บทที่ 3 ท้าพิสูจน์ (2)
1572 คำ
หลังจากเก็บของจนใกล้จะเสร็จ กนกขวัญมองหาพระเอกหนุ่มที่ตอนนี้น่าจะเข้าฉากของวันนี้เสร็จแล้ว
“พี่เอกกี้คะ ขิมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” เธอบอกกับเอกกี้ที่กำลังตรวจดูอุปกรณ์ต่างอยู่
เอกกี้ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงโบกไม้โบกมือให้แบบ
ขอไปที
พอเห็นแบบนั้นกนกขวัญจึงรีบปลีกตัวออกจากเต็นท์ แอบอาศัยจังหวะที่ไม่มีคนพลุกพล่านตรงไปยังจุดที่ได้ยินมาว่าเป็นจุดพักของทีมนักแสดง
“เจอแล้ว” เสียงหวานร้องขึ้นด้วยความดีใจที่เห็นว่าคนที่เธอเฝ้ามาตลอดทั้งวันยังไม่กลับ
“เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วตามพี่ไปที่รถนะวิน พี่ไปคุยกับพี่โหน่งแป๊บหนึ่ง” น้ำทิพย์ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยบอก เมื่อเห็นว่ากวินภพพยักหน้ารับแล้วจึงเดินออกไป
กวินภพเก็บของของตัวเองเข้ากระเป๋า อยู่ภายในห้องโถงเล็กๆ เพียงคนเดียว เนื่องจากคนอื่นๆ ทยอยกลับกันไปหมดแล้ว พอเก็บของหมดแล้วก็ลุกขึ้น ทว่าตอนลุกขึ้นนั้นไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้มีใครอีกคนยืนอยู่ตรงหน้า
“เฮ้ย!” กวินภพร้องขึ้นด้วยความตกใจ มือหนายกมือขึ้นมาทาบอก
กนกขวัญเองก็เผลอตกใจไปกับเสียงร้องของพระเอกหนุ่มด้วย รีบกระโดดเกาะแขนเขาเป็นตุ๊กแก พลางมองซ้ายขวาหน้าหลังของตัวเองอย่างหวาดระแวง
“อะไรคะคุณวิน ผีเหรอ...คุณวินเห็นอะไรคะ”
กวินภพต้องตกใจอ้าปากค้างอีกครั้งที่ถูกกระโดดเกาะแขนแน่น เขาก้มมองคนที่สูงระดับอกอย่างงงๆ พอได้สติก็รีบดันร่างบางออก นั่นจึงทำให้เห็นหน้าชัดๆ
“นี่เธออีกแล้วเหรอ” เขาทำหน้าแปลกใจปนสงสัย พลางชี้นิ้วไปที่คนร่างบางที่เจอกันครั้งก่อน
“ใช่ค่ะ หนูเองค่ะ” หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยท่าทางใสซื่อ กวาดสายตามองรอบๆ ตัวที่ถูกความมืดเข้าปกคลุม กระนั้นยังมีแสงไฟสลัวๆ ให้พอได้เห็นอยู่บ้าง “เมื่อกี้คุณวินตกใจอะไรคะ ผีหรือเปล่า”
“ผีบ้านเธอน่ะสิ ฉันตกใจเธอนั่นแหละ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง” กวินภพสวนกลับ
“โถ่เอ้ย หนูคิดว่าเจอผีซะอีก” คนที่ยังไม่รู้ตัวว่าถูกมองอย่างคลางแคลง ลูบหน้าอกตัวเองป้อยๆ “ขวัญเอ๊ย ขวัญมา”
“แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” กวินภพก้าวถอยหลังพลางเอ่ยถาม มองหญิงสาวด้วยความไม่ไว้วางใจ
ในระหว่างที่กนกขวัญมัวแต่กลัวผี เพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องมาอยู่ตรงนี้เพราะอะไร
“หนูมาหาคุณวินค่ะ หนูมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณจริงๆ”
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคราวก่อน กลับไปเถอะ…เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำให้ครอบครัวฉันเสียหาย ครั้งที่แล้วฉันปล่อยไปเพราะไม่อยากเอาเรื่องนะ แต่ครั้งนี้ถ้ายังมามุกเดิมอีก ฉันจะไม่ใจดีด้วยแล้ว” กวินภพว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เพราะเหนื่อยจากงานมาทั้งวัน
