(5) ชายปริศนา..
1503 คำ
..วันที่ 35..
“ปืนพร้อม เกาะพร้อม หน้าหล่อๆพร้อม”
เควินพูดจริงจัง หน้าตาพร้อมสู้ศึก
~ตึก ~ตึก ~ตึก
ทริคชี่รีบวิ่งออกมาจากห้องของเค้า
“เอานี้ไปด้วยสิ”
ทริคชี่หยื่นกระดาษมาตรงหน้าลาราจ ลาราจสงสัยจึงเอามาเปิดดู
“แผนที่! ทริคชี่เอามาจากไหนเนี่ย”
เสกิร์ตประหลาดใจ
“เจอในห้องเก็บไวท์”
“เก่งมากไอ้หนู”
เสกิร์ตพูดพลางยกมือไปลูบหัวทริคชี่ด้วย
“ผม 25 แล้วนะ”
ทริคชี่ถอนหายใจ เบื่อ..ที่โดนมองเหมือนตัวเองเป็นเด็ก
รถถูก 3 หนุ่มขับออกมาอย่างปลอดภัย
“นี้.. แล้วถ้าสัปหราดมันมาจะทำยังไง”
เสกิร์ตรู้สึกป๊อดขึ้นมา
“นายก็ควรวิ่งหนี..ไปในที่ที่ไม่มีเสียงคลื่นของพวกมัน”
ลาราจแนะนำ
“และอีกอย่างนะ เอากระสุนฝั่งเข้าไปในตัวพวกมันซะ”
เควินที่กำลังขับรถอยู่ เสริมขึ้น
“ข้างหน้าจะถึงปั๊มแล้ว ฉันว่าเราควรเอาน้ำมันมาเก็บไว้ก่อนนะ”
ลาราจพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
~เอี๊ยดดด
รถจอดใกล้ๆกองถังน้ำมัน ที่ดูเหมือนจัดเตรียมไว้ให้พวกเค้าโดยเฉพาะ
“เอ่อออ..”
เสกิร์ตมองหน้าเพื่อนอีก 2 คนเลิ่กลั่ก
“ฉันเอง.. ฉันจะลงไป”
ลาราจพูดขึ้นโดยไม่ลังเล แต่มีเควินกระโดดลงรถ ตามลาราจไปติดๆ น้ำมันถังใหญ่ 6 ถัง ถูกแบกมาไว้ที่ด้านหลังรถยักต์
~ตื๊ดดดด ~ตื๊ดดดด ~ตื๊ดดดด
“เสียงนั้นอยู่ด้านหลังรถ”
เควินพูดกระซิบ พร้อมกับย่องถอยหลังมา
~ซู่~~~
น้ำสีแดงถูกเสกิร์ตสาดลง ตรงจุดที่มีเสียงคลื่นความถี่ต่ำ จนเกาะตามร่างกายของสัปหราด และเผยให้เห็นสัปหราดที่มีรูปร่างใหญ่กว่ามนุษย์เราๆ ถึง 3 เท่า รูปร่างน่าเกลียด แต่สีที่เลอะตามตัวมีไม่มากพอ จึงทำให้ยังไม่เห็นรูปร่างหน้าตาทั้งหมดของมัน
~โป้งๆ
กระสูนออกมาจากกระบอกปืนลาราจ ยิงเข้าสัปหราด 2 นัด เต็มๆ
~โป้งๆ
และต่อด้วยกระสุนจากเควินอีก 4 นัด ทำให้สัปหลาดล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้น เควินที่จะดูซากสัปราดถูกลาราจเอาแขนมาขว้างไว้
“อย่าเลยมันอาจจะยังไม่ตาย”
“เจ๋งหนิ”
เควินขึ้นรถมาก็เอ๋ยชมเสกิร์ตเสียงดัง
“แน่นอน ฉันเจอสีในห้องเก็บของเลยนึกได้”
“ขอบใจมากนะ”
ลาราจฉีกยิ้ม ขอบคุณเสกิร์ต
รถถูกขับมาจอดหน้าห้างร้าง 3 หนุ่มโดดลงรถอย่างไม่ลังเล เสกิร์ตหายกลัวไปเยอะเมื่อได้จัดการสัปหราดไปเมื่อสักครู่
~ตื๊ดดดดดๆๆๆๆ
“มันอยู่ด้านหน้า แต่เสียงดังมากกว่าเดิม”
ลาราจรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สาดน้ำสีแดงไปบริเวณที่มีเสียงสัปหราด แล้วรีบวิ่งกลับมาตั้งหลักอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นสักหราด 1 ตัว ที่อยู่ด้านหน้าห้าง และกำลังวิ่งมาทางพวกเขา
~ปังๆๆๆๆๆๆ
เควินสาดกระสุนใส่สัปหราดจนมันล้มไป แต่
~อ๊ากกกก
เควินดันถูกสัปหราดปริศนาอีกตัวขวนแขน เป็นแผลยาว และชนเค้าล้มลงไปกับพื้น
~ฟรึดดด
ตาข่ายปริศนาลอยมาจากด้านหลังเควิน พร้อมกับชายอายุราวๆ 40 ปี อาวุธเต็มตัว
~ปังๆๆๆๆๆๆๆ
ปืนยาวจากชายผู้นั้นยิงรัวใส่สัปหราดที่อยู่ใต้ตาข่าย จนสัปหราดล้มตึงไป และเค้าก็เดินมาเก็บตาข่ายกับไปรวบห้อยไว้ข้างตัว
“คุณไม่เป็นอะไรนะ”
เค้าพุ่งตรงมาหาลาราจด้วยความกังวลใจ
“ครับ ผมไม่เป็นอะไรคุณอยู่ที่ไหนหรอ บ้านพวกผมอยู่ทางโน้น”
ลาราจชี้บอกทางบ้านเค้าให้ชายปริศนา
“ผมไม่มีบ้านครับ ผมเดินทางไปเรื่อยๆ ผมชื่อจอร์จ”
จอร์จยิ้มให้ทุกคนอย่างเป็นมิตร
“สงสัยเราคงต้องเอายาเพิ่มไปด้วย”
เสกิร์ตมองไปที่แผลของเควิน ที่โดนสัปหราดข่วนแต่ลึกอยู่พอตัว ลาราจเห็นดังนั้นจึงรีบฉีกเสื้อตนเองมาพันรอบแขนนห้ามเลือดให้เควิน
~โอ้ยยยยย
ผ้ากดทับแน่นทำให้เควินเจ็บ จนทนไม่ไหว ร้องลั่น
“ออกมาทำไมกันเหรอ ข้างนอกนี่เต็มไปด้วยสัปหราด”
จอร์จสงสัย
เสกิร์ตเล่าทุกอย่างให้จอร์จฟัง ก่อนที่จะชวนจอร์จมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ไม่นานเสบียงมากมายก็ถูกขนมาเต็มรถ พร้อมกับรถเข็นที่ผูกลากอยู่ด้านหลังรถอีก 2 คัน
พวกเค้าหอบเสบียงเข้าบ้านด้วยความภูมิใจและดีใจ
“ลาราจ”
นาตาชาเห็นลาราจก็กระโดดกอด และจูบแฟนหนุ่มด้วยความดีใจมาก แต่เสื้อที่ฉีกขาดทำให้นาตาชาตกใจมาก
“แฟนเธอไม่เป็นอะไรหรอก”
นาตาชาหันไปตามเสียงก็เจอเควิน ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาทำหน้าหมดแรงอยู่ ก่อนที่ลอเรนจะเอายามาให้เค้ากินด้วยความเป็นห่วง
“สวัสดีครับ ผมจอร์จขออาศัยอยู่ที่นี้คงไม่ถือนะครับ”
จอร์จทำท่านอบน้อม
“เค้าบู๋เก่งมากเลยนะ โยนตาข่ายจับสัปหราดด้วย”
เสกิร์ตทำหน้าที่เล่าทุกอย่างให้ทุกคนฟัง ด้วยท่าทางสนุกสนาน การออกไปครั้งนี้ทำให้ทุกคนหายกลัวสัปหราดลงไปมาก
“ผมคิดว่าเราควรจะย้ายออกไปจากเมืองนี้ ผมคิดว่าเราคงจะอยู่ที่นี้ไปไม่ได้ตลอดหรอกนะครับ มันจะต้องมีเมืองอื่นที่ไม่มีสัปหราดสิ”
สายตาทุกคู่จับจ้องที่ลาราจ จากที่คุยกันอยู่อย่างสนุกสนานร้อยยิ้มกลับจางหายไปจากทุกคน
“แต่ถ้ามันมีทุกทีหละ”
ลอเรนพูดขึ้น
