“ถ้าเก่งนักก็มาสอนฉันสิ งานนี้ก็งานแรกฉันเหมือนกัน ปกติไม่เคยถ่ายนำเสนอรองเท้าเลยสักครั้ง!” เขายักไหล่อย่างกวนๆ จนฉันกลอกตาไปมา ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย! ฉันยื่นกล้องไปให้ผู้ช่วย ก่อนจะเข้าไปในเฟรมและนั่งลงตรงหน้าเขา โซลยกยิ้มจนฉันหงุดหงิด
“แค่คุณลองก้มลงผูกเชือกรองเท้า แค่นี้ก็ได้แล้วค่ะ ถ่ายมากี่รูปยังไม่ได้เลยสักเซต เราถ่ายสิบเซตนะคะ”
“แล้วไง? ฉันไม่เห็นจะต้องแคร์เลย นั่นมันหน้าที่เธอนี่นา”
“แต่หน้าที่คุณคือออกแบบการท่า และฉันเป็นฝ่ายถ่ายภาพ เราสองคนต้องแฟร์ๆ กันสิ ไหนบอกว่าเหนื่อยไม่ใช่หรือไง? ถ้าไม่รีบทำให้เสร็จคุณจะได้พักไหม” ฉันเงยหน้ามองเขาที่ทำหน้าหงุดหงิด ราวกับโดนขัดใจก่อนจะโน้มตัวลงมาจนใบหน้าของเขาสองคนใกล้ชิดกัน ฉันขยับฝ่าเท้าของเขาให้ตรงและจับจ้องดวงตากลมโตของเขา
“ทำท่าผูกเชือกรองเท้า หรือจะทำท่าตบรองเท้า หรืออะไรก็ได้... แค่นี้ทำได้ไหมคะ?”
“...”
“เฮ้? คุณโซล ได้ยินที่
