ฉันนั่งรถที่เขาขับมาจนมาถึงตึกสูงแห่งหนึ่ง มันสูงมากจริงๆ ดูเหมือนไม่ใช่บ้านเลยอ่ะ คอนโดงั้นหรอ ฉันเก็บความสงสัยไว้ในใจ เพราะว่าฉันก็ผ่านไอ้ตึกนี่บ่อยนะ เขาพักที่นี่งั้นหรอ
ลงจากรถเขาก็นำฉันเข้าไปในตึก ตัวอาการเป็นกระจกทรงโค้งที่บ่งบอกถึงงานสถาปัตอันล้ำสมัย ตรงประตูกระจกขนาดมหึมาเขียนป้ายใหญ่ๆ ว่าฟูยุ เห้ย ไม่ใช่ล่ะ หมอนี่ไม่ได้พักอยู่ที่นี่ แต่หมอนี่เป้นเจ้าของที่นี่งั้นหรอ ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจแต่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกไป
เมื่อก้าวเข้าประตูก็พบกับพนักงานสาวในชุดสูท 2-3 คน
"กลับมาแล้วหรอคะ คุณชาย" แหะ แหะ ใช่เนาะ หมอนี่มันคนตระกูลใหญ่นี่หน่า ก็พอรู้อยู่หรอก แต่ว่าแบบนี้มันใหญ่ไปมั้ย มันไม่เหมือนบ้านแล้ว นี่มันสำนักงานใหญ่อะไรสักอย่างหรือป่าว ฉันคิดในใจพลางหวดวิตก
“อืม กลับมาแล้ว คนนี้แฟนผม ชื่อเซเลน่า พวกคุณช่วยเตรียมมื้อเย็นให้ด้วย” หญิงสาวสองคนตระหนกนิดหน่อยแต่ยังวางมาดส
