ตอนที่ 11 ความสบายใจ
1298 คำ
“ฝันพ่อเบรกหมด ฝันพอจะมีให้พ่อยืมหมุนหน่อยได้มั้ย”
“พ่อคะ ฝันจะเอาเงินที่ไหนให้พ่อยืมคะ เงินเก็บที่ฝันมีฝันก็ให้พ่อยืมไปหมดแล้ว แล้วพ่อก็ไม่เคยคืนฝันเลยสักครั้ง” ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกของพ่อแต่ว่าฉันเองก็แทบแย่เหมือนกัน ช่วงนี้ฉันดีขึ้นมาหน่อยก็ตรงที่ฉันไม่ต้องจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากินแล้ว เพราะฉันย้ายเข้าไปอยู่กับพี่สายลมมาได้สองสัปดาห์แล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบง่ายจะยากก็แค่พี่สายลมเขาไม่ได้ล้อเล่นเลยเรื่องที่เขามีความต้องการสูงแต่ฉันก็สู้สุดใจเหมือนกันฉันไม่ยอมแพ้เขาง่าย ๆ หรอก
ช่วงหลัง ๆ มานี้ฉันรู้ว่าพ่อเอาเวลาขับรถแท็กซี่ไปทำธุรกิจเครือข่ายอะไรสักอย่างซึ่งที่ฉันรู้ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้พ่อของฉันเคยมาหาฉันถึงที่ทำงาน มาขอบัตรประจำตัวประชาชนของฉันเพื่อที่ท่านจะเอาบัตรของฉันไปสมัครสมาชิกในองค์กรธุรกิจเครือข่ายที่ท่านทำงานอยู่ เรามีปากเสียงกันหลายครั้งเพราะฉันไม่ได้ให้ไปแต่สุดท้ายท่านก็ลักลอบเอาสำเนาบัตรประจำตัวประชาชนของฉันไปจนได้ ไม่รู้ว่าด้วยวิธีไหนเหมือนกัน
ท่านเคยบอกให้ฉันลาออกจากงานแล้วไปทำธุรกิจเครือข่ายกับท่านอย่างเต็มตัว สุดท้ายแล้วเราทะเลาะกันใหญ่โต และไม่คุยกันไปพักหนึ่ง ท่านบอกว่าธุรกิจที่ท่านทำนั้นเป็นธุรกิจที่ซื่อตรง จริงใจ และไม่หลอกลวง แถมยังได้รับเงินเยอะด้วย ฉันจึงได้บอกกับท่านไปอีกครั้งว่า
‘เพราะฝันไม่ชอบ ฝันเลยไม่ทำ แต่ถ้าพ่อจะทำฝันก็ไม่ว่า แค่อย่ามาบังคับฝันก็พอ’
แต่สุดท้ายพ่อของฉันก็เอาแต่ทุ่มเทให้กับธุรกิจเครือข่ายบ้า ๆ นั้น และขับรถแท็กซี่น้อยลง บางเดือนรถเสียท่านก็เที่ยวหยิบยืมเงินคนรู้จักไปทั่ว หรือบางทีก็มาขอยืมเงินของฉันหลักหมื่นบ้าง หลักพันปลาย ๆ บ้าง และแน่นอนว่าท่านไม่เคยทำตามสัญญาได้เลย นอกจากจะไม่ค*****นฉัน ท่านยังอารมณ์เสียใส่ฉันทุกครั้งที่ฉันทวงเงิน
‘ฝันจะกดดันพ่อทำไมเนี่ย’
‘ฝันก็แค่ถามเพราะพ่อบอกว่าจะคืนฝันวันนี้’
‘ก็มันไม่มี หาไม่ได้จะให้ทำยังไง’
‘เพราะฝันเอาแต่กดดันพ่อ พ่อเครียดจนขับรถไม่ได้เพราะพ่อปวดหัว’
หรือบางทีที่ท่านยืมเงินฉันแล้วฉันถามท่านเพื่อความมั่นใจ
‘พ่อจะคืนฝันได้แน่ ๆ ใช่มั้ย เพราะฝันมีเรื่องต้องใช้นะ ฝันต้องจ่ายค่าเทอม’
‘นี่ฝันคิดว่าพ่อไม่มีปัญญาเหรอ’
และอีกสารพัดที่ทำให้ทุกวันนี้ฉันกลายเป็นโรคอะไรบางอย่าง ไม่กล้าจับโทรศัพท์ เพราะกลัวว่าจะถูกยืมเงิน คนที่จะยืมเงินฉันส่วนใหญ่แล้วก็เป็นพ่อ ป้า พี่ชาย และพี่สาว บางครั้งฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองก็เครียดเพราะไม่รู้จุดประสงค์ของคนที่โทรมาว่าโทรมาเพราะคิดถึงฉัน หรือโทรมาเพราะต้องการเงินกันแน่
บางครั้งที่ฉันอยากจะเป็นลูกที่ดีบ้าง โทรหาพ่อบ้างเพราะความคิดถึง แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือความเครียดเพราะพ่อมักจะบ่นกับฉันว่า ไม่มีเงินจ่ายค่าบ้าน ไม่มีเงินจ่ายค่างวด ไม่มีเงินจ่ายหนี้ และรถเสียต้องซ่อมสารพัดต่าง ๆ ทุกครั้งที่ฉันโทรไปพ่อของฉันก็มักจะพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายสองสามครั้ง แล้วถามฉันว่าพ่อจะมีให้ท่านหมุนบ้างไหม
