รถสปอร์ตคันหรูวิ่งมาตามถนนของชุมชนแออัดอย่างช้าๆ ก่อนจะจอดนิ่งที่ข้างประตูรั้วไม้หน้าบ้านหลังหนึ่ง ดวงตาคมจ้องมองเข้าไปในตัวบ้านหลังเล็กและเก่า ดูทรุดโทรมมากทีเดียว
“พวกคุณรอขิมอยู่ตรงนี้สักพักนะคะ ขิมขอไปเก็บเสื้อผ้าแป๊บเดียว” กนกขวัญเอ่ยขึ้น แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ ก้าวลงจากรถโดยไม่ได้เชิญใครเข้าไปในบ้านด้วยกัน
“ฉันไปด้วย เดี๋ยวฉันไปช่วย” น้ำทิพย์รีบขันอาสา แล้วเปิดประตูลงจากรถ เดินตามหลังหญิงสาวเข้าไปในบ้าน เพื่อหลีกหนีบรรยากาศเย็นยะเยือกภายในรถ
ตอนนี้ภายในห้องโดยสารรถยนต์คันหรูจึงเหลือเพียงแค่สองคนพี่น้อง ความเงียบเข้าปกคลุม ไม่มีเสียงพูดคุยจากสิ่งมีชีวิต มีเพียงเสียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกว่ายังมีคนอยู่
กวินภพเหลือบตามองพี่สาวที่นั่งตัวตรง ยกมือกอดอก มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยท่าทีเมินเฉย ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจอีกครั้ง
“ลิน คุยกันหน่อยไหม” ในที่สุดกวินภพก็ทนต่อความหมาง
