ตอนที่ 16 อนาคตที่ไม่แน่นอน
1253 คำ
อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนอย่างที่ฉันเคยคิดเอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ ต่อให้ต้องขนของออกจากคอนโดของเขามันก็เป็นสิ่งที่ฉันเลือกเองทั้งสิ้น ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งเก็บข้าวของที่เป็นของฉันทั้งหมด และพับเสื้อผ้าอย่างเรียบร้อยลงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่วางเอาไว้กลางห้องนอนโดยไร้ซึ่งชายหนุ่มที่เคยเชิญชวนฉันให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันในวันที่เราตกลงเป็นแฟนกัน
ฉันไม่รู้เลยว่าเรื่องราวของเรามันเป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร ฉันจำได้เพียงแค่ว่าเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนเราสองคนยังรักกันดีอยู่เลย แถมฉันยังเพิ่งทำกล้วยบวชชีให้กับเขากับเพื่อนของเขาอีกด้วย แต่หลังจากวันนั้นมาฉันก็เห็นว่าเขากำลังลอบนัดเจอหญิงสาวคนหนึ่งที่ด้านล่างของคอนโด หญิงสาวคนนั้นสูง สวย และดูมีอายุมากกว่าเขาด้วย แถมเขายังไม่บอกฉันด้วยว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นใครแต่ฉันเองก็ไม่ได้เอ่ยปากถามเขาออกไปด้วย
ฉันรู้ตัวอีกทีพี่สายลมก็พูดกับฉันด้วยใบหน้าที่เศร้าหมองสีหน้าของเขาราวกับจะบอกฉันว่าเขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่เขามีเหตุจำเป็นให้ต้องทำ ฉันอยากจะถามเขาออกไปว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร แล้วใช่เธอหรือเปล่าที่ทำให้เขาเย็นชากับฉันถึงขนาดนี้
“ฮึก...” ฉันไม่มีคำพูดใดที่จะพูดออกมาเลย กระทั่งได้ยินเสียงเดินใกล้เข้ามา เสียงนั้นเป็นเสียงฝีเท้าของพี่สายลมฉันจำได้เป็นอย่างดีเพราะเราอยู่ด้วยกันมานานแม้แต่เงาของเขาฉันก็ยังจำได้
“พะ พี่ลม” เสียงของฉันแผ่วเบาเกินกว่าจะที่เปล่งออกมา ฉันมองไม่เห็นทัศนวิสัยด้านหน้าเพราะม่านน้ำตาที่บดบัง มือของฉันสั่นเทิ้มแม้จะพยายามยื้อเวลาด้วยการเก็บเสื้อผ้ามาพับทีละชิ้นก็ตาม สุดท้ายฉันก็ปล่อยโฮออกมาเพราะกลั้นไม่ไหว
“ฝัน” น้ำเสียงของพี่สายลมกระซิบแผ่วที่ข้างใบหูของฉัน ฉันตัวสั่นเทิ้มไปหมดเพราะความเสียใจ และความหวาดกกลัวที่จะสูญเสียคนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันไป
"ฮื้อ~" ปากอยากถามออกไป ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรือคะ พี่กับเขามีความสัมพันธ์กันยังไง เขาใช่คนที่มาแทรกกลางระหว่างเราหรือเปล่า ที่ผ่านมาพี่รักฝันบ้างไหม และอีกหลายคำถามที่อยากถามเขาออกไป
ชีวิตฉันในตอนนี้ไม่เหลืออะไรเลย ญาติพี่น้อง เพื่อน แม้แต่ที่ซุกหัวนอนก็ไม่มี แต่ฉันกลัวถูกเขาเฉดหัวทิ้งได้อย่างง่าย ๆ สายตาของพี่สายลมที่จ้องมองฉันในตอนนี้ยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิมเป็นหลายร้อยเท่าเพราะมันไม่ใช่สายตาว่างเปล่าไร้เยื่อใย มันไม่ใช่สายตาของคนที่หมดรักกัน แต่เป็นสายตาของคนที่เจ็บปวดรวดร้าวเกินบรรยาย เป็นสายตาที่บอกฉันว่าเขาเองก็ไม่ได้หวังให้เป็นอย่างนี้ เป็นสายตาที่บอกฉันว่าเขาไม่ได้อยากบอกลาฉันเลยแม้แต่น้อย
“ฮื้อ~” ยิ่งเห็นสายตาแบบนั้นภาพวันเก่าที่เราเคยรักกันกลับผุดขึ้นมาเป็นฉาก ๆ ภายในหัวของฉัน ภาพที่เขายิ้ม ภาพที่เขาจูบ ภาพที่เขากอดฉันด้วยความรักใคร่ ตัวของฉันยังรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่เขามอบให้ แต่ทำไมวันนี้เรื่องของเราสองคนถึงได้พังทลายลงมาอย่างไม่มีชิ้นดี และไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยอย่างนี้
