พายุขับรถพาพระพายขับไปเรื่อยๆ ด้วยท่าทางที่ยังมีอารมณ์โมโหครุกกรุ่นอยู่ในใจ
“ทำไมพายต้องห้ามพี่ด้วย” พายุถามขึ้น
“แล้วทำไมพี่พายุต้องอยากไปหาเรื่องเขาด้วยล่ะคะ พายอยากให้มันจบๆ ไป พายไม่อยากให้พี่พายุไปยุ่งกับคนแบบนั้น” พระพายบอก
“ทำไม เป็นห่วงความรู้สึกมันเหรอ หรือแคร์สายรหัสบ้าบออะไรนั่น” พายุพลั้งปากพูดจาแรงๆ ออกไป
“พี่พายุจะหาเรื่องเขา คนที่เสียหายคือพายนะคะ อย่างที่มาลี บอก คนไม่รู้เขาก็อาจจะคิดว่าพายถูกช่วยไว้ไม่ทัน พายต้องกลายเป็นเหยื่อทางคำพูดของคนอื่น แบบนี้ใช่มั้ยคะ ที่พี่พายุต้องการ” พระพายพูดขึ้น น้ำตาคลอด้วยความเสียใจ
“พี่ไม่ได้ต้องการแบบนั้น พี่แค่หมั่นไส้มัน” พายุมีท่าทีอ่อนลง
“แล้วพี่พายุคิดแต่จะเอาความสะใจของตัวเอง ไม่สนใจความรู้สึกของพายเหรอเหรอคะ” พระพายพูดขึ้นมา
“ตั้งแต่ที่พี่ขอพายเป็นแฟน จนถึงทุกวันนี้ พี่ไม่เคยสร้างความมั่นใจให้พายรู้เลยว่าพี่จะรักและปกป้องพายไ
