“ไอ้หมอภูมึงรู้จักบ้านของตะวันไหม?” หมอเขื่อนรีบร้อนโทรตามให้หมอภูมาหาเขาที่คอนโดแต่เช้า
“ไม่รู้จักว่ะพี่” สายตาผิดหวังของหมอเขื่อนที่นั่งเศร้าทำเอาหมอภูหมอรุ่นน้องอดที่จะสมเพชอาจารย์หมอคนดังไม่ได้
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นอย่าบอกนะว่าเมื่อคืนพี่ทะเลาะกับน้องจนน้องมันหนีเตลิดไป” หมอภูพอจะเดาออกเพราะสภาพพี่หมอสุดร้ายวันนี้ดูไม่ได้ผมเผ้ายุ่งเหยิงใส่ชุดนอนมันผิดวิสัยหมอเขื่อนที่เขานั้นเนี๊ยบตลอดเวลา
“อื้ม!!..กูเผลอทำรุนแรงกับตะวันเธอคงจะเกลียดกูมากแหล่ะเก็บเสื้อผ้าไปเกือบหมดตู้ล่ะมั้ง” ดวงตาคมกริบเริ่มร้อนผ่าวเมื่อเอ่ยขึ้นมาว่าคนร่างบางเธอหนีเขาไปแล้ว
“เฮ้อออ!!!…พี่นะพี่ไอคิวระดับ 200 แต่อีคิวติดลบหัดใจเย็นบ้างก็ได้น้องเค้าก็รักพี่ผมดูออก”
“กูต้องทำยังไงว่ะ??? กูทำงานไม่ได้เลยไอ้ภูฝากมึงช่วยให้หมอศัลย์คนอื่นแทนกูช่วงนี้ไปก่อน ขืนกูผ่าตัดตอนไม่มีสมาธิกูเป็นฆาตกรแน่ๆ” หมอเขื่อนฝากฝัง
