เช้าวันต่อมาที่โรงเรียน
ฉันยืนรอเพื่อนตามปกติ ทุกคนก็เดินมาทักทายฉันตามปกติ จนถึงคนสุดท้าย
เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีบลูแซฟฟลายส์ เขาตัดผมออกไปงั้นหรอ ให้ความรู้สึกเหมือนตอนเปิดเทอมแรกเลยแฮะ ตอนที่ยังไม่สนิทกัน เขาเดินผ่านฉันไปอย่างเฉยเมย ไม่คิดจะทักทายกันแม้แต่คำเดียว ในใจฉันเหมือนมีอะไรมาเฉือน ท่าทีของเขาที่ทำเหมือนเราไม่เคยได้รู้จักกันมาก่อน นั่นสินะ นายต้องการแบบนี้สินะ แบบนี้อาจจะดีกับทุกคนมากกว่าก็ได้
ฉันหันกลับไปมองเขาที่กำลังโบกมือให้กับพวกผู้หญิง ฉันยิ้มให้พวกเพื่อนๆแล้วก็เดินเข้าโรงเรียนกันตามปกติ
“สนใจหมอนั่นหรอ” ฮารุทำหน้าหงอยแล้วโน้มหัวลงมาชนที่หัวฉันเบาๆ
“ปะ เปล่านี่ ฉันตอบอึกอัก” พลางสลัดสายตาไปจากเขา
เขาหันมามองพวเราแว๊บหนึ่ง หน้าตาเขาไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
เรานั่งเรียนปกติ ทานข้าวปกติ ไม่มีใครเอ่ยถึงเจ้าแทนหรือถามฉันสักคำ เพื่อนฉันแต่ละคนเหมือนจะเข้าใจฉันมากยิ่งกว่าอะไร การที่
