“อยู่กับลุงมาทั้งวันไม่เบื่อหรือไง? แล้วนึกยังไงถึงจะมานอนด้วย นอนที่ห้องสบายๆ ไม่ดีกว่าหรือ”
ท่านติงยิ้มๆ แต่ก็ไม่ได้คัดค้าน
“ไม่ค่ะ คืนนี้ ขอดลมานอนด้วยนะคะ”
ทางรอดของเธอ คือการอยู่ไกลจากธรรวา และเกราะป้องกันภัยนั่น นั่งอยู่ตรงนี้ไง
“ตามใจ...” เทียมเอ่ยยิ้มๆ ท่านกินอาหารเงียบๆ หลังจากกินอิ่ม คนดูแลเทียมก็มาจัดการพาท่านไปอาบน้ำ ดลยาจึงเลี่ยงไปหาอะไรกิน เธอรีบกิน รีบกลับห้อง อาบน้ำแล้วก็หอบหมอน ไปอาศัยนอนที่ห้องของประมุขบ้านบดินทร์เดช
20:00 นาฬิกา...
เป็นเวลาหัวค่ำเทียมยังไม่หลับ ท่านนอนเอนๆ ดูข่าวสารการเมืองบนเตียง มีดลยานั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาใกล้ๆ
“แน่ใจนะว่าจะนอนตรงนั้น”
ท่านกล่าวยิ้มๆ มองหญิงสาวที่เห็นมาแต่เยาว์วัยด้วยความเอ็นดู
ดลยาพยักใบหน้ารัวๆ เธอยิ้มแหย แล้วก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ แต่จับใจความเนื้อหาที่ผ่านตาไม่ได้เลยสักอย่าง เมื่อมีแต่ความระแวง กังวล
ยิ่งเวลาผ่านไปมา
