอยู่ดี

“เอาหน่าฟ้า อย่าคิดมาก แล้วเตรียมตัวทำงานต่อเถอะ”

“ค่ะ” ฟ้าพยายามทำงานต่อไปโดยไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็อดคิดไม่ได้อยู่ดี

“ฟ้าไม่ต้องสนใจนะ” ผู้จัดการที่เดินผ่านมาเอ่ยบอกกับเธอ

หญิงสาวหันไปส่งยิ้มให้พลางพยักหน้ารับ เธอเข้าใจความหวังดีของทุกคนและดีใจที่ได้รู้จักกับคนที่นิสัยดีขนาดนี้ ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เธอแทบไม่เคยเหนื่อยเลย

“ฟ้า พรุ่งนี้มาทำงานแทนพี่หน่อยได้ไหม” เสียงของรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน เอ่ยขอร้องเธอในระหว่างที่กำลังพักในช่วงพักเบรก

“ได้ค่ะ” ฟ้าไม่ปฏิเสธเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับที่เธอเคยผ่านมา

“รบกวนด้วยนะ พี่ต้องพาแม่ไปหาหมอจริงๆ”

“ไปเถอะค่ะ อย่าห่วงเลย” ฟ้าเข้าใจดีว่าการสูญเสียคนในครอบครัวไปมันเป็นยังไง และก็ไม่อยากให้คนอื่นต้องมาพบเจอเหตุการณ์สูญเสียเหมือนกับเธอ ช่วยเหลืออะไรได้ก็ช่วยกันไป

“ฟ้ารีบกลับเถอะ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการแทนเอง” อีกฝ่ายเสนอตัวจัดการส่วนที่เหลืออีกเพียงเล็กน้อยแทนเธอ

“ค่ะ ถ้างั้นฝากด้วยนะคะ” แม้จะเกรงใจ แต่ว่านี่ก็ดึกมากแล้ว อะพาร์ตเมนต์ของเธอค่อนข้างจะอยู่ไกลจากร้านพอสมควรจึงต้องรีบกลับ

เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว ฟ้าเพิ่งจะทำงานเสร็จและรีบกลับไปอพาร์ทเมนท์ เส้นทางที่ค่อนข้างจะเปลี่ยวทำให้หญิงสาวเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าปกติ แม้จะเป็นเส้นทางเพียงไม่กี่สิบเมตรที่มืดทึบจนแทบไม่เห็นอะไร แต่พอพ้นเขตนี้ไปก็จะถึงอพาร์ทเมนท์ทันที

ติ๊ด!

เสียงแตะคีย์การ์ดทำให้ฟ้ารู้สึกสบายใจขึ้นพลางผ่อนลมหายใจทำให้หัวใจที่เต้นแรงค่อยๆ กลับสู่จังหวะปกติ

ทุกๆ วันเธอต้องกลับมาดึกแบบนี้เสมอ แม้จะกลัวแต่ก็ต้องทำใจเพราะนอกจากที่นี่ก็ไม่มีที่อื่นแล้วที่เธอจะจ่ายค่าเช่าไหว

ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ใหญ่มาก มีหนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ และระเบียงด้านหลัง เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องมีเพียงเตียงกับโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้น

ฟ้าไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องเงินเก็บที่มีอยู่ เพราะกลัวว่าในอนาคตจะลำบากกว่านี้ จึงเลือกที่จะเก็บเงินที่มีอยู่เอาไว้ก่อน เงินประกันและเงินที่ได้มาจากทอยก็นับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว

กองหนังสือที่เตรียมจะเก็บทิ้งหลังจากที่เรียนจบ ทำให้ฟ้านึกตลกขึ้นมา ระหว่างเรียนหวงแทบตาย แต่พอจะเรียนจบกลับรีบที่จะขายทิ้งเสียงั้น

ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...

“นึกถึงเขาทำไมกัน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อจู่ๆ ในหัวก็ดันไปคิดถึงคนที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายเดือนแล้ว

“คนแบบเขาคงไม่มาคิดถึงเธอหรอกยัยฟ้า”

หญิงสาวสลัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่าน พลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วเอื้อมไปปิดไฟบริเวณหัวเตียง แต่ดวงตากลับข่มตาหลับไม่ลงเพราะเอาแต่คิดถึงคนที่ไม่ควรจะคิดถึงเลยสักนิด

รถหรูที่ไม่สามารถพบเห็นได้บ่อยนักจอดอยู่ด้านหน้าของอพาร์ทเมนท์ คนด้านในเฝ้าแต่ตามจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งจะกลับเข้าไปด้านในมานานหลายเดือน

นับตั้งแต่ที่ข้อตกลงระหว่างฟ้ากับเขาจบลง ทอยก็ทำได้เพียงแอบตามดูหญิงสาวอย่างเงียบๆ ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขาแอบตามดู

ทอยแค่เป็นห่วงหญิงสาวก็เท่านั้น เพราะเห็นว่าเธอทำงานหนักและมักจะกลับอพาร์ทเมนท์ดึกแบบนี้ทุกวัน จึงแอบตามดูทุกครั้งหลังจากที่ออกจากบริษัท

เขารับรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับฟ้า ไม่ว่าจะเรื่องที่คนที่ชื่อ นีน่า มาคอยตามรังควานตลอดเวลา และเรื่องที่ทำงานหามรุ่งหามค่ำจนกลัวว่าล้มพับไป

“ทำอะไรอยู่วะเนี่ย” ทอยเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าเขากำลังทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร เลิกงานก็มาคอยขับรถตามดูผู้หญิงทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนเบาะข้างคนขับ ดึงความสนใจของคนที่กำลังนั่งมองขึ้นไปด้านบนของอะพาร์ตเมนต์ที่เพิ่งจะปิดไฟลง

