“ขอบคุณมากนะตะวันพี่ดีขึ้นแล้ว” พี่หมอผละอ้อมกอดจากคนร่างบาง มือหนาก็จับไปที่ไหล่บางทั้งสองข้างของเธอ สายตาคมๆที่มันยังมีน้ำตาคลอมองสบตาคู่งามด้วยความอบอุ่น มือบางๆของตะวันจับที่ใบหน้าหล่อละมุน
“ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ….ตะวันยินดี” ปากบางยิ้มจนตาหยี่เธอเหมือนน้ำเย็นๆที่คอยดับไฟที่แผดเผาใจของเค้า….
“คืนนี้นอนเป็นเพื่อนพี่ที่ห้องนะ” พี่หมอที่ตอนนี้เขาหลงไหลและตัวติดตะวันมาก
“เอ่อ!!…พี่หมอมันคงไม่เหมาะมั้งคะ” คนร่างบางเขินอายและกล้าๆกลัวอย่างบอกไม่ถูก
“พี่ไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า….” พี่หมอยังยืนยันคำพูดเดิม
“แต่ว่า…..” คนร่างบางยังไม่กล้าตัดสินใจ
“พรึบ!!!!…” พี่หมออุ้มช้อนคนร่างบางขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างง่ายดาย
“พี่หมอ….ปล่อยตะวันนะพี่จะทำอะไร????” คนร่างบางสดุ้งและดิ้นแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะหมอเขื่อนนั้นเขาแข็งแรงมากไม่ว่าจะเป็นแผกอกแน่ๆหรือแม้แต่กล้ามแขนที่อยู่
