นังหัวขโมย
891 คำ
ดวงตากลมโตหลับลงอีกครั้ง สะกดกลั้นความตื่นใจจนหลับตาปี๋ หัวใจเต้นรัวเร็ว เมื่อเจ้าของใบหน้าหล่อนั้นยิ่งแนบชิด และลมหายใจอุ่นๆ ก็เคลียคลอใบหน้า ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา... จุดหมายนั้นไม่พ้นจะเป็นริมฝีปาก หล่อนจะทำยังไง นี่ฝันหรือจริง ควรยอมหรือต่อต้าน หรือหล่อนเพี้ยนไปแล้ว ฝ่ามือกำเสื้อเขาแน่น เกร็งไปทั้งร่าง เมื่อความอบอุ่นนั้นกำลังแนบชิด แต่...
“พ่อพร้อม!”
“คุณพี่พร้อม!”
“ว้าย! ตาเถร! บัดสีบัดเถลิง”
เสียงผู้หญิงหลายคนที่อุทานดังแข่งกันทำให้เจ้าของริมฝีปากที่กำลังจะชิดใกล้ชะงัก เขากับหล่อนหันมองไปยังทิศทางของเสียงพร้อมๆ กัน ก่อนที่เขาจะผวาลุกพรวด ส่วนหล่อนนั้น...
นิราวดีค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง มองสำรวจตัวเอง ขณะนี้หล่อนนั่งอยู่บนที่นอนขึงผ้าปูสีขาวสะอาดตาบนเตียงสี่เสาแบบโบราณกว้างราว 6 ฟุต ที่เสาเตียงแต่ละด้านประดับประดาไปด้วยลูกไม้ขาวสะอาดจับโยงเข้าหากันเป็นเพดานเตียงดั่งที่หล่อนเคยเห็นในละครพีเรียด
เมื่อมองไปด้านข้างก็เห็นเฮียยืนอยู่ เขาทำหน้านิ่งราวจะกลบเกลื่อนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นั่นคงเป็นเพราะผู้หญิง 3 คน ที่กรูกันเข้ามา เพราะท่าทางและน้ำเสียงนั้นบ่งบอกว่าไม่มีใครพอใจที่หล่อนกับเฮียจูบกัน
ผู้หญิง 3 คน 2 วัย แต่งกายด้วยชุดไทยเหมือนที่คนนิยมแต่งไปเที่ยวงานฤดูหนาวที่ลานพระราชวังดุสิต เดินเข้ามาประชิดติดเตียง หญิงสูงวัยร่างเล็กกระฉับกระเฉงรีบรุดเข้าไปหาเขา ถามบางสิ่งที่ทำให้เขายืนนิ่ง และสายตาผู้สูงวัยที่มองมายังหล่อนมีแววไม่พอใจ
ส่วนหญิงสาวใบหน้าสวยสุดราวกับนางเอกละครที่เดินตามเข้ามาก็มองหล่อนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ รวมทั้งหญิงสูงวัยที่ยืนใกล้ก็ใช้สายตาดูแคลนมองมาเช่นกัน
นิราวดีตั้งใจฟังถ้อยคำที่พวกเขาพูดคุยหรืออาจจะทุ่มเถียงโดยมีหล่อนเป็นเหตุ นึกงงว่าหล่อนไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าถึงได้ฝันเพ้อเจ้อมากมายขนาดนี้ ทั้งคำพูด ท่าทาง เครื่องแต่งกาย รวมทั้งห้องสีขาวกรุรอบด้านด้วยไม้ ประตู หน้าต่าง ก็เป็นแบบลั่นดาล เตียงนอนนี้ก็เป็นเตียงสี่เสา
ทุกอย่างโดยรอบแม้เป็นของใหม่แต่กลับดูโบราณเท่าเทียมกันหมด แม้กระทั่งม่านหน้าต่าง ผ้าคลุมเตียง ลูกไม้ประดับเสาเตียงก็ยังโบราณแบบเข้าชุด
ดวงตากลมโตกวาดมองไปโดยรอบ นี่หล่อนไปดูละครเรื่องไหนติดพันมา แต่ก็ไม่... ช่วงนี้หล่อนกำลังตามติดความฝันเลยไม่ได้ดูละครสักเรื่อง แต่แล้วเสียงดุแหลมเล็กที่กร้าวขึ้นก็ทำให้หล่อนต้องสนใจกับสิ่งที่ตัวละครในฝันกำลังทุ่มเถียง
“นี่พ่อพร้อม! สรุปพ่อพร้อมหลอกแม่ใช่ไหม! ถึงได้กล้าดอดเอาเมียมาซุกไว้ นี่ถ้าแม่ไม่ขึ้นมาเห็นเอง พ่อพร้อมก็กะจะอยู่กินกันที่เรือนนี้เลยใช่หรือไม่!”
