ตอนที่ 13 ความสุขเล็ก ๆ ของเรา
1399 คำ
ฉันกับพี่สายลมคบกันมาได้หลายปีแล้วความรักของเราสองคนอยู่ในเกณฑ์ที่เรียกว่าดีเลยทีเดียว พี่สายลมไม่เคยทำให้ฉันต้องระแวง หรือหนักใจอะไรเลย ในตอนแรกฉันค่อนข้างเป็นกังวลอย่างมากเพราะวันที่เราตกลงคบกันพี่สายลมก็ชวนฉันให้ไปอยู่ด้วยกันในทันที และฉันก็ใจง่าย เพราะว่าฉันเองก็ตกลงไปอยู่กับเขาในทันทีเหมือนกันโดยไม่รู้เลยว่าในอนาคตฉันกับเขาจะไปด้วยกันได้ดีหรือไม่ และฉันไม่มีทางได้รู้เลยว่าฉันจะมีวันที่ต้องขนข้าวของออกจากห้องคอนโดห้องใหญ่นี้ของเขาหรือเปล่า
แต่ในวันนี้ฉันบอกตามตรงว่าฉันมีความสุขมากกับความรักแบบเรียบง่ายแบบนี้ ราวกับว่าฉันกับเขาเราต่างคนต่างใช้ชีวิต ในช่วงเวลากลางวัน ส่วนในตอนกลางคืนเราทั้งสองคนก็กลับมาที่แท่นชาร์จแบตของตัวเอง
“เหนื่อยจังเลยครับ” พี่สายลมอ้อนฉันเขานอนหนุนตักฉันอยู่ที่โซฟาตัวเดิม ตัวที่เราเคยเล่นบทรักร้อนแรงด้วยกัน วันนี้สุดหล่อของฉันใส่เสื้อคอเต่าสีดำพอดีกับรูปร่างกำยำของเขา แถมยังใส่สูทด้วยหล่อเหล่าเหมาะกับมาดผู้บริหารเลยทีเดียว
ฉันมีโอกาสได้พบกับครอบครัวของพี่สายลมหลายครั้งแล้ว ทุกคนดีต่อฉันมากต่างกันกับครอบครัวของฉันลิบลับ ที่บ้านฉัน เห็นฉัน หรือพี่สายลมเป็นกระเป๋าเงินเสมอ ฉันเลยเลือกที่จะไม่ค่อยพาพี่สายลมมาเจอที่บ้านของฉันหากไม่มีเหตุจำเป็นอะไร เหมือนว่าล่าสุดนี้พ่อของฉันก็ทำเรื่องอีกแล้ว ท่านทำงานในบริษัทพวกธุรกิจเครือข่าย และขับรถแท็กซี่ไปด้วย แต่เหมือนว่าท่านจะมุ่งเน้นไปที่ธุรกิจเครือข่ายนั้นเสียมากกว่าการขับรถแท็กซี่ ในวันนั้นท่านมาหาฉันกับพี่สายลมถึงที่คอนโด เพื่อที่จะขายสินค้าที่ท่านกำลังขายอยู่ แน่นอนว่าฉันกับพี่สายลมไม่ได้สนับสนุน แต่ก็ไม่ได้ขัดท่านเพราะเคยขัดแล้วเราก็ทะเลาะกันเสียยกใหญ่ฉันเลยปล่อยเลยตามเลย
พอฉันกับพี่สายลมแค่ฟัง และไม่ยอมเป็นสมัครเป็นสมาชิก ท่านก็มีท่าทีไม่พอใจยกเอาความเป็นพ่อมาข่ม และเราก็ทะเลาะกัน จากนั้นไม่นานท่านก็มาถึงบ้านใหญ่ของพี่สายลม และเสนอคุณพ่อของพี่สายลมเรื่องอาหารเสริมที่ท่านทำอยู่ เพราะคุณพ่อของพี่สายลมมีโรคประจำตัว แต่แน่นอนว่าคุณพ่อของพี่สายลมไม่ได้สนใจ แต่ท่านก็ไม่ได้มีอาการมึนตึงอะไรใส่ฉัน มีเพียงพ่อของฉันคนเดียวที่มีท่าทางมึนตึงอย่างนั้นใส่ฉัน และต่อว่าฉันเรื่องที่ฉันไม่ยอมช่วยท่านพูด พอคิดได้อย่างนั้นแล้วฉันก็ก้มหน้าลงมองพี่สายลมที่ไม่เคยบ่น หรือเอาพ่อของฉันมาต่อว่าเลยแถมยังดูแลฉันเป็นอย่างดีเสียอีก
