“ทำไมเจออาแล้วทำหน้าอย่างนั้น”
เสียงถามที่ทำให้เริ่มคิดว่าไม่ได้หูแว่ว มองใบหน้าหล่อคมที่ตราตรึงในความฝันแล้วคิ้วหญิงสาวก็ขมวดเข้าหากัน
“นี่อาคีทจริงๆเหรอคะ” เดินไปไกลๆ ยกมือขึ้นแตะที่เขาแล้วก็ถอนหายใจเหมือนโล่งใจที่เป็นเขาจริงๆ ไม่ได้คิดถึงเขาอย่างหนักจนเห็นภาพหลอน
“คิดว่าใช่หรือเปล่า”
“นึกว่าคิดถึงอาคีทมากจนเห็นภาพหลอนน่ะสิคะ กำลังเดินคิดถึงอาคีทมาแล้วเดินพ้นมุมมาอาคีทก็ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างนี้”
“...”
การบอกตรงๆ ของเธอทำให้คชาแทบไปไม่เป็นอยู่ครู่หนึ่ง
“ทำไมคิดถึงอาล่ะ” เขากอดอกแล้วจ้องหน้าเด็กสาว พวงแก้มแดงระเรื่อและริมฝีปากสีเชอรี่หวานล้ำทำให้เขาคอแห้งจนอยากจะเตะตัวเองที่ยังคิดถึงอยู่ตลอด ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ตกใจที่เจอเขา เขาก็ไม่ต่างกันเลย แต่แค่รักษาท่าทีได้ดีกว่าเท่านั้น
“ดาวไปเรียนทำอาหารเหนือมา เมนูพวกนี้เนสบอกว่าอาคีทชอบ” พราวดาวชูกล่องอาหารให้เขาดูแล้วเปิดออก กล่องที่แบ่งหลา
