“ธรร...เมื่อไรจะหายโกรธพ่อสักทีหึลูก” เสียงรำพันของประมุขบ้านบดินทร์เดช ทำให้ดลยาตัดสินใจแน่วแน่ ถึงดารัณจะรู้ อย่างมากเธอก็แค่ถูกทำโทษและมันชินชาแล้วสำหรับตัวเอง แต่หากสำเร็จภารกิจที่เทียมมอบหมายมาให้ทำ...คุณลุงจะได้พบหน้าบุตรชาย เขาควรกลับมาดูแลท่าน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป...
โทรศัพท์ไร้สายที่ตั้งอยู่ในห้องรับรองแขก ดลยาเดินไปฉวยมาไว้ในมือ เธอเดินมองหามุมสงบ เพื่อต้องการติดต่อบุตรชายเจ้าของบ้าน...
หญิงสาวรวบรวมความกล้า เธอนั่งซุกตัวอยู่ที่ระเบียงบ้านทางฝั่งที่ค่อนข้างเปลี่ยว...และแน่ใจว่าดารัณจะไม่มีทางเดินเฉียดมาแถวนี้แน่
“เอาว่ะ!! สู้ๆ ไอ้ดล”
เธอกล่าวปลุกปลอบใจตัวเอง มือเรียวสั่นเทากดหมายเลขโทรศัพท์ที่เทียมให้มา พร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัว!!
ตืด....เสียงสัญญาณดังอยู่นาน...จนถูกตัดไปในที่สุด เมื่อปลายสายทำเหมือนไม่สนใจ แต่ดลยาก็ไม่คิดจะท้อ...เธอกดซ้ำเบอร์เดิม และนิ่งฟังเสียงสัญญาณ.
