แค้นรัก (อลัน-ณดา)

บทที่ 2 เกลียด

เช้าวันต่อมา

7 : 25 น.

"ป้าคะ พี่อลันออกไปไหนแต่เช้าหรอคะ" ณดาเอ่ยถามหนึ่งในแม่บ้านที่กำลังจัดเตรียมอาหารเช้ากันอยู่ในครัวด้วยความสงสัย

เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน อาจจะเพราะแปลกที่ แปลกทาง เช้านี้เลยทำให้เธอดูไม่ค่อยจะสดใสเท่าไหร่นัก ก่อนจะเข้ามาในครัวเธอแอบเห็นพี่ชายของตัวเองออกจากบ้านไปด้วยความเร่งรีบทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ จึงอดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะรีบไปไหน

"คุณอลันออกไปทำงานค่ะ คุณหนูจะรับอาหารเช้าเลยไหมคะ ดิฉันจะได้ตั้งโต๊ะให้เลย"

"ไม่เป็นไรค่ะ ณดายังไม่หิว...แล้วพี่อลันไม่ทานข้าวก่อนออกไปทำงานหรอคะ?" เสียงใสเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มบาง ก่อนจะตั้งคำถามกลับอย่างสงสัยอีกครั้ง

"ไม่ค่ะ คุณอลันไม่ทานข้าวเช้าค่ะ" แม่บ้านเอ่ยตอบไขข้อสงสัยให้เธอทันที

พอได้คำตอบณดาก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขาถึงไม่ทานข้าวเช้า แล้วแบบนี้จะมีแรงทำงานได้ยังไง ไม่ห่วงสุขภาพของตัวเองเลยจริงๆ ณดาได้แต่บ่นในใจให้กับพี่ชายจอมเย็นชาของเธอ ที่ไม่ว่าจะไม่เจอกันนานแค่ไหนก็ยังเย็นชาไม่เปลี่ยน

ร่างบางเดินออกมาจากห้องครัว เดินสำรวจไปจนทั่วทั้งบ้านที่มันเปลี่ยนไปเยอะจนแทบไม่หลงเหลือเค้าโครงเดิมเลย ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของอลัน เพราะห้องนี้คือห้องนอนของเขา

"น้องขอเข้าไปดูห้องพี่อลันหน่อยนะคะ แล้วน้องจะรีบออกมา" ณดาเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันซ้ายหันขวาอีกทีเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้

ตั้งแต่จำความได้ เธอก็ไม่เคยเข้าไปในห้องนอนส่วนตัวของพี่ชายเลยสักครั้ง เธอก็แค่อยากรู้ว่าข้างในจะเป็นยังไง จะเหมือนกับที่เธอคิดไว้หรือเปล่า เพราะสำหรับเธอแล้ว เธอแทบเข้าไม่ถึงตัวของอลันเลย แทบไม่รู้เลยว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ใบหน้าเย็นชานั้นยังไงบ้าง

แกร๊ก~

มือเล็กยื่นไปจับลูกบิดประตู ก่อนจะค่อยๆบิดข้อมือหมุนดูอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็นเข้า

"ไม่ได้ล็อกประตูด้วย" ณดาเอ่ยขึ้นกับตัวเองอีกครั้งด้วยความดีใจ ตอนแรกที่กะจะเข้าไปเธอก็ไม่ได้คิดว่าจะเข้าได้ เพราะอลันคงจะล็อกประตูห้อง แต่เปล่าเลยเขาไม่ได้ล็อกประตูไว้เลย

"ทำไมห้องพี่อลันถึงได้ดูอึดอัดแบบนี้นะ" พอเข้ามาในห้อง ร่างบางก็เดินสำรวจนู่นนี้นั้นไปจนทั่วห้อง พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ

ภายในห้องนอนหรูหรากว้างใหญ่ ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แต่ก็ดูน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน ในห้องใช้โทนสีเทาเข้มและสีขาวสลับกันอย่างลงตัวดูเรียบหรูสวยงาม แต่สำหรับเธอ เธอมองว่ามันดูอึดอัดแปลกๆ แม้ทุกอย่างจะดูเรียบง่ายสบายตา แต่มันก็ดูอึดอัดมากในเวลาเดียวกัน

"เอ๊ะ!? ทำไมในรูปนี้ถึงไม่มีเราอยู่ด้วยละ" ร่างบางหยิบกรอบรูปบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ในรูปมีเพียงพ่อแม่และก็พี่ชายของเธอเท่านั้น แล้วทำไมถึงไม่มีเธอ?