ส่วนฉันที่ตั้งใจจะใจแข็ง สุดท้ายก็ทำไม่ได้แม้ปากจะบอกว่าจะไม่ให้ยืมอีกแล้ว จะไม่ช่วยอีกแล้ว แต่พอได้รับเรื่องเครียดมาฉันก็คิดมากเพราะกลัวว่าพ่อของฉันจะลำบาก เงินเก็บที่เคยมีในตอนนี้ฉันแทบไม่เหลือแล้วเพราะว่าค่าใช้จ่ายประจำวันของฉัน แล้วไหนจะคนที่ยืมไปแล้วไม่คืนอีก สุดท้ายฉันต้องยกหนี้ให้กับพ่อของฉันทุกครั้งไป
“มันแค่พันหกเอง พ่อวิ่งรถไม่ได้เลยเนี่ย” ในหัวฉันตีกันให้วุ่นวาย เพราะพ่อของฉันแทบจะไม่วิ่งรถเลยส่วนใหญ่แล้วท่านจะจมไปกับการประชุมออนไลน์ของบริษัทธุรกิจเครือข่าย โพสต์ขายของในเฟซบุ๊ก เที่ยวส่งของให้คนนั้นคนนี้ และหาดาวไลน์มาต่อท้ายตัวเอง
“แต่ฝันไม่มีแล้วนะพ่อ”
“แค่พันหกเองเนี่ยนะ” ในตอนนี้เพื่อนที่ทำงานของฉันต่างก็มองกันเป็นตาเดียว เพราะพ่อของฉันเริ่มมาวุ่นวายที่ทำงานแล้ว แถมที่เฟซบุ๊กของฉันท่านก็ชอบไล่เพิ่มเพื่อนคนที่เป็นเพื่อนกับฉัน สุดท้ายแล้วทุกวันนี้ฉันเลยเลิกเล่นเฟซบุ๊กไปเลย บางทีท่านก็โพสต์ตามหาฉันว่าลูกหายบ้างล่ะ บางทีก็โพสต์ต่อว่าฉันว่าทอดทิ้งพ่อบ้างล่ะ สุดท้ายฉันเลยเลือกถอยออกมาเอง
เมื่อฉันถอยออกมาไม่ค่อยติดต่อท่าน ท่านก็มักจะบอกว่าฉันทอดทิ้งท่าน แต่พอฉันเริ่มเข้าหาท่าน ท่านก็จะพูดแต่เรื่องเงินราวกับฉันเป็นนักธุรกิจพันล้าน
“ให้พ่อยืมก่อนก็ได้”
“เฮ้อ...” การจะให้พ่อไปจากตรงนี้มีเพียงแค่ทางเดียวนั่นก็คือ…
“เดี๋ยวฝันโอนให้”
“ขอบใจมากนะลูก” เสร็จธุระแล้วพ่อของฉันกลับไปแล้ว เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังนั่งอยู่ด้านนอกของซูเปอร์มาร์เก็ตที่ฉันทำงาน พลางนึกไปถึงแม่ที่เสียไปก่อน
หลังจากที่แม่เสียไปพ่อของฉันก็มีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมยังคบซ้อนคบหลายคนอีกต่างหาก และทุกคนที่ท่านคบหาก็ล้วนแต่ช่วยท่านเรื่องเงินทั้งสิ้น และทุกคนที่ท่านคบหารวมถึงคนใกล้ชิดของท่าน เช่นเพื่อนของท่านก็เคยส่งข้อความมาต่อว่าฉันแล้วเช่นกัน ว่าฉันเป็นลูกอย่างไร ทำไมถึงปล่อยให้พ่อลำบากขนาดนี้
ฉันกลับเข้าไปทำงานตามปกติ กระทั่งถึงเวลาเลิกงานพี่สายลมมารอรับฉันเหมือนเคย ความโชคดีของฉันเพียงอย่างเดียวในชีวิตนี้น่าจะเพราะมีพี่สายลมคอยอยู่เคียงข้างฉันอย่างแน่นอน ฉันไม่เคยรู้สึกไม่สบายใจกับเขาเลยด้วยซ้ำ และเขาก็ไม่เคยทำให้ฉันระแวงเลยแม้แต่น้อย
“เหนื่อยมั้ยครับ”
“เหนื่อยค่ะ” ฉันสามารถอ้อนเข้าได้เต็มที่ แถมยังสามารถงอแงใส่เขาได้ด้วย ฉันไม่เคยต้องแบกรับความหนักใจจากเขาเลยแม้แต่เรื่องเดียว เขาเป็นคนรักที่ดีมากสำหรับฉันคนหนึ่งเลยก็ว่าได้
“อีกสองเดือนถึงจะคืนห้องพักของฝันได้ ไว้ถึงตอนนั้นฝันจะไปรับเงินทำสัญญาคืน”
“ได้ครับสบายมาก ว่าแต่ตอนนี้น้องฝันหิวมั้ยครับ เพิ่งทำงานมาเหนื่อย ๆ ด้วย” เมื่อคืนพี่สายลมก็มาหาฉันแล้ว เขาซื้อนมพร้อมกับขนมปังเอาไว้ให้ฉันกินก่อนจะกลับไปนอน กลายเป็นว่าทุกวันนี้พี่สายลมปรับตารางเวลาของตัวเองให้ตรงกับฉันจนเรากลายเป็นคนที่ใช้เวลาร่วมกันมากที่สุด
- ผู้เขียน
