แล้วเย็นนั้นฉันก็ไม่ได้ขึ้นไปบนดาดฟ้าเลย
ฉันปิดล๊อกเกอร์แล้วเตรียมตัวกลับบ้าน เพราะบอกเพื่อนๆให้กลับกันได้เลย เพราะฉันตั้งใจจะขึ้นไปดาดฟ้า สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ขึ้นไปแล้วยังต้องมากลับบ้านคนเดียวอีก เฮ้ออ ชีวิต
กลิ่นบุหรี่ ฉันตกใจเล็กน้อยแล้วสอดส่ายสายตาหาต้นตอ ได้ยินเสียงคุยกันของ ชาย-หญิง คู่หนึ่ง
“ถ้าวันนั้นหนูไม่บังเอิญขึ้นไปบนดาดฟ้าอาคาร5 แล้วเจออาจารย์สูบบุหรี่วันนี้อาจารย์ก็จะยังเย็นชาไม่คุยกับฉันใช่มั้ยคะ”
“อย่ามาพูดเหมือนกำความลับคนอื่นอยู่ เธอคิดว่าเธอกำลังคุยอยู่กับใคร แค่สูบบุหรี่ ไม่ได้เป็นความลับอะไรเลย อย่ามาพูดเหมือนกำลังถือไพ่เหนือกว่าผม ผมไม่ชอบ” น้ำเสียงเย็นชาเหมือนน้ำแข็งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเขา
“อึก… แล้วทำไมถึงยอมพูดกับฉันดีๆตรงทางเดินละคะ ทำไมถึงอ่อนโยนกับฉันตอนนั้น ถ้าไม่ได้ชอบฉันก็อย่าทำแบบนั้นสิ”
“ชอบงั้นหรอ เธออย่ามาใช้คำนี้กับผมเรื่อยเปื่อยนะ คำว่าชอบผมให้เธอ
