บทที่3.ฝนตกฟ้าเป็นใจ...
1526 คำ
จอมขวัญย่นจมูกให้ชายหนุ่ม เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ยามเขาเผลอ ก่อนจะเสทำไม่รู้ไม่ชี้หากเขาหันกลับมามอง เจ้าหล่อนยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าในโซนอื่น ไม่เฉียดเข้ามาใกล้บริเวณที่วิลเลี่ยมนั่งอยู่สักนิด ปล่อยให้เพื่อนสาวคอยดูแลเอาใจใส่เขาไป เธอขออยู่ห่างๆ เพราะกลัวใจตัวเอง อาจจะเผลอตัวทำร้ายเขาอีกก็ได้ โทษฐานที่ไอ้ผู้ชายลามก บ้ากามนั่นปล้น ‘จูบ’ เธอไปเมื่อคืน
ยัยแสบไม่แม้แต่เฉียดเข้ามาใกล้ วิลเลี่ยมจึงได้แต่ฮึดฮัด เขาละเลียดเบียร์แก้วโตๆ จนหมดแก้ว ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า ที่น่าตาพึลึกพิลั่น ที่แม่สาวเสิร์ฟอกโตแนะนำให้ ‘ส้มตำ’ ‘ผัดไทย’ และ ‘ต้มจืดเต้าหู้’ หลังชิมทุกอย่างอาหารพวกนี้เหมือนอาหารสวรรค์ รสชาติอร่อยลิ้น มีทั้งเปรี้ยว หวาน มัน เค็ม ครบทุกรส ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตารับประทาน จนหมดเกลี้ยงทุกจาน แล้วจึงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ยกมือลูบพุงป้อยๆ
“มีขนมหวานด้วยนะคะวันนี้...รับเพิ่มไหมเอ่ย?”
“อะไรล่ะ แต่คิดว่าไม่น่าจะยัดลงท้องไปได้อีกนะ อิ่มมากกกก...”
“อิๆ ไม่แปลกค่ะ แองจี้ครั้งแรกก็แบบนี้แทบจะคลานออกจากร้านเลยค่ะ สาวาปามเข้าไปจนล้นกระเพาะ แต่...วันนี้เด็ดนะคะ ข้าวเหนียวเปียกลำไย ไม่ได้มีทุกวันค่ะ แล้วแต่ว่าจะมีผลไม้อะไรส่งมาจากเมืองไทยบ้าง คุณไม่น่าพลาดเมนูนี้ อร่อยที่หนึ่ง”
“ชื่อแปลกๆ เป็นขนมเหรอ” วิลเลี่ยมไม่แน่ใจว่าตัวเองจะสามารถกลืนอะไรลงไปในท้องได้อีก ไอ้ที่รับประทานเข้าไปนี่ก็แน่นเอี๊ยด แต่มันก็น่าสนใจไม่หยอกเพราะขนาดตรงหน้าเขานี่อร่อยอย่าบอกใคร แล้วขนมหวานชื่อแปลกๆ นั้นมันจะเลิศรสขนาดไหน?
“จัดมา กินให้พุงแตกไปเลยวันนี้ ไหนๆ ก็ได้รู้จักอาหารเลิศรสเข้าแล้ว เอามาเลย”
“ได้เลยค่ะ!! คุณไม่ผิดหวังแน่ แองจี้หลงรักประเทศไทย สักวันจะต้องไปให้ถึงที่ให้ได้!! เท่าที่ค้นหาข้อมูลมาได้ ก็แทบจะอดใจรอไม่ไหว อยากไปตะเวนเที่ยวและชิมอาหารอร่อยๆ” สาวเสิร์ฟยิ้มแก้มแตก เธอพูดจ้อยๆ ให้เขาฟังถึงความประทับใจที่มีกับประเทศเล็กๆ ทางโซนเอเชียที่เต็มไปด้วยของกินสุดแจ่ม และวิถีชีวิตที่แตกต่างกับอเมริกาแบบสุดขั้ว
“รบกวนอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ได้สิคะ สำหรับคุณลูกค้า แองจี้ยินดีบริการ”
“เรียกสาวเสิร์ฟคนนั้นให้หน่อยสิ ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย...เค้าน่าจะเป็นคนที่ผมรู้จัก” แองจี้ทำปากยับยู่ยี่ อุตส่าห์บริการสุดติ่ง พ่อหนุ่มรูปหล่อนี่กลับไพล่ไปสนใจจอมขวัญเสียฉิบ
“ได้ค่ะ...แต่ไม่รู้ขวัญจะมาหรือเปล่านะ เพราะเค้าจงใจหลบคุณตั้งแต่แรกแล้วนี่... รอสักครู่นะคะ”
วิลเลี่ยมเลิกปลายคิ้วขึ้นสูง แสดงว่าภาพลางๆ เลือนๆ นั่น ไม่ใช่แค่เขามโนไปเอง แต่มันคือความจริง ยัยบ้านั่นกระทืบกล่องดวงใจเขาจนเจ็บแทบตาย และเขา ‘จูบ’ หล่อนจริงๆ แม้มันจะเบลอๆ เขาก็จำได้ดี มันฝังลึกอยู่ในหัวสมอง บันทึกตราตรึงไว้ด้วยความเปรมปรีดิ์ กับรสหวานหอมของริมฝีปากสีสดนั้น!!
