“นิดหน่อย...ทำมาเผื่อรัณเขาด้วยนะหนูดล... วันนี้เขาจะทานมื้อกลางวันกับลุง”
เทียมกล่าวยิ้มๆ ท่านดีใจที่ดารัณยอมทนนั่งอุดอู้อยู่เป็นเพื่อน เมื่อเป็นสิ่งที่ภรรยาท่าน ไม่เคยทำเช่นนี้มานานแล้ว เวลาของหล่อนคือการสนุกอยู่นอกบ้าน ได้แต่งตัวสวยงาม ไม่ใช่การจับเจ่าอยู่กับคนป่วยน่ารำคาญ
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ
“รัณไปช่วยยัยดลทำมื้อกลางวันนะคะ รัณอยากให้คุณพี่ได้ชิมฝีมือรัณบ้าง”
คนที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากพูด หล่อนยิ้มหวานใส่ตาสามี แล้วจึงเดินมาหาดลยา มือของดารัณคว้าหมับ!! ที่แขนของดลยา น้ำหนักมือนั่นทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง เพราะปลายเล็บแหลมๆ ของดารัณกดจิกลงในผิวเนื้อของเธอ
“ไปได้แล้ว...แกกับฉัน มีเรื่องต้องคุยกัน”
ดารัณกระซิบเสียงเคร่ง เธอเผยอปากพูดแค่เพียงเสียงกระซิบ และแน่ใจว่าเทียมไม่ได้ยิน
ดลยาถูกลาก...เพราะดารัณกลั้นความรู้สึกโกรธไว้ไม่ไหว เธอนั่งรอบุตรสาวอย่างอดทน นับเวลานาทีรอ...จนกระทั่งดลยาโผล่ห
