10.หล่อนเป็นคน
1014 คำ
“เห็นแสงไฟวูบวาบ แล้วก็เห็นหล่อน นี่พ่อพร้อมจะว่าหล่อนเป็นผีเรอะ ก็เห็นอยู่ว่าเป็นคน เล่นร้องกรี๊ดๆ อาละวาดข้าวของพังหมดแบบนั้น คงไม่ใช่ผีแน่”
“หล่อนเป็นคนจริงๆ ครับ” พูดแล้วก็หลบสายตาเคืองๆ ของแม่ เพราะว่าเขาพิสูจน์แล้วน่ะสิ ปากอุ่นๆ นุ่มๆ ที่เขาเฝ้าสัมผัสดูดดื่มยืนยันว่าคนชัดๆ โดยเฉพาะรสชาติหวานชะมัดยาดจนอยากดูดดื่มไปอีกนานแสนนานนั่นจะเป็นผีไปได้อย่างไร แค่คิดก็อยากจูบหล่อนยืนยันอีกรอบ
“พ่อพร้อม...”
ทว่าเสียงเรียกเข้มๆ ก็ทำให้เขาตื่นจากภวังค์ และสายตาของแม่ที่มองมาก็ทำให้ต้องตีหน้าขรึม ไม่ใช่ยิ้มกริ่มดั่งเมื่อครู่
“หล่อนเป็นคนแน่ครับ แต่อาจจะวิปลาส”
“วิปลาสก็ส่งโรงหมอไปซะ อย่าให้มาอยู่คาเรือน”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คุณแม่ไม่สงสารหล่อนหรือครับ”
แม่พิศถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะเสียงทุ้มฟังดูสุภาพ หากแต่เป็นการบังคับให้ยอมรับกลายๆ ของลูกชายทำให้หล่อนนึกขวาง
ดวงตาขุ่นเขียวมองค้อนลูกคนเดียว เพราะคำพูดของพ่อพร้อมส่งผลให้หล่อนต้องถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าจนนับไม่ถ้วน รวมทั้งอยากจะส่งเสียง ‘เฮือก เฮือก’ เพื่อระบายความหนักใจที่ลูกชายเอามาสุม ด้วยพ่อพร้อมรู้ว่าหล่อนใจอ่อนช่างสงสาร ลูกชายจึงจี้ตรงจุด แต่นั่นกลับยิ่งทำให้หล่อนแคลงใจ หากไม่ใช่เมียดังปฏิเสธ ไยไม่ส่งโรงหมอ แต่เพราะลูกพูดมั่นเหมาะว่าไม่เคยปด หล่อนจึงไม่กล้าหักด้ามพร้าด้วยเข่า เพราะไม่ว่าอย่างไร หล่อนก็ยังเชื่อว่าพ่อพร้อมมีเหตุผล
“อย่างนั้นพ่อพร้อมจัดการก็แล้วกัน วันพรุ่งให้คำตอบแม่ด้วยว่าจะทำอย่างไรกับหล่อน”
“ครับคุณแม่”
พ่อพร้อมเข้าไปโอบกอดผู้เป็นแม่ ซบหน้ากับไหล่แบบบางอย่างประจบ
“ผมขอบพระคุณคุณแม่มากนะครับที่เมตตาหล่อน หากหล่อนวิปลาสหรือเป็นขโมยขโจรจริง ผมจะจัดการให้ดี จะไม่ให้เสื่อมเสียมาถึงคุณแม่ได้”
แม่พิศพยักหน้าทำท่าจะถอนใจเหนื่อยหน่ายอีกครั้ง แต่อ้อมกอดของลูกที่กระชับแน่นขึ้นก็ทำให้หล่อนต้องผ่อนลมหายใจน้อยๆ ปนยิ้ม “ให้คนเรือไปตามหมอที่โอสถศาลามาดูหล่อนด้วยล่ะ ประเดี๋ยวแม่จะให้ป้าอ้อยแกจัดสำรับข้าวมาให้”
“ครับคุณแม่ ผมรักคุณแม่ที่สุด”
แม่พิศพยักหน้ายิ้มๆ ทว่าหัวใจคนเป็นแม่กลับวูบลึก ด้วยพ่อพร้อมไม่เคยอ่อนไหวกับสตรีใด แม้แต่แม่ชมที่งามพร้อมเหมาะสมกันทุกอย่าง พ่อพร้อมก็ยังไม่เคยให้ความสนใจมากไปกว่าทำหน้าที่สุภาพบุรุษ
แต่กับหญิงแปลกหน้าแต่งตัวแปลกตากรีดร้องราวคนวิปลาส พ่อพร้อมกลับถึงเนื้อถึงตัวและเข้าไปโอบกอดปกป้องราวของหวง และยังจะขณะนี้ที่ลูกชายหยิบยกเรื่องความเมตตามาอ้าง พ่อพร้อมจะรู้หรือไม่ว่าสร้างความหนักใจไว้ให้แม่แล้ว เพราะหากพ่อพร้อมพึงใจในตัวหญิงวิปลาสจริง หล่อนเล่าควรทำเช่นไร จะยอมรับหรือหาทางไล่ให้พ้นเรือน
.