“เธอๆ ลูกค้าเรียกจะไปไหม?” แองจี้สะกิดจอมขวัญเบาๆ เจ้าหล่อนหันมาทำหน้ายุ่ง แล้วจึงส่ายใบหน้าเดี้ยะๆ
“กะแล้ว ทำไมแองจี้ซื้อล็อตโต้ไม่ถูกนะ เธอกับเค้ามีอะไรกันหรือเปล่าเหมือนจะรู้จักกันนะ...ใช่ไหม?”
“อืม...เค้าอยู่ที่ห้องเช่าเดียวกันกับเราน่ะ แต่เราไม่ค่อยชอบเค้า เลยไม่อยากยุ่งด้วย” จอมขวัญเลี่ยงที่จะบอกความจริงอันน่าอาย เธอจึงตอบแบบขอไปที
“อืม...ได้เดี๋ยวแองจี้ไปบอกเค้าให้ ตัวไปไหนก่อนก็ได้จะได้ไม่น่าเกลียด” เพื่อนสาวพยักหน้ารับรู้ ดีเหมือนกันจะได้กำจัดคู่แข่งไปได้หนึ่งคน เพราะเธอรู้สึกว่าวิลเลี่ยมดูมีเสน่ห์ หูตาแพรวพราวชวนให้ลิ้มลอง
แองจี้เดินกลับไปที่เดิม เธอยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มที่นั่งรอคำตอบอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“ขวัญติดธุระค่ะ ผู้จัดการเรียกเธอไปพบพอดี”
วิลเลี่ยมเงียบลงเขารู้สึกตงิดๆ ในใจดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนกำลังหลบหน้าเขาอยู่ คงร้อนตัวสิ...ไม่เป็นไรหนีได้หนีไป หลังรับประทานทุกอย่างครบ วิลเลี่ยมนั่งทอดหุ่ยให้อาหารย่อยอยู่อีกเกือบครึ่งชั่วโมง เขาพยายามมองหาจอมขวัญแต่ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ทันจึงไม่เห็นแม้แต่เงา เขาตัดใจเรียกเช็คบิล ก่อนจะเดินลอยชายจากไป พร้อมกับขนมขบเคี้ยวอีกถุงโตๆ เพราะการนำเสนอของแองจี้ จึงได้ขนมติดมือกลับไปด้วยหลายอย่าง ทุกอย่างเป็นขนมไทยที่น่ากินที่สุด!!
คลื้นๆ...
ชายหนุ่มชะโงกดูที่หน้าต่างห้องพัก เสียงฟ้าร้องคลื่นๆ กับลมที่พัดแรงขึ้น เตือนให้รู้ว่าอีกไม่นาน สายฝนคงเทลงมา เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือแล้วจึงขมวดคิ้ว นี่มันจวนจะเที่ยงคืน ยัยบ้านั่นยังไม่กลับเข้าที่พักอีก เธอทำงานวันละกี่ชั่วโมงกันนะ ใจคอจะไม่พักไม่ผ่อนกันหรือยังไง
ซู่!! เสียงสายฝนเทลงมาอย่างหนัก และไอเย็นเฉียบโชยเข้ามาในห้อง จนวิลเลี่ยมต้องรีบวิ่งไปปิดหน้าต่างห้องที่เปิดอ้าไว้รับลมเย็น เขามองเห็นจอมขวัญวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามาพอดี ชายหนุ่มย่นหัวคิ้ว เธอกลับบ้านเหมือนนางซินฯ ที่ต้องกลับบ้านหลังเวลาเที่ยงคืน และฝนในชิคาโกเย็นยะเยือกอย่าบอกใคร รับรองได้ว่าเจ้าหล่อนต้องเป็นไข้ในวันรุ่งขึ้นแน่ๆ
วิลเลี่ยมค้นกระเป๋าสะพายส่วนตัวเขามักจะพกยาแก้ไข้ไว้เสมอ เวลาที่ต้องออกสืบข่าว ชายหนุ่มคว้าแผงยามาถือไว้ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ออกจากห้องนอน เปิดประตูห้องพัก และเดินไปเคาะห้องข้างๆ