เฮ้อ... ทั้งอับอาย และละอายใจต่อเขาจัง
“ฝันนวดหัวให้มั้ยคะ”
“ดีครับ” พี่สายลมพลิกตัวนอนหงายมือของเขาจับกุมที่มือฉันเอาไว้ทำให้ฉันนวดศีรษะให้เขาได้อย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะพี่สายลมเองก็เป็นอย่างนี้กับฉันมาโดยตลอดอยู่แล้ว ฉันใช้มือคลึงศีรษะให้เขาเพียงแค่ข้างเดียวเพราะมืออีกข้างถูกเขากุมเอาไว้แล้วหลับไป
พักนี้พี่สายลมค่อนข้างงานหนัก แม้จะกลับบ้านตรงเวลาแต่ก็กลับมาทำงานต่อที่บ้านจนถึงดึกดื่น และเป็นอย่างนี้มาโดยตลอดจนฉันอดที่จะเห็นใจไม่ได้เลย ส่วนฉันช่วงนี้ดีขึ้นมาหน่อยแม้จะรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยที่ได้เปลี่ยนรอบการทำงานจากกลางคืนมาเป็นกลางวัน แถมยังต้องเข้างานเป็นกะด้วยโดยแบ่งเป็นสองรอบ รอบแรกเริ่มงานตั้งแต่ 7:00 – 15:00 น รอบที่สองเริ่มงานตั้งแต่ 14:00-22:00 น. แต่ก็ยังดีที่ตอนกลางคืนเราได้อยู่ด้วยกันตลอด
พี่สายลมหลับไปแล้ว ฉันค่อย ๆ เลื่อนตัวแล้วเอาหมอนมาให้เขาหนุน ส่วนฉันก็ไปทำอาหารเอาไว้ให้เขา ก่อนจะไปอาบน้ำอาบท่าให้ร่างกายรู้สึกสดชื่นขึ้นมาแล้วเดินไปปลุกพี่สายลมที่ยังนอนหลับอย่างอ่อนเพลียให้ตื่นขึ้น
“อือ~”
“ตื่นได้แล้วค่ะ ฝันทำซุปไก่ไว้ให้กินด้วยนะคะ ไปอาบน้ำเถอะค่ะเดี๋ยวฝันอุ่นไว้ให้อีกรอบ” ดวงตาคมค่อย ๆ เปิดออกอย่างเชื่องช้า พี่สายลมตอนที่เพิ่งตื่นช่างเป็นอาหารตาที่ดีสำหรับฉันมากจริง ๆ เขาดูหล่อละมุนราวกับว่าผู้ชายที่ดูดีขนาดนี้ไม่มีอยู่จริงอย่างนั้นแหละ
“ครับ พี่ชอบซุปไก่ฝีมือน้องฝันที่สุด”
ไม่พูดเปล่าขณะที่กำลังลุกขึ้นพี่สายลมก็ดึงมือของฉันไปจูบที่หลังมือหลายครั้ง ก่อนจะผละปากออกเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มอวดลักยิ้มให้ฉันได้เห็น อีกทั้งมือที่ยังจับมือนุ่มของฉันอยู่ก็ลูบไล้ที่หลังมือจนฉันเขินแทบบ้า จนบางทีฉันก็สงสัยว่าที่ฉันกับเขาคบหากันได้นานน่าจะเพราะฉันหลงความหล่อของเขาอยู่อย่างแน่นอน