“ฝันครับ พี่รักฝันมากจริง ๆ พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้เลย”
น้ำเสียงอบอุ่นของเขายังเหมือนเดิม แต่สายตาที่มองฉันกลับเจ็บปวด และแดงก่ำราวกับกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ทำไมกัน ทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้นทั้ง ๆ ที่ คนที่ควรจะมีสภาพแบบนั้นควรจะเป็นฉันแท้ ๆ
“ฮื้อ~ หยะ อย่าทิ้งฝันได้มั้ยคะ อึก”
“หยะ อย่าเลิกกับฝัน อย่าไล่ฝัน” ฉันพยายามอ้อนวอนเขา พี่สายลมเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ รั้งตัวฉันเข้าไปกอด น่าแปลกอ้อมกอดที่เหมือนเดิม คนกอดฉันก็เป็นคนเดิม ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาถึงฉันก็เหมือนเดิม แต่ทำไมฉันกลับรู้สึกขนลุกไปทั่วตัวราวกับว่านี่จะเป็นกอดสุดท้ายของเขากับฉัน
“พี่ก็ไม่ได้อยากเลิก ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่มันเป็นสิ่งที่พี่ควบคุมไม่ได้จริง ๆ” เขาผละตัวออกจากฉัน ในตอนนั้นหัวใจของฉันกระตุกร่วงก่อนจะรีบเปล่งเสียงรั้งเขาไว้เมื่อตอนที่เขาหันหลังให้ฉันแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสายตาที่เจ็บปวดเกินทนให้ฉันได้เห็น
“ไม่นะ ไม่ พะ พี่ลม”
“ฝัน”
“พี่ลม!”
เฮือก!
“ฝันครับ ฝัน!” ฉันหายใจแทบไม่ทันเหมือนคนที่กำลังจะตาย แต่แล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมึนงงเมื่อฉันรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเพียงความฝันแปลก ๆ พี่สายลมนั่งอยู่ข้างฉัน ใบหน้ามีความวิตกกังวล รอบดวงตาแดงก่ำ มือสองข้างจับต้นแขนของฉันเขย่า ส่วนฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่น้ำตาไหลลงมาจากทางหางตา
“หะ หายใจสิครับ เป็นอะไรไปครับ พี่กลัวนะ”
“พะ พี่ลม พี่ลมของฝัน”
“ครับ พี่เอง พี่ลมของฝันเองครับ” น้ำตาของพี่สายลมไหลพรากลงมาจนเปื้อนแก้ม ในห้องไม่ได้สว่างแต่ก็ไม่ได้มืดมากเพราะพี่สายลมเปิดไฟที่หัวเตียงเอาไว้ ร่างกายของฉันยังสั่นเทิ้มอยู่เลย และตัวฉันก็เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อที่เต็มไปด้วยความกังวลของพี่สายลม ก่อนจะยกมือขึ้นลูบกรอบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั้นด้วยมือของฉันเองเพื่อยืนยันว่าภาพตรงหน้านี้เป็นเรื่องจริง
“พี่ลม”
“ครับ พี่เอง ฝันเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม ฝันร้ายเหรอครับ”
น้ำเสียงสั่นเครือของพี่สายลมทำเอาหัวใจที่ร่วงหล่นไปเมื่อครู่กลับเข้าที่เดิมด้วยความโล่งใจ แต่ทว่าฝันเมื่อครู่ทำเอาฉันแทบล้มทั้งยืน ทำไมฉันถึงได้ฝันอะไรที่มันน่ากลัวอย่างนั้นนะ
“ค่ะ”
“พี่แทบบ้า ทำไมถึงหยุดหายใจไปแบบนั้นล่ะครับ” ฉันเหรอ? ฉันหยุดหายใจเหรอ
ปากล่างของฉันยังสั่นอยู่เลย อ้อมกอดนี้เป็นเรื่องจริงใช่ไหม ไม่ใช่ว่าฉันฝันอีกหรอกนะ
“พี่ลมคะ ฝันขอโทษค่ะ”
“ขอโทษทำไมครับ น้องฝันไม่ได้รู้เรื่องสักหน่อย”
“พะ พี่แค่ใจหายที่น้องฝันร้องไห้หนัก เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น แถมยังกัดปากแล้วเหมือนจะหยุดหายใจด้วย พี่กลัวมากเลยนะครับ” ฉันก็กลัวเหมือนกัน กลัวว่าฝันนั้นมันจะเป็นจริง กลัวว่าถ้าฉันไม่มีพี่สายลมในชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร
- ผู้เขียน