“แต่หนูพูดเรื่องจริงนะคะ แล้วหนูก็ไม่ได้มาเรียกร้องอะไรด้วย หนูแค่มาขอร้องให้คุณช่วยนิดหน่อยเท่านั้นเอง แค่คุณยอมช่วยหนู หนูจะไม่มากวนใจคุณอีก”
“นี่เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าตัวเองกำลังพูดจาให้ร้ายพ่อฉันอยู่ เธอจะบอกว่าพ่อฉันมีเมียน้อยเหรอ ถึงได้มีเธออยู่บนโลกใบนี้”
กวินภพไล่สายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เดาอายุคร่าวๆ ก็น่าจะอายุสิบปีกลางๆ ซึ่งห่างกับเขาอยู่เกือบรอบ และเขาเชื่อว่าบิดาไม่ใช่คนมีนิสัยนอกลู่นอกทาง เพราะท่านรักและห่วงความรู้สึกมารดาของเขามาก
กนกขวัญนิ่งไปกับคำพูดของพระเอกหนุ่ม แม้ปากจะบอกว่าตัวเองมีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขา หากแต่อีกใจกลับรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย เธอเองไม่มีอะไรมายืนยันเพื่อพิสูจน์ความจริงได้เลย มีเพียงรูปใบเก่าๆ ของคุณก้องภพเพียงใบเดียวเท่านั้น ที่มารดาเขียนระบุไว้ว่าเป็นบิดาของเธอ
“แต่หนูพูดจริงๆ นะคะ หนูมั่นใจว่าแม่ของหนูไม่เอาเรื่องนี้มาพูดเล่นๆ หรอกค่ะ”
ความจริงก็ไม่ได้เชื่อสิ่งที่มารดาเขียนไว้หรอก แต่เพราะคำพูดของยายที่เคยพูดไว้ก่อนเสียต่างหากที่เชื่อว่าเรื่องจริง ยายรักและหวังดีกับเธอมาตลอด ยายไม่มีทางเอาเรื่องแบบนี้มาหลอกเธอแน่ๆ
“ไหนล่ะหลักฐาน ถ้ามีเธอก็เอาออกมาให้ฉันดูสิ มัวแต่พูดเองเออเองไปคนเดียวอยู่ได้ แล้วแม่ของเธออยู่ไหน ทำไมถึงปล่อยให้ลูกตัวเองมาวิ่งเรียกร้องสิทธิความเป็นลูกอยู่ฝ่ายเดียว”
ริมฝีปากบางขบกันแน่นเมื่อถูกพูดแทงใจดำ ดวงตากลมโตวูบไหว มองคนตรงหน้าด้วยสายตาตัดพ้อ
กวินภพเห็นสายตาตัดพ้อของหญิงสาวตรงหน้าก็อึ้งไป อยู่ๆ ความรู้สึกผิดก็ตีขึ้นมาจุกอก เขาเองก็ไม่เข้าใความรู้สึกนี้เหมือนกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดอาการแบบนี้ หากแต่ครั้งก่อนตอนเขาสั่งปิดประตูรถตู้ใส่หน้าเธอก็มีอาการแปลกๆ นี้เช่นกัน
“หนูไม่รู้ ไม่รู้เลยค่ะว่าแม่หนูอยู่ที่ไหน”
“หึ” กวินภพข่มความรู้สึกผิดไว้อีกส่วนของหัวใจ เขามองหญิงสาวแบบเหยียดหยาม
“หนูมีแค่รูปของคุณก้องภพใบเดียวเท่านั้นที่แม่เขียนทิ้งไว้ว่าท่านคือพ่อของหนู”
“ถ้าหลักฐานแค่นั้น ใครๆ ก็ทำได้ ถ้ามีหลักฐานแค่นี้ ฉันคงมีพี่น้องตามมาอีกเป็นร้อยน่ะสิ”
“แล้วคุณจะให้หนูทำยังไง คุณวินถึงจะเชื่อหนู” กนกขวัญถามเขาเสียงเบา
“กลับบ้านเธอไปซะ ยังไงฉันก็ไม่มีวันเชื่อเรื่องบ้าๆ นี้ของเธอหรอกนะ ที่ฉันยังไม่แจ้งตำรวจมาลากตัวเธอไปข้อหาทำให้ครอบครัวฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง เพราะเห็นว่าเธอยังเด็ก ยังมีอนาคตอีกไกล...หรือไม่ เธอควรกลับไปถามแม่ของเธอจะดีกว่าว่าจริงๆ แล้วใครคือพ่อของเธอกันแน่”
