เสียงแก้วกาแฟที่ถูกวางกระทบพื้นโต๊ะทำงานอย่างเบาที่สุด แต่คนที่ยืนทอดสายตามองเหม่อไปยังท้องน้ำด้านนอกนั้นก็ยังได้ยินและหันกลับมองมา
“ท่านชีคไหวมั้ยขอรับ” อามีนสอบถามพร้อมค้อมกายลงเล็กน้อย เพราะอาหมัดรายงานว่าท่านชีคออกจากห้องของเนตรดารามาตอนตี 5 ทำให้เขาไม่แน่ใจว่าประสิทธิภาพการทำงานของชีคมาลิกในวันนี้จะเต็ม 100% หรือเปล่า เพราะงานที่ต้องใช้สมองครุ่นคิดและตัดสินใจ ร่างกายคงต้องได้รับการพักผ่อนที่เต็มที่ หากใช้ร่างกายหักโหมแบบไม่ออมแรง ก็ควรจะได้พัก
“ทำไมถามแบบนั้น อ้อ... อาหมัดคงจะรายงานหมดแล้วสินะ”
อามีนไม่ได้ตอบแต่กลับยิ้ม ยิ่งทำให้ชีคมาลิกหงุดหงิดหัวใจที่ใครๆ ก็คาดคิดกันไปต่างๆ นาๆ ก็น่าให้คิดอยู่หรอก ใครกันล่ะจะคาดคิดว่าจนป่านนี้แล้วเขายัง ‘ไม่ได้’ ในเมื่อเขาเองก็ยังไม่คาดคิดเช่นกันว่า เขาจะทำอะไรอย่างนั้นได้
อ้อมกอดที่กระชับไว้โดยมีร่างบอบบางของเนตรดาราแอบอิงซบอยู่ที่แผงอกจนเธอหล