“ฮัลโหล” เขากรอกเสียงตอบปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์

“คุณทอยคะ ลูกค้าติดต่อมาว่าอยากให้คุณไปคุยงานที่ต่างจังหวัดพรุ่งนี้ค่ะ”

“ดึกดื่นป่านนี้เพิ่งจะตอบกลับมาเหรอครับ” ชายหนุ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อต้องมาเจอเรื่องกะทันหันแบบนี้

“ค่ะ พอดีลูกค้าติดธุระค่ะ เพิ่งจะติดต่อทางเรากลับมาค่ะ”

“ถ้างั้นคุณก็ช่วยเตรียมเอกสารไว้ให้ผมทีนะครับ” ทอยเอ่ยบอกปลายสายพลางระงับอารมณ์ที่ไม่ดีของตนเองลง

“ค่ะ” ปลายสายวางสายไป

ทอยอารมณ์เสียไม่น้อยที่จะต้องไปทำงานอย่างกะทันหันแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะเป็นลูกค้าคนสำคัญที่ทางบริษัทอยากร่วมงานด้วยมากที่สุด และใช้เวลาติดต่อมานานเกือบสามเดือน

ชายหนุ่มเหลือบมองอพาร์ทเมนท์อีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจขับรถกลับไปที่คอนโด

คอนโดที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เมื่อหลายเดือนก่อนมีฟ้าที่อาศัยอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้กลับเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า ทอยงุนงงในความรู้สึกของตัวเองไม่น้อย แทนที่เขาจะปล่อยห้องนี้เช่าเหมือนอย่างเมื่อก่อน แต่กลับตัดใจทำแบบนั้นไม่ลงเสียอย่างงั้น...กลิ่นหอมในห้องค่อยๆจางลง ทำไมนะเข้าจึงยังต้องให้น้ำหอมสเปรย์กลิ่นที่หญิงสาวชอบฉีดอยู่ เขาไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน

ฟ้าตื่นแต่เช้าตรู่ในวันหยุดแบบนี้ ช่วงกลางวันเธอไม่มีงานอะไรจึงได้ใช้เวลาพักผ่อนไปกับการนอนเกือบทั้งหมด ส่วนตอนกลางคืนเธอรับปากที่จะไปทำงานรุ่นพี่ที่ทำงานด้วยกัน

สิ้นเดือนมาถึงก็ถึงเวลาที่จะต้องจ่ายค่าเช่าห้องแล้ว เธอจึงรีบลงมาจ่ายในระหว่างที่กำลังว่างๆ

“ป้าคะ ฟ้ามาจ่ายค่าเช่าค่ะ” เจ้าของอพาร์ทเมนท์ค่อนข้างจะอายุเยอะแล้ว ทำให้ไม่สะดวกที่จะโอนจ่ายและจ่ายได้เพียงเงินสด เธอจึงต้องเตรียมเงินลงมาจ่ายที่ด้านล่างของอะพาร์ตเมนต์ทุกเดือน

“อ้าว หนู!”

“คะ?” เสียงเอ่ยทักของเจ้าของอพาร์ทเมนท์ทำให้เธอตกใจเล็กน้อย แต่ก็ขานรับอย่างงุนงง

“ช่วงนี้กลับดึกดื่น ระวังตัวหน่อยนะ”

“ค่ะ”

“เมื่อคืนป้าเห็นว่ามีรถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดหน้าอพาร์ทเมนต์หลังจากที่หนูเข้ามาน่ะ” รถยนต์? ฟ้าเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนที่จะหันมาตอบกับเจ้าของอพาร์ทเมนต์

“ค่ะ ฟ้าจะระวังตัวให้มากขึ้นค่ะ” เธอเอ่ยปากรับ พลางจ่ายเงินค่าเช่าและเซ็นชื่อเก็บใบเสร็จจ่ายเงินไว้

ฟ้ายังสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าของอพาร์ทเมนท์พูด มีรถยนต์ขับมาจอดที่หน้าอะพาร์เมนต์หลังจากที่เธอเข้ามางั้นเหรอ?

จะเป็นเขาหรือเปล่า...

หญิงสาวอดคิดถึงไม่ได้ แต่ถึงยังไงก็ต้องระวังตัวเอาไว้เพราะหากไม่ใช่คนที่เธอคิดก็เป็นเรื่องที่น่ากลัว จุดประสงค์ของอีกฝ่ายคืออะไรก็ไม่มีใครรู้

หรือจะเป็นนีน่า...

“แต่นีน่าไม่น่าจะลงทุนขนาดนั้นหรอก”

ถึงนีน่าจะเกลียดเธอแค่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะลงทุนขับรถตามเธอมาถึงที่นี่โดยไม่ให้เธอรู้ตัวหรอก อย่างน้อยก็ต้องลงมาหาเรื่องเธอหรือบีบแตรไล่บ้างแหละ

ฟ้าอดไม่ได้ที่จะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้แพรวาฟัง ทันทีที่แพรวาได้ยินเรื่องนี้ก็รีบบอกให้เธอย้ายอพาร์ทเมนท์ทันที

“เดี๋ยวฉันหาอพาร์ทเมนท์ใหม่ให้” แพรวาเสนอตัวหาอพาร์ทเมนท์ใหม่ให้กับเธอ ไม่นานก็เจออพาร์ทเมนท์หนึ่งที่ราคาไม่แพงมาก อีกทั้งยังไม่อยู่ในจุดเปลี่ยวด้วย

ฟ้าจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่อพาร์ทเมนท์ใหม่ทันที โดยมีแพรวามาคอยช่วยขนของย้าย โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าคนที่แอบตามดูเธอกำลังกระวนกระวายที่เธอย้ายห้องไปอย่างกะทันหัน