"เธอกล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในห้องฉันแบบนี้! ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา!"

น้ำเสียงดุดันตะคอกดังลั่นห้องอย่างน่ากลัว ทำเอาณดาสะดุ้งตกใจไม่น้อย จนเผลอปล่อยของในมือล่วงหล่นลงพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เฮือก!

เพล้ง!!

"O.O! เอ่อ...น้อง น้องแค่..." พอหันกลับมาเจอสายตาดุดัน ที่ไม่แพ้น้ำเสียงของเขา มันยิ่งทำให้เธอกลัว กลัวว่าเขาอาจจะโกรธเธอมากแน่ๆ ที่เธอแอบเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาแบบนี้ แถมยังทำของของเขาพังอีก

"ฉันถามว่าใครอนุญาตให้เธอเข้ามา!!" อลันยังคงตะคอกกลับเสียงดังลั่น นี้ถ้าเขาไม่ลืมของแล้วกลับมาเอา เขาคงจะไม่ได้เห็นว่ามีคนแอบเข้าห้องเขาแบบนี้ แถมยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุดอีกด้วย

"นะ น้องขอโทษค่ะ น้องไม่ได้ตั้งใจ" เสียงหวานลนลานตอบออกไป พลางก้มหน้าหลบสายตาคมที่ดุดันจากเขา ตัวก็สั่นไปหมดด้วยความกลัว

"เธอทำอะไรกับของของฉัน!" สายตาคมจับจ้องไปที่กรอบรูปที่วางอยู่บนพื้น ที่มันแตกกระจายจนมองแทบไม่ออกว่ารูปนั้นคือรูปอะไร แต่เขาจำได้ขึ้นใจว่านั้นเป็นรูปครอบครัวของเขา ครอบครัวที่ไม่มีเธออยู่ในนั้นด้วย แล้วเธอกล้าดียังไงมาทำลายของของเขาแบบนี้

"น้องไม่ได้ตั้งใจนะคะ น้องตกใจน้องเลยมันหลุดมือ..."

"ออกไป" ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบ เขาก็ชี้นิ้วไล่ให้เธอออกไปจากห้องของเขาทันที ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหด

"พี่อลันน้องขอโทษ" ด้วยความกลัวจนตัวสั่น ทำให้ร่างบางได้แต่ยืนอยู่กับที่พร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า พลางคิดในใจว่าทำไมพี่ชายของเธอถึงได้น่ากลัวขนาดนี้กัน

"ฉันบอกให้ออกไปไงวะ! ออกไป!!" เสียงตะคอกดังลั่นจนลูกน้องของเขาที่อยู่ด้านนอกยังได้ยิน แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของเขา

พรึบ!!

มือหนาผลักเธอออกไปสุดแรงอย่างไม่ไยดี ส่งผลให้ร่างบางเสียหลักล้มลงกับพื้นอย่างจัง

ปึกก!

"อะ โอ๊ยยย!" ณดาร้องออกมาด้วยความตกใจ และเจ็บแปล๊บบริเวณฝ่ามือที่ค้ำยันลงกับพื้น เพราะโดนเศษกระจกจากกรอบรูปที่แตกละเอียดเกลื่อนพื้นปักเข้าที่ฝ่ามือเล็กอย่างจัง เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลซึมออกมาช้าๆ

อลันปลายตามองตามผลงานของตัวเองด้วยความสะใจ และไม่คิดแม้แต่จะช่วยเธอด้วยซ้ำ ยิ่งเห็นเธอเจ็บเขายิ่งรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

"อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทน ออกไปเดี๋ยวนี้!" เขายังคงตะคอกใส่เธอเสียงดังไม่หยุด พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น เพราะเขาไม่อยากจะเห็นน้ำตามารยาของเธอ เขาเกลียดเธอ! เกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอ

ร่างบางของณดาพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนทั้งน้ำตา ใช้มืออีกข้างกำรอบมือข้างที่เป็นแผลไว้แน่น ก่อนจะเดินออกมาจากห้องของเขาทั้งน้ำ เลือดจากบาดแผลยังคงไหลออกมาไม่หยุดจนหยดลงตามพื้นเป็นทางยาวที่เธอเดินออกมา ในบ้านหลังนี้เธอสามารถพึ่งพาใครได้บ้าง ทำไมทุกคนที่นี้ถึงได้ดูใจร้ายกับเธอไปหมดเลย เธอทำอะไรผิดงั้นหรอ? ทุกคนที่นี้ถึงไม่ชอบเธอ

"คุณหนู! เกิดอะไรขึ้นครับ" เดลและฟาโรห์ที่เห็นณดาเดินร้องไห้ลงมาชั้นล่างก็ถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะมือของเธอมีเลือดไหลซึมไม่หยุด แถมมันยังหยดลงตามพื้นเป็นทางยาวตลอดทางที่เธอเดินลงมา

"อึก! ฮืออออ ณดาเจ็บ ณดาเจ็บ ฮือๆๆ" ถ้าตอนนี้เธออยู่ที่บ้าน ทุกคนที่บ้านจะต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ และจะต้องรีบทำแผลให้เธอ รีบปลอบให้เธอหยุดร้องไห้ แต่ที่นี้...ที่นี้กลับไม่มีใครเป็นแบบนั้นสักคน

"ทำแผลก่อนนะครับ" ฟาโรห์พูดขึ้นมาเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเรียกแม่บ้านมาช่วยทำแผลให้กับเธอด้วความรีบร้อน

ในระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการทำแผลให้ณดา ร่างสูงโปร่งของเจ้าของบ้านอย่างอลันก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าดุดันไม่สบอารมณ์นัก

"ขึ้นไปอยู่บนห้อง และห้ามออกไปไหนถ้าฉันไม่ได้สั่ง" พูดจบเขาก็พยักหน้าให้กับลูกน้องคนสนิท ก่อนจะเดินออกไปไม่สนใจเธออีก

"ณดาอยากกลับบ้าน" ณดาเงยหน้าขึ้นบอกกับเดล ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หลังจากที่อลันเดินออกไปจากบ้านแล้ว

"คงไม่ได้หรอกครับ เชิญคุณหนูที่ห้องเถอะครับ เดี๋ยวผมให้คนยกอาหารขึ้นไปให้" จะว่าสงสารสาวน้อยคนนี้ก็สงสาร แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งของอลันสักคน ถึงจะเห็นใจแต่ก็คงช่วยอะไรเธอมากไปกว่านี้ไม่ได้จริงๆ

ณดาได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ที่เดิม พร้อมกับกัดปากตัวเองแน่นพลางขบคิดในใจด้วยความรู้สึกหดหู่ เพราะคำสั่งของเขามันไม่ต่างอะไรจากการกักขังเธอไว้เลยสักนิด เธอไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว ตอนนี้พี่ชายที่เธอคิดว่าแสนดีมาตลอด กลับทำร้ายเธอแบบนี้ สั่งขังเธอแบบนี้ แล้วจะให้เธออยู่ไปให้เขาอึดอัดและอารมณ์เสียทำไมกัน เธอแค่คิดว่าเขาไม่ชอบเธอ แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่ชอบถึงขั้นเกลียดเธอแบบนี้

มาอยู่ยังไม่ทันจะครบ 24 ชั่วโมง เธอก็ต้องใช้ชีวิตอย่างนักโทษอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม แล้วต่อไปเธอจะทำอะไรได้บ้าง แล้วเรื่องเรียนของเธอละ เขาจะยังให้เธอได้เรียนอยู่หรือเปล่า ทำไมทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลยสักนิด เธอจะปรึกษาใครได้ เวลาร้องไห้ก็ไม่มีใครคอยปลอบเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อแม่ ความคิดต่างๆนาๆหลั่งไหลเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด ถ้ารู้ว่าการมาอยู่กับเขาจะเป็นแบบนี้ เธออยากจะย้อนเวลากลับไปปฏิเสธคำขอร้องของคนเป็นพ่อสักครั้ง เพราะตั้งแต่จำความได้ เธอก็ไม่เคยจะปฏิเสธอะไรเลยสักอย่าง เพราะคิดเสมอว่าสิ่งที่พ่อแม่หยิบยื่นให้คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว…