ในห้องโถงขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหราใจกลางคฤหาสน์หลังโต วรพจน์พ่อของวิเวียนยืนกอดอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดวงตาคมเข้มจับจ้องไปยังลูกสาวคนเดียวของเขาที่นั่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของวิเวียนเงียบงัน แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
“พ่อบอกแล้วไงวิเวียน แกต้องแต่งงานกับจอมทัพ” พ่อของเธอเอ่ยเสียงเข้ม นี่คือคำสั่ง เป็นคำสั่งที่ไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธ ไม่ต้องการความเห็น เธอมีหน้าที่เพียงทำตามเท่านั้น
“ทำไมต้องแต่ง? แต่งแล้วมันได้อะไรขึ้นมา” วิเวียนถามกลับอย่างไม่พอใจ
“แกจะได้หยุดสร้างเรื่องงามหน้าสักทีไง มีผัวให้มันเป็นตัวเป็นตน จะได้เลิกให้คนนั้นลากไป คนนี้ลากมา ฉันกับแม่แกขายหน้าจนไม่รู้จะไปมุดหัวที่ไหนแล้ว” วรพจน์บอกกับลูกสาวอย่างเหลืออด แต่วิเวียนกลับหัวเราะชอบใจ คำพูดและท่าทางของพ่อตัวเอง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่อยากแต่งงาน โดยเฉพาะกับคนที่ฉันไม่รู้จัก!” หญิงสาวตอบเสียงแข็งและหนักแน่น เธอปฏิเ