.
.
พ่อพร้อมยืนนิ่งมองแพทย์โอสถตรวจดูอาการของ ‘นิราวดี’ ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พลางคิดไปถึงท่าทีของหล่อนที่เปลี่ยนไป เมื่อเขาบอกหล่อนว่าจะให้แพทย์มาตรวจอาการเพื่อทำการรักษา หล่อนก็ยินดี ไม่กรีดร้อง ไม่โวยวาย เหมือนคนปกติดีทุกอย่าง ใบหน้าจิ้มลิ้มดูสงบไม่ตื่นกลัว และเมื่อเขาถามชื่อหล่อน
‘นิราวดีค่ะ ชื่อนิราวดี’
‘ชื่อยาวจริง นิ รา วะ ดี สี่พยางค์’
‘ยาวหรือคะ สมัยนี้ก็นิยมตั้งชื่อลูกยาวๆ กันทั้งนั้นแหละค่ะ บางคนยาวกว่านี้อีกนะคะ เช่น อืม.. เดี๋ยวนุชนึกก่อน อ้อ.. รัตนประภาศรี รัชฎาประภาวรรณ ณิชรวรกาญจน์ พิมพราวประไพพิศ โหย... บางคนก็ยาวจนจำไม่ได้ค่ะ อ่านก็ยากด้วย’
‘หืม... เรือนไหนกันจะตั้งชื่อลูกยาวขนาดนั้น มีแต่ลูกเจ้าลูกนายเท่านั้นแหละที่จะตั้งยาวได้ คนธรรมดามากสุดก็เห็นแค่สองพยางค์เท่านั้น ’
‘อ้อ... ลืมไปว่าชื่อเฮียก็สองพยางค์’
ชื่อเขาน่ะหรือ ‘พร้อม’ 2 พยางค์ที่ไหนกัน แม้อยากถามต่อแต่ความแปลกประหลาดของหล่อนก็ทำให้เขาต้องรอจนกว่าแพทย์โอสถจะมาถึง เพราะหากหล่อนวิปลาสจนตั้งชื่อตัวเองเป็นลูกเจ้าลูกนายได้ คงต้องให้แพทย์โอสถช่วยหาทางรักษาหล่อนให้หายขาด เขาไม่อยากให้หล่อนเป็นตัวแปลกประหลาดให้คนทั้งเรือนหวาดกลัว แถมหล่อนยังริอ่านมีชื่อเรียกเล่นตามแบบลูกเจ้านายเสียอีก
‘แล้วแม่นุชเล่า ไม่ใช่ชื่อหล่อนหรอกรึ’
‘นุชเป็นชื่อเล่นไงคะ อยากให้เฮียเรียกว่านุช’
หญิงสาวทำหน้าเป็น ยิ้มหวานราวกับจะโอ้โลมเขาทำให้ทุกความคิดตีรวนสับสน เขาจึงต้องตีหน้านิ่งทั้งที่อดไม่ได้จะลอบมอง
แม่นุชผู้นี้หน้าตาผิวพรรณดีสะอาดสะอ้าน แต่งกายราวสตรียุโรป ทุกสิ่งล้วนสนับสนุนว่าหล่อนอาจเป็นลูกเจ้าลูกนายจริง แต่ลูกเจ้านายพระองค์ใดกันจะมานอนหลับอยู่บนเรือนของเขาได้ โดยเฉพาะบนเตียงใน ‘ห้องหอ’
จนถึงขณะนี้ที่แพทย์โอสถสอบถามอาการของหล่อนว่าปวดศีรษะ ครั่นเนื้อครั่นตัวหรือเจ็บปวดตรงไหนบ้างหรือไม่ หล่อนก็ตอบทุกคำถามอย่างปกติแต่ยังไม่วายจะส่งสายตาซุกซนมาให้เขา และเมื่อแพทย์โอสถขอตรวจจับชีพจรและวัดไข้ หล่อนก็ยินยอมแต่โดยดี ไม่ได้ชักมือกลับเหมือนคราวที่ป้าอ้อยกับบ่าวจะจับตัว มีเพียงคำตอบเดียวที่แพทย์โอสถต้องขมวดคิ้ว พลางขยับแว่นกรอบใสอย่างครุ่นคิด แต่แล้วก็เก็บอุปกรณ์ตรวจอาการลงกระเป๋าเครื่องมือ
- ผู้เขียน