ว่าจบกวินภพก็เตรียมจะก้าวขาเดินออกไป แต่แขนถูกดึงไว้อีกครั้งเสียก่อน ดวงตาดุดันเหลือบมองมือเล็กแล้วลากสายตาขึ้นมองหน้าเจ้าของมือเล็กอีกครั้ง
“หนูขอร้อง หนูไม่มีที่พึ่งอื่นอีกแล้วนอกจากคุณ คุณจะให้หนูตรวจดีเอ็นเอ หรืออะไรก็ได้ที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าหนูเป็นน้องสาวของคุณ” กนกขวัญจับแขนแกร่งให้แน่นขึ้น ดวงตากลมโตมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
“นี่เธอกำลังท้าฉันอยู่ใช่ไหมเด็กน้อย” กวินภพเริ่มหมดความอดทน กรามทั้งสองข้างขบกันจนเป็นสันนูน
“ก็ได้ แต่ถ้าผลตรวจดีเอ็นเอออกมาว่าเรื่องบ้าบอที่เธอกุขึ้นมาเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ เพื่อหวังประโยชน์อะไรก็ตามจากครอบครัวฉัน ฉันนี่แหละจะเป็นคนลากคอเธอส่งตำรวจด้วยตัวของฉันเอง”
กนกขวัญพยักหน้ารับช้าๆ กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เธอเองก็อยากรู้ผลให้มันรู้ดำรู้แดงกันเหมือนกัน
“ได้ค่ะ หนูพร้อมเสมอ”
“ดี วันอาทิตย์ฉันไม่มีงานพอดี เอาเป็นว่าเก้าโมงเช้าเจอกันที่โรงพยาบาล...” กวินภพนัดแนะวันเสร็จสรรพ ก็สะบัดมือเล็กออกอย่างแรงจนหลุดจากการจับกุมสำเร็จ แล้วเดินจากไป
กนกขวัญเซเล็กน้อย ดวงตากลมโตปิดลงเพื่อข่มน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา มือเล็กทั้งสองข้างกำแน่น ก่อนพูดขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก แต่ก็พอทำให้คนที่เดินไปได้ไม่ไกลหันหลังกลับมามองได้
“หนูอยากให้คุณรู้เอาไว้ตรงนี้เลยว่า ต่อให้ผลตรวจบ้าบอที่คุณว่าอะไรนั่น มันจะออกมาว่าหนูเป็นน้องสาวของคุณจริงๆ หรือไม่ใช่ แต่หนูสัญญาว่าจะไม่เข้าไปก้าวก่ายกับครอบครัวของคุณ...”
ดวงตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา มองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าแฝงไปด้วยความมั่นคงในคำพูด
“ตั้งแต่หนูลืมตาดูโลก หนูไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร พ่อหน้าตาแบบไหน พ่อมีความสำคัญยังไงกับชีวิตของหนู แม้กระทั่งคนที่เป็นแม่หนูก็นึกไม่ออก เพราะฉะนั้น คุณวินสบายใจได้เลยค่ะว่าหนูจะอยากมีพ่อเหมือนกับคนอื่นๆ เขา”
กวินภพถึงกีบไปต่อไม่ถูก เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดและแตกสลายอยู่ภายในนัยน์ตาคู่สวยของหญิงสาว แต่เพราะเขาไม่ได้อยู่ในจุดที่จะปลอบคนตรงหน้าได้ แม้เธอจะทำให้เขาอดสงสารไม่ได้ก็ตาม นั่นเพราะเขาไม่รู้ว่าเธอพูดจริงหรือกำลังเล่นละครตบตาเขาอยู่
เขาเล่นละครมาเยอะ มีประสบการณ์การการแสดงมาโชกโชน แต่คำพูดและการแสดงออกของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้สมองเบลอจนประมวลผลสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้
- ผู้เขียน