ก๊อก ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดังๆ จอมขวัญเหลือบมอง เธอหนาวแทบแข็งตาย ฟันกระทบกันกึกกัก ดันมาโดนฝนก่อนที่จะถึงห้องพักเข้าพอดี เธอเม้มเรียวปากก่อนจะเดินไปส่องช่องตาแมว เพื่อดูว่าใครมาเหน้าห้องของเธอยามดึกสงัด ‘ยึ้ย!! ไอ้บ้ากาม มาเคาะทำไม?’ เธอถอยหลังกรูดๆ มองประตูห้องที่ล็อกแน่นหนาอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจ เขาคิดจะทำอะไรเธอหรือเปล่า หนาวก็หนาว กลัวก็กลัว
“เธอๆ ผมเอายามาให้ เธอโดนฝนเดี๋ยวไม่สบาย” วิลเลี่ยมได้ยินเสียงกุกกักในห้อง แสดงว่าเจ้าของห้องรู้ตัวแต่กลับไม่ยอมเปิด เขาเลยตัดสินใจตะโกนบอก
เงียบ!! ไม่มีเสียงตอบ ชิ้ว!! มีแต่เสียงจามดังลั่น เห็นไหมล่ะ คาดผิดที่ไหน ต่อให้แข็งแรงก็เถอะโดนฝนหน้านี้เป็นหวัดทุกราย เพราะมันเป็นฝนแรกที่เต็มไปด้วยเชื้อโรคที่พัดวนอยู่ในอากาศ
“ผมมาดี ออกมารับไปเถอะ ผมไม่ได้เมา และมีสติครบเต็มร้อย”
แกร๊ก...
จอมขวัญตัดสินใจเปิดประตูห้องออกไปหลังชั่งใจอยู่นาน เธอเริ่มหนาวและร้อนสลับกันไป แสดงว่าอาการไข้คงกำลังรุมเร้าเธออย่างแน่นอน จึงตัดสินใจเอื้อมเปิดประตูเพราะเธอแน่ใจว่าในห้องตัวเองไม่มียาแก้ไข้สักเม็ดเดียว
หน้าแดงจัด ปลายจมูกแดงก่ำ ดวงตาปรือๆ เหมือนคนง่วงนอนหากเธอฝืนนอนไปทั้งแบบนี้พรุ่งนี้เช้าเจ้าหล่อนลุกไม่ขึ้นแน่นอน
“ยา... หาอะไรทานรองท้องด้วยนะ แล้วหาผ้าห่มหนาๆ คุณจะได้ไข้ไม่ขึ้น” ชายหนุ่มส่งแผงยาให้และกำชับเจ้าหล่อนเสียงหนักๆ
“ขอบคุณ” จอมขวัญรับยามาจากมือแข็งแรงของชายหนุ่มข้างห้อง เธอน้ำตาเอ่อคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาจับใจ ความอบอุ่นยามตัวเองไม่สบาย จะมีแม่คอยดูแลและเช็ดตัวให้ แต่...นี่อยู่ไกลบ้าน ห่างคนละซีกโลก จึงรู้สึกโหยหาความอบอุ่นนั้นจับใจ
ชิ้ว!! จอมขวัญจามสุดแรงเกิด เธอคัดจมูกคันจนสุดทน
“รีบเช็ดผมให้แห้ง กินยาแล้วนอนเลยนะ ดูเหมือนไข้จะจับเธอแล้วล่ะ”
“อืม...” หญิงสาวพยักใบหน้ารับหงึกหงัก แต่เธอเกิดวูบ!! ขึ้นมาหน้าตาเฉย ความรู้สึกแรกที่รู้คือมีมือแข็งแรงรวบร่างกายเธอไว้ก่อนที่จะถลาล้มไปที่พื้น
“ผมพยุงเธอไปนอนดีกว่า ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ไหวแล้ว” ชายหนุ่มถือวิสาสะ เขาพยุงร่างกายอวบอุ่น ที่ดูเหมือนจะอุ่นจัดไปสักนิด คงเป็นเพราะโดนฝนแล้วยังฝืนอาบน้ำเย็นจัดๆ แก้วน้ำสะอาดกับยาเม็ดน้อยๆ ที่ยื่นให้ หลังวิลเลี่ยมพาจอมขวัญมานอนที่เตียงเก่าๆ มุมห้องนอน
- ผู้เขียน