“รอพี่แป๊บนะครับ”
“ค่ะ” ขณะที่พี่สายลมหนีไปทำธุระส่วนตัว ฉันก็เดินไปที่โซนครัวอุ่นซุปไก่ที่ฉันทำเมื่อครู่ พร้อมกับคั้นน้ำส้มสดเอาไว้ให้เขาด้วย พี่สายลมเป็นคนที่กินอะไรก็ได้ที่ฉันทำ พี่เขาสามารถกินได้จนหมดจนทำให้ฉันรู้สึกปลื้มใจตามไปด้วยและมีกำลังใจในการทำอะไรให้พี่สายลมกิน
“มาค่ะ ซุปกำลังร้อน ๆ เลย”
“ครับ” พี่สายลมเดินมาที่โซนครัวในชุดที่ยังไม่เรียบร้อยเท่าไหร่ เขาสวมใส่เพียงแค่ชุดคลุมอาบน้ำสีดำเท่านั้น แล้วนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามฉันซึ่งคือที่ประจำของเขา ก่อนจะหยิบเอาไอแพดขึ้นมาทำงานอีกเหมือนเคย
ดูเหมือนว่าชีวิตของพี่สายลมจะดูเครียดตึงมากกว่าตอนที่ยังเรียนอยู่เสียอีก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ให้ความสำคัญกับฉันมาก เพราะไม่ว่าเขาจะยุ่งมากแค่ไหนแต่เขาก็จะมีเวลาให้ฉันอยู่เสมอเลยล่ะ
“อร่อยมั้ยคะ”
“อร่อยมากเลยครับ เดี๋ยวพี่ล้างเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ลมทำงานต่อเถอะเดี๋ยวฝันจัดการตรงนี้เองค่ะ”
“อือ แต่เราอยู่ด้วยกันพี่จะให้ฝันทำคนเดียวได้ยังไงครับ”
“พูดแบบนี้อีกแล้วนะคะ” ฉันตัดพ้อ เพราะว่าการที่ฉันได้อยู่สบายแบบนี้ ได้กินดีอยู่ดี ได้เที่ยวในที่ที่ฉันไม่เคยไป ทุกอย่างล้วนมาจากผู้ชายคนนี้ทั้งสิ้น
“ไปทำงานเลยค่ะ ฝันจะล้างเอง”
“งั้นก่อนไปล้างมาจุ๊บ ๆ พี่หน่อยได้มั้ยครับ” ฉันยิ้มอย่างอ่อนใจ แต่ก็ชื่นใจที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา วันแรกพี่สายลมเป็นอย่างไร วันนี้เขาก็ยังเป็นเหมือนเดิม ฉันเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาโน้มตัวลงจูบกับเขา อย่างที่เขาร้องขอ พี่สายลมสอดลิ้นเข้ามาในปากฉัน มือสองข้างบีบเคล้นบั้นท้ายของฉันอย่างไม่แรงมากนัก
“งานเครียดเหรอคะ”
“มีปัญหานิดหน่อยครับ”
“ให้ฝันช่วยคลายเครียดให้มั้ยคะ”
“...น้องฝันไม่ใช่ที่ระบายความเครียดของพี่นี่ครับ น้องฝันเป็นคนรักของพี่ต่างหาก”
“งั้นแปลว่าไม่อยากมีเซ็กซ์กับฝันใช่มั้ยคะ” ฉันถามออกไปโดยไม่คิด
“ครับ พี่ไม่อยากแค่มีเซ็กซ์กับน้องฝันนะครับ แต่พี่อยากร่วมรักกับน้องฝันมากกว่า” คำตอบของเขาเอาฉันอึ้งไปเหมือนกัน
- ผู้เขียน
