ตอนที่ 2 นอนแก้ผ้า
1287 คำ
(เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ)
ฝ่ามือหนาฟาดเข้าที่ก้นกลมรัวๆ แล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงเตียงนอน ริมฝีปากหนาประกบจูบริมฝีปากเล็ก คนเมาหนักไร้แรงต่อต้านเผยอปากอ้าออกให้ริมฝีปากหนาดูดจูบเป็นการลงโทษ
"อื๊อ...แน่จริงนายทำมากกว่านี้สิ ไหนว่าจะปล้ำฉันไง ผ่านมาสองปียังไม่มีท่าทีว่าจะโดนปล้ำเลย"
"ฮึ่ยยย"
(โป๊กกกก)
"โอ๊ยยย...นายมาโขกหัวฉันทำไม"
"จำไว้นะ คนอย่างฉันไม่ทำอะไรผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนหรอก ฉันแค่ขู่ให้เธอกลัวก็แค่นั้น แต่เธอควรหยุดท้าท้าย หยุดแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันได้แล้ว เราสองคนควรสงบศึกและต่างคนต่างอยู่ เธอทำได้ไหมยัยหนูมารี"
"แล้วนายจะมาใส่ใจถือสาฉันทำไม ก็ได้ จากนี้เราต่างคนต่างอยู่ไม่เป็นศัตรูและไม่ต้องมาญาติมิตรสนิทกัน ทำเหมือนไม่รู้จักกันเลย โอเคป่ะ"
"ดี ฉันก็ต้องการแบบนี้ พรุ่งนี้ไปเราสองคนต่างคนต่างไม่ยุ่งไม่ด่าไม่ทุบไม่ตีกัน แต่คืนนี้ฉันขอนอนที่นี่นะ เมาว่ะ ไปต่อไม่ไหวแล้วโว้ย"
"อ้าวไอ้บ้านี่ มาขอนอนง่ายๆแบบนี้เลยหรือไง"
"ชู่ววว..อย่าเสียงดังคนจะนอน ถ้าไม่อยากนอนก็ออกไป"
"อื๊อ...นายนี่มันบ้าของจริงเลย มานอนห้องเขายังมีหน้าไล่เขาอีก อ้าวไอ้บ้า หลับแล้ว นอนก็นอนฉันก็ง่วง"
ร่างบางทิ้งตัวนอนกลางเตียงโดยมีร่างสูงล่ำนอนตะแคงหันหลังให้กันและกัน ทั้งสองหลับไหลไปพร้อมกับความเมา จนกระทั่งถึงเวลาตีสาม
"อื๊อ...ร้อนๆๆ ใครปิดแอร์เนี่ย"
ร่างบางลุกขึ้นนั่งหลังพิงหัวเตียงนอน
"โถ่โว้ยยยย...ใครปิดแอร์วะ ร้อนโว้ยยย ยัยหนูมารีเธอปิดแอร์ทำไม"
"ฉันปิดที่ไหน แหกตาดูสิ แอร์ยังเปิดปกติแต่มันไม่เย็นโว้ย เอะอะก็โทษแต่ฉันนะนายคลาส ร้อนมากก็ไสหัวออกไป"
"ไม่ออกโว้ยยยย"
(พรึ่บบบบ)
คลาสถอดเสื้อเชิ๊ตสีขาวและกางเกงสเล็คสีดำออก เหลือแค่กางเกงบ็อคเซอร์รัดรูปสีดำเพียงตัวเดียว
"อ๊ายยยยย ไอ้บ้า แก้ผ้าทำไมเนี่ย"
"ก็มันร้อนไง ไม่แก่ผ้าจะให้ฉันหาเสื้อกันหนาวมาใส่หรือไง แล้วเธอร้อนป่าวล่ะ"
"ร้อนจะตายอยู่แล้ว"
"ร้อนก็แก้ผ้านอนสิ"
"ไอ้ลามก แก้ผ้านายก็เห็นหมดสิ"
"จะอายทำไม เธอก็นุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกนอนสิวะ แล้วก็หุบปากคนจะนอน"
มารีนั่งมองคลาสที่ล้มลงนอนแล้วหลับไป ร่างเล็กลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำชำระร่างกายเรียบร้อย จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัวมานุ่งกระโจมอกเดินออกมาล้มลงกลางเตียงนอนด้วยอาการที่ยังมึนเมาไม่หายเพราะดื่มแอลกอฮอล์ไปเยอะ
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
"อื๊อ...หนาวจัง หนาวมาก"
"โถ่โว้ย...ใครปรัปอุณภูมิแอร์วะ หนาวโว้ยยย"
"ฉันก็หนาว"
"หนาวก็ห่มผ้า"
มือหนาดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาปกคลุมร่างเล็กและห่มให้ตัวเอง ทั้งสองหลับไปจนถึงเช้า
(ครืดครืดครืด)
"ฮัลโหลค่ะคุณแม่"
"น้องเคท ลูกยังอยู่ที่โรงแรมของคุณธาวินใช่ไหมลูก"
"ค่ะคุณแม่ จบงานเคทกับพี่วินและน้องควีนก็นอนที่โรงแรมค่ะ วันพรุ่งนี้ถึงจะกลับบ้าน คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"พี่คลาสหายไปตั้งแต่เมื่อคืน ติดต่อไม่ได้เลย โทรถามรปภ.ที่คอนโดเขาบอกว่าพี่คลาสไม่ได้กลับไปคอนโด เมื่อคืนพี่ชายเราเขาเมามาก แม่ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน แม่เป็นห่วงพี่คลาสจังเลยน้องเคท"
