เมื่อย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่น ชีวิตของคามิเลียไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากนัก ความเงียบสงบของบ้านที่ตั้งอยู่ท่ามกลางบรรยากาศงดงามของธรรมชาติไม่สามารถช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจเธอได้ เธอยังคงจมอยู่กับความคิดถึงจอมทัพ ร้องไห้และเหม่อลอยเป็นประจำ เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอเป็นเพียงเงาของสิ่งที่เคยมีมา ความรักที่เคยหวังไว้ค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงความทรงจำและความว่างเปล่า
สิ่งเดียวที่ยังยึดเหนี่ยวใจเธอไว้ได้คือสร้อยที่จอมทัพเคยให้ สร้อยทองคำขาวห้อยจี้เพชรรูปดอกคามิเลียที่เขาบอกให้เธอใส่ไว้ตลอด มันเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมโยงเธอกับความทรงจำที่เคยมีความหมาย แม้จะเจ็บปวด แต่มันเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจปล่อยไปได้
นักรบที่คอยสังเกตพฤติกรรมของเธออยู่ตลอดมา เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นทุกวัน เมื่อเห็นว่าแม้ย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว คามิเลียก็ยังคงจมอยู่กับความรักที่มีต่อจอมทัพ
แม่ของเขาก็แอบสังเกตเช่นกัน และรู้สึกว่าผู้หญิงท