“ไม่ใช่นะครับคุณแม่ อย่างที่ผมเรียนคุณแม่ ผมไม่รู้จักหล่อนจริงๆ”
“ได้! ไม่รู้จักใช่ไหม”
ร่างกระฉับกระเฉงหันมาทางหล่อน เดินตรงเข้ามาหา “นี่หล่อน! หล่อนเป็นใครกันยะ! แล้วหล่อนมาอยู่บนเรือนฉันได้อย่างไร นี่หล่อน! ฉันถามหล่อน หล่อนไม่ได้ยินหรือไง!”
“คุณแม่ครับ ใจเย็นๆ นะครับ”
“แม่จะเย็นยังไงไหว! ก็พ่อพร้อมบอกว่าไม่รู้จักหล่อน แม่ก็จะถามหล่อนให้รู้ความ” ใบหน้าถมึงทึงสะบัดมองมา ดวงตาวาววับเอาเรื่อง “หล่อนเป็นใครที่ไหนกัน ถึงได้มาอยู่ในห้องลูกชายฉันได้ ตอบมาเดี๋ยวนี้! นี่หล่อน! ฉันถามหล่อน! ไม่ได้ยินหรือไง ตอบมา!”
เสียงแหลมเล็กบ่งบอกว่าโกรธสุดขีดตวาดลั่น นิราวดีตัวสั่นงันงกเพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครแสดงออกว่ารังเกียจหล่อนแบบนี้มาก่อน
ร่างแบบบางขยับไปจนชิดติดหัวเตียง มองหาทางหนีทีไล่ แม้จะเป็นในฝัน แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดก็ร้องสั่งให้หล่อนหนี ทว่าหญิงร่างท้วมกับเด็กสาวอีกหลายคนที่แต่งตัวคล้ายบ่าวในละครกลับเข้ามายืนขวางเตียงอีกข้างเอาไว้ นั่นยิ่งทำให้หล่อนผวา
“พี่อ้อย! ช่วยฉันจับหล่อนที วันนี้ล่ะ ฉันจะเค้นนังหัวขโมย”
สิ้นเสียงมีอำนาจ หญิงสูงวัยร่างท้วมก็พยักหน้ากับเด็กสาวที่ยืนขนาบซ้ายขวา จากนั้นก็มุ่งตรงมายังหล่อนทันที นิราวดีขยับตัวหนี และพยายามตั้งสติว่านี่คือความฝัน และหล่อนต้องตื่น!
“ตื่นสิไอ้นุช ตื่น เธอต้องตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้ ตื่น...”
นิ้วเคาะขมับเคาะหน้าผากตัวเองไปด้วย ปากก็พึมพำขอให้หล่อนตื่นสักที แต่เมื่อไม่เป็นผล หล่อนก็เปลี่ยนมาทึ้งเส้นผมตัวเองแรงๆ “โอ๊ย!” เจ็บจนต้องร้องแต่ก็ยังไม่ยอมตื่น ทว่าเด็กสาวสองคนที่เข้ามาประชิดตัวพร้อมกับเอื้อมมาคว้าหมับที่ข้อเท้ากลับทำให้หล่อนกรีดร้องเสียงหลง
“กรี๊ดดดดด... ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ปล่อย! ปล่อยฉัน!”
- ผู้เขียน
