แสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านม่านเข้ามาแยงตา เรียกดวงตากลมของเจ้าของร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงให้ค่อยๆ รู้สึกตัวตื่น เปลือกตาเปิดรับแสงจ้า แวบแรกที่ลืมตาและพยายามขยับเพื่อยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง กรกานต์รู้สึกเหมือนโลกรอบตัวหมุนเคว้ง คลื่นไส้พะอืดพะอมจนต้องพยุงตัวขึ้นแล้วรีบวิ่งไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำด้วยสภาพทุลักทุเล
หญิงสาวเดินออกมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความอ่อนแรง เสียงจากด้านในห้องคงที่ดังออกไปถึงข้างนอก เรียกให้คนที่ยืนรออยู่นานด้านหลังประตูเปิดเข้ามา สาวใช้วัยกลางคนยกถาดอาหารเดินค้อมตัวเข้ามา
“ท่านสั่งให้คุณทานให้หมดค่ะ”
คำสั่งอีกแล้วหรือ… นี่เขาจะสั่งเธอไปถึงไหน
กรกานต์มองอาหารในถาดนั้นอย่างไม่มีแก่ใจอยากจะกิน เธอควรดีใจหรือเปล่าที่เขายังเมตตาสั่งให้คนยกข้าวขึ้นมาให้ถึงบนห้อง ไม่โหดร้ายป่าเถื่อนเหมือนที่เคยทำ
“เอาออกไป” สาวใช้คนเดิมทำเพียงแค่ก้มหน้ารับคำ ก่อนขยับตัวห่างแล้วเดินหันหลัง
