หลังจากที่ออกมาจากงานแต่งของจอมทัพแล้ว นักรบพาคามิเลียขึ้นรถเปิดประทุนของเขา ทั้งสองขับรถเล่นไปทั่วเมืองโดยไม่มีจุดหมายที่แน่ชัด ลมพัดปะทะหน้าของทั้งคู่ตอนที่พวกเขาขับผ่านถนน ที่เงียบสงบของเมืองในยามค่ำคืน คามิเลียนั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ นักรบ แต่ในใจของเธอยังคงคิดถึงภาพของจอมทัพและเจ็บปวดกับทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
นักรบหันมามองเธอเป็นครั้งคราว สายตาของเขาสะท้อนความเห็นใจและความเข้าใจ ถึงแม้ในใจของเขาจะมีแผนการบางอย่าง แต่เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความอ่อนแอและความเจ็บปวดของคามิเลียทำให้เขาอยากอยู่เคียงข้างเธอในคืนนี้
“เราไปที่ไหนกันดี?” จอมทัพเอ่ยถามขึ้น เขาเหนื่อยที่จะขับรถไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมายแล้ว คามิเลียยังคงนั่งเงียบ สายตาของเธอมองออกไปยังถนนที่ยาวไกล
“ไม่รู้สิ กลับห้องก็ได้มั้ง” เธอตอบเสียงสะอื้น
“ไปที่ที่ทำให้คุณลืมทุกอย่างได้สักพักไหม?” นักรบเสนอขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ที่ไหน?