"คุณแม่อย่าคิดมากนะคะ เผื่อว่าพี่คลาสจะเปิดห้องนอนที่นี่ เคทจะลองสอบถามให้นะคะ"
"งั้นแม่กับพ่อไปหาน้องเคทที่โรงแรมนะลูก พี่คลาสไม่เคยไปค้างที่อื่น เมาแค่ไหนก็ต้องกลับคอนโดหรือมาบ้าน ไม่เคยหายไปแบบนี้"
"ค่ะ คุณแม่กับคุณพ่อมาหาเคทที่โรงแรมก่อนนะคะ"
"จ้ะลูก แม่จะรีบไป"
"พี่วินคะ คุณแม่โทรมาบอกว่าพี่คลาสหายไปตั้งแต่จบงานแต่งของเรา เอาไงดีคะ โทรไปก็ไม่ติด"
"ลงไปถามคุณพ่อคุณแม่ของพี่กันเถอะ เผื่อท่านจะเห็นคลาส"
สองสามีภรรยาอุ้มลูกสาวใส่รถเข็นเด็กเดินเข้าลิฟต์กดลงไปชั้นล่าง
(ติ๊งต่อง)
(แก๊ก)
"อ้าวตาวิน มีอะไรพาลูกพาเมียลงมาหาพ่อกับแม่แต่เช้าเลย"
"คุณพ่อครับ คุณแม่น้องเคทโทรมาบอกว่าคลาสหายตัวไป ติดต่อไม่ได้ คุณพ่อคุณแม่เห็นคลาสไหมครับ"
"ไม่นี่ลูก เห็นตอนสุดท้ายกำลังดื่มกับพรรษาและกัปตันแล้วเพื่อนลูกทั้งสองคนก็พาลูกๆและภรรยากลับก่อน แต่คลาสยังอยู่ในงาน งั้นรอพ่ออาบน้ำก่อนนะ พ่อจะพาไปถามพนักงานเผื่อว่าจะต้องดูกล้องวงจรปิด หรือคลาสอาจจะไปเปิดห้องนอนในโรงแรมของเรา"
"ครับคุณพ่อ"
เวลาต่อมา
บิดามารดาของมาวินเดินไปที่เคาท์เตอร์พนักงานต้อนรับของโรงแรม มีลูกชายลูกสะใภ้และหลานสาวเดินตาม บิดามารดาของเคทมาถึงพอดี
"มีคนชื่อคลาส มาร์ติเนซ เข้าพักที่โรงแรมของเราไหม"
ธาวินเอ่ยถามพนักงาน
"รอสักครู่นะคะท่าน ดิฉันจะตรวจสอบให้ค่ะ"
พนักงานสาวกดค้นหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์
"ไม่มีค่ะท่าน"
"งั้นก็เรียก วิรัชมาเปิดกล้องวงจรปิด"
"ค่ะท่าน ดิฉันจะต่อสายหาคุณวิรัชตอนนี้ค่ะ"
ไม่ถึงห้านาที วิรัชผู้จัดการโรงแรมก็เดินเข้ามา
"เชิญด้านนี้ครับท่านประทาน"
วิรัชนั่งลงที่เก้าอี้แล้วเปิดดูภาพจากกล้องวงจรปิดในคอมพิวเตอร์และเลื่อนไปเรื่อย จนมาหยุดอยู่ที่ภาพเหตุการณ์ที่มารีและคลาสกำลังทะเลาะกันแล้วเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกัน มารดาของมาวินสีหน้าไม่ดีนัก
"คุณพ่อคุณแม่ครับ ไปห้องมารีกันเถอะครับ เอาคีย์การ์ดไปด้วยนะครับ คลาสและมารีไม่ค่อยถูกกันครับ เขาสองคนเคยเจอกันมาก่อนและเวลาเจอกันก็จะมีเรื่องกันตลอด สองคนนั้นอาจจะกำลังทะเลาะกันอยู่ เรารีบขึ้นไปดูกันเถอะนะครับ"
"ตายจริง มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอตาวิน พวกเรารีบไปกันเถอะ คีย์การ์ดห้องน้องอยู่ในกระเป๋าแม่"
บิดามารดาของคลาสมองหน้ากันด้วยสีหน้าเป็นกังวล เกรงว่าลูกชายตัวเองจะไปสร้างเรื่องไล่ทุบตีมารีเหมือนที่เขาเคยทำ
ทุกคนออกจากลิฟต์มาหยุดยืนที่หน้าประตูห้อง
(ติ๊งต่อง)
มาวินกดออดหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนในห้องจะเปิดประตูออกมา
"ตาวินนี่คีย์การ์ดลูก"
มือหนาหยิบคีย์การ์ดจากมารดามาเสียบแล้วผลักเข้าไปทันที ร่างสูงหยุดชะงักทันที บิดามารดาทั้งสองฝ่ายก้าวขาเดินตามมาวิน
"ว้ายยยย!"
มารดาของมารี ร้องเสียงหลงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้า
"ว้ายตาคลาสลูกแม่!"
-----------------------------
พี่คลาสทำอะไรน้องมารีอีกล่ะนั่น เห็นไหมผู้ใหญ่พากันตกใจหมดเลย
ตอนหน้าพี่คลาสและหนูมารีจะแต่งงานกันแล้ว ฝากติดตามด้วยค่ะ
- ผู้เขียน
