สายตาคมที่สาดเข้าใส่ทำให้พราวฟ้าหายใจติดขัด เธอหลบสายตานั้นหันไปมองทางอื่นทันที หัวใจเต้นระทึก แทบทะลุออกมาข้างนอก เธอไม่เคยเผชิญหน้ากับไคล์ตอนที่มีเพื่อนๆ เขาอยู่ด้วยมากมายขนาดนี้สักครั้ง มันทำให้เธอประหม่า
“ว้าว เอมม่ามีเพื่อนสวยขนาดนี้ไม่เห็นบอกกันบ้างเลย” โจชัวพูดพร้อมกับสายตาแพรวพราว
“แหม ก็พามาแนะนำให้รู้จักแล้วไงคะ” เอมม่าเดินเข้าไปนั่งข้างไคล์
ส่วนพราวฟ้าปริมและอะตอมนั่งโซฟาอีกตัว พราวฟ้าไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนอื่น เธอตัวเกร็งไปหมด กลัวสายตาของไคล์ด้วย
“พราวเป็นอะไรไหม” อะตอมกระซิบถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวเกร็งๆ
“เปล่า” พราวฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ หายใจเข้าลึกๆ แล้วเป่าออกมาเบาๆ เธอไม่อยากเป็นภาระให้เพื่อน
“สวัสดีครับพี่ชื่อโจชัวนะครับ น้องพราวฟ้า” โจชัวย้ายตัวเองมานั่งใกล้ๆ หญิงสาวที่หมายตา โน้มหน้าลงไปพูดด้วย พราวฟ้าเอนตัวไปด้านหลังทันที
“ค่ะ” ตอบรับสั้นๆ หลบสายตา
“ขี้อายเหรอ
