กลิ่นคาวคลุ้งของโลหิตที่เจิ่งนองไปทั่วเตียง กับร่างของสวีลี่อิ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขน ทำเอาดวงใจแกร่งของนักรบเจ็บปวดราวกับถูกมีดนับร้อยเล่มทิ่มแทง
“อิ่งเอ๋อร์ อิ่งเอ๋อร์” มือสั่นเทาแตะลงกับแก้มเนียนเพื่อเรียกคนรัก แต่ไม่ว่าจะส่งเสียงดังเท่าใด นางก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
“อย่าเป็นเช่นนี้ เจ้าลืมตาขึ้นมามองข้า!” เสียงตะคอกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้า
“ท่านชาย ฮูหยินและบุตรในครรภ์สิ้นใจแล้วเจ้าค่ะ ขอท่านชายระงับอารมณ์ด้วย”
“ไม่! เจ้าตรวจดูอีกรอบ นะ นางอาจจะแค่หลับลึกเท่านั้น” แม้จะพูดไปเช่นนั้น แต่ตัวเขากลับรู้ดีว่าคนในอ้อมกอดได้จากไปแล้ว รอเพียงเวลาให้ทำใจยอมรับก็เท่านั้น
“ท่านชายจะเสียใจด้วยเหตุใดเจ้าคะ ฮึก เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะท่าน ฮูหยินของข้าต้องตายก็เป็นเพราะท่าน”
ไม่ผิดไปจากที่มี่มี่ว่า เป็นเขาที่ผลักนาง เป็นเขาที่สังหารลูกและเมีย ด้วยสองมือนี้
แม่ทัพหนุ่มกระชับกอดร่าง
