เช้าวันต่อมา
ร่างบางของณดาที่กำลังก้าวเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน ใบหน้าสวยที่เคยสดใจและมีแต่รอยยิ้ม ตอนนี้นั้นแสนเศร้าหมองอย่างคนไร้ชีวิตชีวา
"ทำไมคุณหนูยังไม่แต่งตัวครับ นี่ก็สายแล้วนะครับเดี๋ยวไม่ทัน" เดลที่กำลังจะขึ้นไปตามณดาบนห้อง เป็นต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเธอเดินลงมาพอดี แถมเธอยังคงอยู่ในชุดสบาย ๆ ไม่ได้มีการเตรียมตัวอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ไปไหนเหรอคะ?" ณดาเอ่ยถามขึ้นด้วยความงุนงง ที่อยู่ดี ๆ เดลก็มาถามว่าทำไมไม่แต่งตัว แล้วจะให้เธอแต่งไปไหนกันล่ะ เธอมีสิทธิ์ออกไปข้างนอกด้วยเหรอ แค่อยู่ในบ้านเขายอมให้เธออาศัยอยู่ห้องเดิมก็ดีเท่าไหร่แล้ว
"ก็ไปเรียนไงครับ นายยังไม่ได้บอกคุณหนูหรอกเหรอครับ?" เดลถึงกลับเลิกคิ้วถามทำหน้ามึนงงไม่น้อย เพราะนึกว่าเธอจะรู้เรื่องที่เจ้านายเขายอมให้เธอกลับไปเรียนแล้วซะอีก นี่แสดงว่าเจ้านายหนุ่มของเขายังไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลยสินะ
"ไม่ค่ะ เขาบอกตั้งแต่เมื่อวาน ตอนก่อน
