เสียงโทรศัพท์มือถือที่แผดลั่นส่งเสียงก้องกังวานไปทั้งบ้านไม้หลังโปร่งทำให้แม่ดวงดาวละมือจากจานข้าว จุ่มนิ้วมือลงในชามถูกันเบาๆ ให้เศษอาหารหลุดก่อนจะเช็ดมือให้สะอาดแล้วรีบซอยเท้าไปที่จักรเย็บผ้าตัวเก่งที่ตั้งอยู่มุมใกล้หน้าต่าง ด้านบนของจักรนั้นมีขันอะลูมิเนียมที่บุบจนใช้งานไม่ได้วางเอาไว้ และต้นตอของเจ้าเสียงแผดลั่นนั้นก็ดังมาจากในนั้น
“เอ้า! แม่ดาวจ๋า เดินช้าๆ ก็ได้ ไอ้โทรศัพท์นั่นน่ะมันรอแม่อยู่นะ เดินเร็วประเดี๋ยวก็ได้หกล้มแข้งขาหักกันพอดี”
ผู้ใหญ่ธงชัยเอ่ยสัพยอกเมียรักก่อนจะก้มหน้าก้มตาเด็ดยอดชะอมที่ลวกแล้วออกจากก้านพันล้อมกันพอคำจิ้มน้ำพริกกะปิแล้วส่งเข้าปากพลางเคี้ยวตุ้ยๆ ด้วยความเอร็ดอร่อย ใครว่าน้ำพริกถ้วยเก่าน่าเบื่อแต่สำหรับผู้ใหญ่ธงชัยแล้วนั้น น้ำพริกรสมือเมีย กี่ปีๆ ก็ยังอร่อยไม่เปลี่ยนแปลง
“พี่ผู้ใหญ่กินข้าวไปเถอะน่า ฉันน่ะจะคุยกับลูกสาวสุดที่ร
