ทางด้านก้องขณะนั่งสูบควันสีขาวเข้าปอดแล้วเป่าออกเพื่อให้สมองโล่งจะได้สอนลูกศิษย์วาดลายต่อ แต่พอสายตาเห็นน้ำพริกกำลังเดินมาหา จึงรีบดีดยาเส้นในมือทิ้งลงที่พื้นทันที รามจะเอ่ยห้ามก็ไม่ทันแล้วเพราะอีกคนทิ้งอย่างรวดเร็ว
พอน้ำพริกหยุดยืนด้านข้าง เขาจึงหันมองเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอื้อมไปหยิบพู่กันแล้วเอ่ยบอกลูกศิษย์ที่นั่งมองเธอตาไม่กะพริบ ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมน่าเกรงขาม
“หยิบพู่กันขึ้นมา แล้วหันมามองกู กูจะลงลายเส้นให้ดู” ซึ่งลูกศิษย์ได้ยินเช่นนั้นรีบพากันหยิบพู่กันให้วุ่นวาย จากนั้นจ้องมองยังอาจารย์ของพวกตน
เมื่อก้องเห็นลูกศิษย์หันมาสนใจตนแล้วก็เริ่มวาดลายเส้นให้ลูกศิษย์ดู ในขณะริมฝีปากขยับถามร่างเล็กที่ยืนอยู่ด้านข้าง ด้วยน้ำเสียงที่ต่างจากเมื่อครู่ราวฟ้ากับเหว...
“มีอะไร”
“อาทิตย์หน้าเพื่อนหนูมาหาที่บ้านได้ไหม”
“มาทำไม?”
“มาเล่นเฉย ๆ”
“บ้านไม่ใช่สวนสาธารณะที่ใครนึกอยากจะมาก็มา” ก้อง