“เราก็จะกลับมาที่นี้ทันทีที่อาหารหมด พวกเรามาย้ายที่อยู่กันเถอะครับ
“ฉันจะอยู่ที่นี้ ลอเรนว่าไง”
เควินหันไปยิ้มหวานถามลอเรน
“ที่นี้ก็ไม่เลวนะ”
ลอเรนเห็นด้วย ยกย้ายก้นเด้งไปนั่งตักเควิน ก่อนจะมอบจูบเร่าร้อนให้ชายหนุ่ม
“ครับ ทุกคนยังมีเวลาตัดสินใจจนกว่าอาหารจะหมด”
ลาราจพูดจบก็หันหน้าไปยิ้มหวานให้กับนาตาชา แล้วยกมือไปลูบแก้มนิ่มของเธอ
“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่าคุณหนูจะมีแฟน”
จอร์จพูดด้วยความยินดี ด้วยท่าทางที่ดูจะสนิทสนมกับลาราจมาก่อน
“คุณว่าอะไรนะครับ เรียกผมว่าคุณหนูทำไม หรือผมจะหูฝาดไปนะ”
ลาราจหันขวับไปจ้องหน้าจอร์จ ด้วยความสงสัยอย่างมาก จอร์จมีทีท่าตกใจมาก แล้วตอบด้วยท่าทางดูมีพิรุจ
“ผมพูดตอนไหนครับ ผมแค่เรียกคุณเฉยๆ”
“แต่ฉันก็ได้ยินนะคะ”
นาตาชาเสริมอีกคน
“ผมคงเรียกผิดนะครั๊บบ”
จอร์จพูดเสียงสูงทำท่าทางแปลกๆ
“แล้วที่ผมมีแฟน มันไม่น่าเชื่อยังไงครับ คุณพูดเหมือนรู้จักผมดีอย่างนั้นแหละ”
ลาราจยังไม่เลิกสงสัย
“แหม๊!! ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมครับ ว่าคุณจะได้แฟนสวยขนาดนี้ เพราะผมเพราะเคยเห็นคนสวยขนาดนี้ คุณดูเหมาะกันมากเลยนะครับ คุณก็หล่อ ส่วนคุณนาตาชาก็สวย”
ลาราจยังคงสงสัยอยู่ แต่เค้าก็เลือกที่จะจบบทสนทนานี้ไป แล้วเดินไปหาอะไรมายัดท้องตัวเอง เพราะหิวไม่ไหวแล้ว
..เช้าวันที่ 36..
“คุณพ่อหยุดทำเรื่องแบบนี้ได้แล้ว ผมไม่เข้าใจว่าพ่อทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร”
ชายแก่แต่งชุดสูทบุคลิกดูดี รีบเดินหนีลูกชายเค้า ที่คอยเดินตามมาไม่ห่าง
“เลิกโปรเจ็กค์นี้เถอะนะครับ พ่อไม่สงสารพวกเค้าบ้างเหรอ”
“แกยังจะเซ้าซี้ฉันไปถึงไหน ฉันบอกไปแล้วไงว่ายังไงก็เลิกทำไม่ได้ คนพวกนั้น ขายตัวเองฉันไม่ได้ไปบังคับพวกมันมาซะหน่อย แกก็รู้หนิ”
ชายแก่ฉุนเฉียวเดินเข้าไปในห้อง ที่มีคนสุขุม ท่าทางดูดีอีกหลายคน นั่งอยู่ในนั้น
“พ่อกำลังส่งพวกเค้าไปตายนะครับ(ตะโกน)”
ลาราจสดุ้งเฮือกขึ้นมาจากความฝันประหลาด เพราะเสียงละเมอตนเองที่ตะโกนออกมา
“ห๊ะ ละเมอเหรอค่ะ”
นาตาชาที่นอนกอดเค้าอยู่สดุ้งตื่นขึ้นมาเหมือนกัน ลาราจเล่าความฝันให้นาตาชาฟัง เธอฟังแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ภายในหัวของลาราจเอาแต่คิดถึงเหตุการณ์ในฝันวนซ้ำๆ เพราะเค้ากลับรู้สึกว่ามัน ได้เคยเกิดขึ้นกับเค้ามาแล้วจริงๆ
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
