หลังจากวันที่เกิดเรื่องผมก็มาเฝ้าดูอาการน้ำผึ้งอยู่ทุกวัน แต่เธอไม่เคยตื่นขึ้นมาคุยกับผมเลย ผมมาเจอเธอทีไร เธอก็ชิ่งหลับไปก่อนตลอด เหลือแค่ถ้วยข้าวต้มกับแก้วเปล่า พร้อมกับป้าแม่บ้านที่คอยบอกว่าเธอรับประทานอาหารและยาเรียบร้อยแล้ว
ผมหย่อนตัวลงนั่งข้างเตียงคนไข้พร้อมยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของคนที่นอนหลับอยู่เบา ๆ
“ทำไมไม่ตื่นขึ้นมาคุยกับป๋า ป๋าคิดถึงหนูมากรู้ไหม ตื่นขึ้นมาคุยกับป๋าเถอะนะคนดี”
ผมคิดถึงเธอจริง ๆ นะ แม้จะอยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ผมก็คิดถึงเธอเหลือเกิน
ผมซบใบหน้าลงบนไหล่ของคนตัวเล็กพร้อมแหงนหน้ามองดูเธอใกล้ ๆ มืออีกข้างก็ลูบวนที่หน้าท้องของเธอเบา ๆ หมอบอกว่าอาการของเธอดีขึ้นมากแล้ว พรุ่งนี้ก็สามารถกลับบ้านได้ หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะได้คุยเพื่อปรับความเข้าใจกับเธอ
เช้าวันต่อมา...
ผมเดินถือช่อดอกทิวลิปสีขาวมาต้อนรับน้ำผึ้งกลับบ้าน หวังว่าเธอจะยอมตื่นขึ้นมาคุยกับผมสักที
“เกิดอะไรขึ้น!”
